İşte o rızıklardan biri, 19 Haziran’da başlayıp 4 Temmuz’da bitecek bir davet yaptırıyor Avustralyada’ki kardeşlerimize. İslam Yaşar ve eşi Ayşenur Yaşar da bu davete icabet edince tefekkür faslı başlıyor.
İstanbul’da yazı yaşarken, Avustralya’da kış mevsiminin hüküm sürdüğünü öğreniyorum. O zaman hazırlıklar kış mevsimine göre yapılmalı tabii. Bunu hatırlayınca hislerimle aklım arasında çatışma başlıyor. Ne zormuş yaşamazken yaşanacak olanları hislerime kabul ettirmek. Fakat mevsimler hakkında verilen bu haber elbette doğru idi. Çünkü onlar orada yaşıyorlardı, diye diye hazırlıklarımı yaptım. Bu duygularımın ilerleyen zamanlarda bana neler hissettireceğinden haberim yoktu.
Ve yolculuk başladı. Tedirginim. Yirmi dört saatlik yolculuğun on sekiz saatini uçağın içinde geçirmek nasıl olacaktı acaba? “Allah’ım kolaylaştır” dualarıyla gökyüzünde bulutların üzerinde bir uçağın içerisinde, bilmediğimiz bir memlekete gidiş yolunda Ayetü’l-Kübra risalesi bize arkadaşlık ediyordu.
Uzun bir yolculuğun ardından nihayet Melbourne Havalimanı’na indik. Herşey yabancı mı diyecektim ki karşımda nurânî simalı, içleri dışları muhabbet ve sevgi dolu insanlar arasında buldum kendimi. Âdeta evimizde gibiydik. Yirmi dört saatlik bir yolculuğun yorgunluğunu atarken kuş sesleri kaldırdı sabah namazına.
Şaşırdım, İstanbul’daki kuş sesleriydi bunlar! Yabancı bir ülkede mevcudat yabancı değildi. Sabah zikrini ifâ eden kuşları dinlerken kaldığım evin bahçesine baktım. Otu da, ağacı da, çiçeği de, kuşu da, biberi de, maydanozu da yabancı değildi benim için.
Aynı gün cemaati tanımak ve ders yapmakla başladı program. Nur Vakfı’nın bünyesinde hanımlar çok güzel çalışmalar yapıyorlardı. Hanımların, beylerin, çocukların grup grup dersleri vardı. Haftanın en az beş gününü derslerde geçiriyorlardı.
Üstadımın hanımlar arasında Risale-i Nur’un kıymetinin tam anlaşılacağını, ‘Şefkat kahramanı olan hanımlar fıtraten Risale-i Nur ile alâkadardırlar’ ifadesini Avustralya’daki hanım kardeşlerimiz tam hissediyorlardı. Buradaki kardeşlerimiz rızıklarını kazanırken hizmetlerini de ihmal etmemişler. Birbirlerine uhuvvetkârâne sevgi ve muhabbetle yaşıyorlar.
Şöyle bir cemaate baktığımda bu kardeşleri daha önce gördüğümü zannettim. Bu mümkün olamayacağına göre Türkiye’de yakınları var, onlara benzetiyorum diye düşünürken tanışma sırasında böyle olmadığını anladım. Üstadımın “Siz nesebi kardeşden daha ileri kardeşsiniz” sözleri geldi aklıma. O zaman anladım ki hizmetin olduğu hiç bir yer bize yabancı değil.
Bir yandan Avustralya Nur Vakfı’nın bünyesinde derslerimizi, sohbetlerimizi ve seminerlerimizi yaparken, bir yandan da bulunduğumuz şehirdeki tabiî, tarihî güzellikleri ve beşerî fazilet tablolarını tefekkür etmeye çalışıyorduk.
Şehri tanıdıkça “Dünya bir kitab-ı Samedanîdir; huruf ve kelimâtı nefislerine değil, belki başkasının zat ve sıfat ve esmasına delâlet ediyorlar. Öyle ise mânâsını bil, al; nukuşunu bırak git” hakikatinin her şehrin kendine has botanik parklarında, birbiri arkasında daim gelen geçen âyineler mecmuasında tecellî ettiğini görmek, bilmek, tezahür eden esmanın tecelliyatını anlayıp sevebilmek bizim gezimize ayrı bir heyecan katıyordu.
