Arkadaşları arasında sevilip sayılan bir kişi olduğu için diğer aday arkadaşının önüne geçerek temsilciliği ele aldı. Bu sefer de hem hocası hem de arkadaşlarının desteğiyle okul temsilciliğine aday gösterildi. Seçim zamanı gelince adayların okul önünde konuşma vakitleri yaklaştı.

Yaşı henüz küçük olmasına rağmen hürriyet, demokrasi dersini içinde bulunduğu cemaat ortamından bir nebze olsun duymuş, öğrenmiş olan genç “Her ne kadar istekli olmasak da madem buraya kadar geldik. Gereği gibi konuşmak lâzım.“ diyerek gözlem ve araştırmaya koyuldu. Okulun sıkıntılarını inceledi. Geçen seneki temsilcinin neler yaptığını öğrendi. Baktı ki eski temsilci imza atma dışında herhangi bir şey yapmamış.

Gün gelir adayların birer birer okul karşısında konuşmaları gerçekleşir. Bir de görür ki geçen senenin temsilcisi tekrar aday gösterilmiş. Şaşırır. “hiçbir şey yapmayan birini neden tekrar aday göstersinler?” der.

Kendisinden önceki konuşmaları dinler. Umduğu gibi bulamaz. Kendisi çıkınca topluluğa karşı özetle şu ifadeleri kullanır:

 “Değerli hocalarım ve sevgili arkadaşlar;

Okul temsilcisinin vazifeleri ile ilgili gerekli mevzuatı inceledim. Ben okulumdaki gerekli işleri tek başıma yürütmek yerine her sınıftan gelecek bir temsilci ile toplantı yaparak kararlar almak niyetindeyim.

Eski temsilci arkadaş ve sınıfından özür dileyerek şunları söylemek istiyorum. Burada en küçük yaş 15. Yaklaşık 3-4 yıl sonra seçimlerde oy kullanıp bu ülkenin idaresini sizler bizler belirleyeceğiz. Bugün seçtiği temsilcinin hiçbir şey yapmamasını gördüğü halde tekrar aday gösterip bir daha seçmeye çalışanın yarın vereceği oyun mahiyeti çok sağlıklı olmayacaktır. Bu sebeple bilinmeli ki, kim seçilirse seçilsin sizin için burada bulunmaktadır. Vazifesini yapmayıp sizin ihtiyaçlarınızı gerekli yerlerle görüşüp halletmediği sürece oyunuzun hesabını sormanız lâzım.” diyerek konuşmasını bitirir. Öğretmenler dahil herkesin dikkatle dinlediği bu konuşma iyice alkışlanır.

Sonuçlar belli olur. Alt dönemden başka bir adayın kazandığını öğrenir. Onun da alt sınıfları korkutarak bu galibiyeti aldığı anlatılır.

Her ne kadar lise dönemi de olsa yapılan işin şuur eksikliği ile yapılması insanların zihninde hakkını, hukukunu aramak gibi meyilleri yok etmektedir. Bu anlattığımız sadece lise çağından yaşanmış bir misaldir.

İnsanların yetişkinlik çağında içinde bulundukları hal, küçüklüklerinde yaşadıkları olaylardan çok da bağımsız değildir. Çocukluğunda devamlı baskı altında tutulan, konuştukça susturulan, soru sorduğuna pişman edilerek yetişen çocuklar ileriki dönemlerde hakkını hukukunu aramaktan aciz, sadece kendisini düşünen bir insan olup çıkmaktadırlar.

Genelde öğretmen ve ebeveynlerin zihinlerinde en iyi çocuk sessiz, sakin, efendi, yaramazlık yapmayan vs.. gibi özellikleri olan çocuklardır. Halbuki temelde işin esası öyle değildir. Çocuğun yetişme usûlü çok önemlidir. Zira küçüklüğünde ne yaşadı ise bu durum o çocuğun zihninde her daim yer etme ve ileriki hayatında etkili olma potansiyeline sahiptir. Sonuçta da dile getirdiğimiz pasif tiplerin toplumda yer etme ihtimali artmaktadır.

Bundan dolayı denilebilir ki en hayırlı, en iyi çocuk ve öğrenci; konuşan, soran, araştıran, düşünen, hatta gerektiğinde sizi eleştirip size itiraz edenlerdir. Heyecanlı, koşturan, aktif bir nesil istiyorsak eğer:

Bırakın çocuklar, gençler konuşsunlar, sorsunlar, itiraz etsinler vesselâm...