Ve gün geçtikçe büyüdüğümü hissediyorum. 

Bazı kavramları idrak edince, bir yanım memnuniyetini; öbür yanım rahatsızlığını dile getiriyor, şikâyet ediyor büyümekten. 

Çocukken hiç büyümek istemezdim çoğu çocuğun aksine olarak. 

O zamandan farkındaymışım demek ki; büyümek güzel bir şey değildi. 

Büyüdükçe sorumlulukların artıyordu. 

Büyüdükçe beklentiler artıyordu senden. 

Sanki büyüdükçe başkalaşıyordu insan. 

Kirleniyordu, eski saflık ve temizlik yavaş yavaş kayboluyordu simalarda belki de.

Aklım başıma geldi dedikçe farklı imtihanlarla başbaşa kalıyordu nefsim. 

Ahh, bu nefis! 

Neden hep haram olan şeyleri yapmanı arzuluyordu senden? 

Gözleri haramdan sakınmak bu kadar zor olmamalıydı. 

Kulakları tıkamak bütün çirkin sözlere. 

Dilden çıkarıp çöpe atmak haram lâfızları. 

Kalpten çıkarmak fani mahbubatı. 

Akıl, fikir ve zihni derin tefekkürlere daldırmak. 

Vicdanını rahat tutmak. 

Ruhunu dinlendirmek selâmet sahillerinde. 

Off! Çok zor, yapamıyorum Allah’ım! Meded Meded! 

Hayır, bırakma kendini! Yapabilirsin, hadi baştan, fakat farklı başlayalım... 

Bak, görüyor musun güneşin batışını. Vazifesini yaptıktan sonra istirahat için köşesine çekiliyor ve yerini aya teslim ediyor geçici süreliğine. Hem de en lâtif bir şekilde. Kırmadan, dökmeden, kimseyi incitmeden, mükemmel bir surette. Yarın tekrar doğdurulacak mu’cizevî bir şekilde... 

Hey! Duyuyor musun kâinattaki musıka-i İlâhiyeyi. Kuşların cıvıltısını, rüzgârın hışımını, ezanın sesini, baykuşların zikrini. Kâinattaki faaliyet mütemadiyen nasıl güzel işliyor, duyuyor musun? 

Haydi, şimdi gördüğün, duyduğun bu güzellikleri etrafına anlat, paylaş, yaşa tefekkürünü. 

Fani mahbubat kalbini tatmin etmiyorsa bu işte bir terslik var, yönel Mahbub-u Baki’ye. Sana ihsan ettiği güzellikleri gör, duy, tat, dokun, hisset! 

Sana bu kadar değer veren başka biri daha var mı bu kâinatta? 

Sana bu kadar önem veren Zatın dairesinde, rızasından hareket edince vicdanın nasıl da rahatlamaya başladı hissediyor musun? 

Modern dünyanın sana ihtiyaç diye gösterdiklerinden ruhun ıztırap çekerken, O’nu anınca ruhunun nefes alış verişini, huzurunu tadıyor musun? 

Ohh, elhamdülillah! 

Hasbiyallah! 

Allah kuluna kâfidir! 

Nefisle cihad, bu dünyadaki en zor imtihandır. Yalnızlık mü’min için yoktur. Allah bana yeter, Allah bize yeter! 

Haydi İbrahimvari söyle: Hasbiyallah...