Bu heyecanın yanında Avustralya’ya has bitkileri ve hayvanları görmek bizim tefekkür ufkumuza ap ayrı bir zenginlik katmıştı. Onlara baktıkça Risale-i Nur’un insana kazandırdığı imanî bakış açısının şükrünü yapmaya çalışıyorduk.
İstanbul’u hatırlatan Sidney şehrinde yaptığımız tefekkür turları, bilhassa körfezdeki vapur gezisi hatıralarımızı renklendirdi. Sidney şehrinde de hanımlar şevke medar hizmetler yapıyorlardı. Açılan iki katlı dershanenin bir katının onlara tahsis edilmesi de, yapılan hizmetlerin makbul olduğunu ve takdir edildiğini gösteriyordu.
Açılışını yaptığımız dershanedeki hanım kardeşlerimizi önceden beri tanıyor hissi ve oranın tabiî güzelliklerinde de esmâ-yı hüsnayı okumaya çalışınca anladım ki bana yabancılık hissini tattırmayan iki şey var.
Birincisi: İman ile mevcudata bakınca onları ünsiyetli bir arkadaş ve dost olarak gösteren bir mektubat-ı Samedâniye, sahaif-i nukûş-u Sübhaniye olmaları.
İkincisi: Nur Cemaatinin varlığının ve cemaat mensuplarının samimiyetinin bize yabancı bir ülkede olduğumuzu hissettirmemesi. Orada nereye gidersek gidelim, hizmet şevkiyle çalışan kardeşleri gördükçe ben de şevk alıyordum.
***
Seyahat esnasında gördüğüm Müslüman olmayan insanlar da düşündürdü beni. Yaratılış olarak acziyetimiz, fakriyetimiz, duygularımız ve ihtiyaçlarımız aynı; fakat Allah inancı olmayınca veya eksik kalınca hayata bakış açısı da farklı oluyor.
Onlar “İmân, insanı insan eder; belki, insanı sultan eder” formülünü elde edemedikleri için dünyalarını güzel yaşamaya çalışsalar da, imkânlar insanın acizliğini ortadan kaldıramayınca manevî bir azabı hissettikleri anlaşılıyordu. Ama küçük çocukları hariç. Çünkü her çocuk İslâm fıtratı üzerine doğar. Onlara bakınca bozulmamış fıtratı görebiliyorsunuz. İnsanî değerleri fazla olan bu insanlara Cenâb-ı Hak hidayet nasip etsin. Âmin.
***
On beş gün çok çabuk geçti. Vakıftaki son dersimizde duygulu bir helâlleşmenin ardından dönüş yolcuğuna başladık.
Ticaret mevsimi olan üç aylarda böyle ulvî bir vazifeyi bitirmeyi Cenab-ı Hak nasip etti. On beş gün önce havalimanındaki karşılama faslı uğurlamaya dönmüştü. Hüzünlüydüm. Memleketime, evime, çocuklarıma, torunlarıma, hizmet arkadaşlarıma, hülasa herşeyime dönüyordum ama ben hüzünlüydüm. O an baktım ki, hüzünlü olan sadece ben değildim, arkadaşlar da mahzundu. O zaman anladım ki Risale-i Nur bizi birbirimize bağlamıştı.
On beş gün boyunca gece gündüz demeden her an yanımızda olan Ayten Hanım ve eşi Fatih Bey ile birlikte, vakıf kızlarımız Zeynep ve Ruhan, Nur Vakfı’na bağlı olan beldelerde beraber olduğumuz dostlarımız benimle aynı duygular içerisindeydiler.
Bu vatandan uzak diyarın samimi, içleri dışları nur olan, gönülleri muhabbet dolu dostları ile ayrılmak epey zor oldu. Hepsine teşekkür edip, dua ediyor ve hizmetlerinde muvaffakiyet dileyip Allah razı olsun diyorum...