1 Haziran 1971. Babamın, elim bir trafik kazası neticesi Rabbimize yolcu oluşunun tarihi. 1 Haziran 1967 ise benim kâinata gözlerimi açtığım gün. Doğum günüm ile babamın vefat yıldönümü aynı güne tevafuk etmiş.

3 koca yılın sonunda ömür hayatım devam ettiği sürece babasız kaldığım günler. Baba lafı o yüzden, her sene bana buruk gelir. Çünkü “Baba” dediğim bir zatı hatırlamayı çok isterdim, fakat  hatıralarımda bile sadece 1-2 anı var. Gerisi uzun kış günlerinde annemin sulu gözlerle anlattığı hatıralar... Merak ettiğim her şeyi anneme sorardım. Mesela ceketi, paltosu, gömleği ve pantalonu yıllarca asılı kalmıştır, bir gün gelip de benim giymem için. Annem (rahmetlik) çok isterdi, illa giymem için de ısrar ederdi. Fakat o günlerde bedenlerimiz uyuşmuyordu tabiî. 

Bu arada annemi 2008 Ağustos ayında babamın yanına yolcu ettim. Ellerimle kabre koyduğumda hem yetim, hem de öksüz kalışımın ilk günü idi. Hiç unutmadığım an, kabrin içindeki anımdır. Annemin başını kıbleye çevirirken tüm dünya görüşümü de çeviriyordum adeta. Hakkalyakin hissetmiştim. Hayat sadece bir anlıktı. Dünya hayatı ahiret hayatının kazanılması için gelinen ve tekrar dönülen bir yerdi. 

Seneler çabuk geçiyordu. Ben “baba” diyememiştim, ama şimdi bir babaydım. Yavrularım bana “babam, babacığım, baba” diyorlardı. Onların bana baba demesi bazen çok garibime gidiyordu. “Babam” diyemeden baba olmak... Her yıl bu duygularım tazelenir durur.

Görmesem de babamı çok iyi tanıyorumdum. Memlekette uzun süre Emin Çavuş’un oğlu, Sucu Emin’in oğlu, Gadıvanlı Emin’in oğlu diye, Kore Gazi’sinin oğlu diye tanınırdım. Babam itfaiyede çalışmış, oradan sucu lakabını almış. Karadoğan köyü bizim köyümüz. Halk arasında Gadıvanlı diye geçer. 

Bugünkü Karayollarının benzeri kamu kuruluşunda çalışırken demokrat ve titiz kimliği ile de çavuş lakabını almış, babam. Menderes ve tam bir Demokrat Parti hayranıymış. Bu yüzden sık sık iş değişikliği yapmış. Hatta babamı çok seven rahmetli o günün kaymakamı şöyle dermiş; “Oğlum Emin üzülme, devletin bir çok çalışma alanı var, birinden iner birine binersin.”

Kore’ye giden ilk kafilede yer almış. Gazi ünvanı ile bir müddet yaşamış. Berat yazıları ve madalyalar bende saklı. Bana kalan en güzel hediyeler.

Annem babamı her anlattığında, “Huyların aynı baban gibi” derdi. Bakıyorum kendime, evet bir çok yönüm babama benzemiş. Dolu dolu 45 yıl yetim, 8 yıldır da öksüz olarak hayata devam ediyorum. Diyorum ki kendime, “Bak Peygamberimizin (asm) bir özelliğini taşıyorsun, dikkat et. Sakın yanlış bir tavra girme, taşıdığın özellik Peygamberimizin (asm) özelliği, ona göre.” Rabbime sığınıyorum, zerrelerimle şükrediyorum.

Anneme ve babama dua ediyorum. Her daim Kur’ân okumaya ve onların ruhlarına göndermeye çalışıyorum. Mekânları cennet olsun, kabirleri ferah ve geniş olsun, berzah âleminde huzur içinde olsunlar. İnşaallah imanla kabre girmişlerdir. Orada görüşmek dileği ile deyip bitiriyorum.

Onlara selam ve dua olsun. Siz okuyanlara da...