Yüce Yaratanın (cc) rızasını kazanmak için, insan iyi bir çalışma yapmalıdır. Dünyada en metin bir kuvvet, en makbul bir ibadet ihlâstır. İhlâsı kazanmak çok mühimdir. Cenâb-ı Hakk’ın rızasını kazanmak için birbirimizle iyi geçinmeliyiz, Mekke’den Medine’ye hicret eden sahabelere muhacir denirdi. Medine’de Müslüman olup muhacirlere yardım edenlere de Ensar ismi verildi. Bu isimleri Kur’ân’da Allah koymuştur. Medine’de Evs ve Hazrec kabilesine mensup Araplar, Ben-i Nadir, Ben-i Kaynuka ve Ben-i Kureyza isimlerini taşıyan üç büyük Yahudi kabilesi çoğunluğu temsil ediyordu. Azınlık olarak ta bir avuç Hıristiyan vardı. Nüfus yaklaşık olarak 10.000 civarında idi. Evs ve Hazrec kabileleri yüz seneyi aşkın savaş halindeydi. Bu savaşa “Buas Harbi” denirdi. Peygamber Efendimizin (asm) hicretiyle bu düşmanlıklar ortadan kalktı, kalıcı bir dostluk ve kardeşlik başladı. Peygamber Efendimiz (asm) 25 Eylül 622 tarihinde Medine’ye girdi. Peygamberimiz (asm) önde, Hz. Ebubekir arkasında, Neccaroğullarının eşrafı da çevresinde olduğu halde, Medine’nin içine doğru hareket ettiler. Medine halkı, kadınlar, erkekler ve cariyeler, Peygamberimizi (asm) karşılamaya çıktılar. Cariyeler ellerinde deflerle şu şarkıyı söylediler:

“Talea’l bedru aleynâ,

Min Seniyyati’l Vedâ,

Vecebe’ş-şükrü aleynâ,

Mâ deâ lillahi dâ…”

Bu güzel şiir ve şarkılarla Hz. Peygamber Efendimizi  (asm) karşıladılar. Mü’minlerin hepsi, Peygamber Efendimizi (asm) evlerine dâvet ettiler. Ancak Peygamberimiz (asm) devesinin üzerinde “Deveyi serbest bırakınız, nereye çökeceği ona bildirilmiştir.” şeklinde cevap verdi. Peygamberimiz (asm) devenin yularını  serbest bıraktı. Deve bir müddet ilerledi, sonra geri dönerek aynı yere çöktü ve artık kalkmadı. Peygamber Efendimiz (asm) indi. Sonra sordu. Buraya en yakın ev kime aittir? Eba Eyyub Ensari: Ya Resulallah (asm)! Buraya en yakın ev benim evimdir. Peygamberimiz (asm), ona misafir oldu. İşte İslâm, İşte İhlâs ve İslâm  kardeşliği… “Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Böylece bütün Müslümanlar, kardeştirler. Bir Müslümana kardeşinin kanı da, malı da helâl olmaz. Fakat malını  gönül hoşluğu ile vermişse, o başkadır.” diye Peygamber Efendimiz (asm) Veda Hutbesi’nde İman ve İslâm kardeşliğine önemli bir vurgu yapmıştır. Zat-ı Zülcelâlin hoşnutluğu ve rızası, İhlâs ile kazanılır. Kesret-i etba ile, fazla muvaffakiyetle değildir. Bu bağlamda, bir şakirdin vazifesi, ihlâs ile ve sebat ve tesanütle ve mümkün olduğu kadar ihtiyatla, sırran tenevveret yoluyla Hz. Ali Efendimizi (kv) fiilen tasdik etmek, ona göre hareket etmektir. Yoksa, muarızlara mukabele etmek ve onların hücumundan telâş etmek değildir. “Muvaffakiyet ve Fütuhat-ı Nuriye ve revaç ile intişarı ise, vazife-i İlâhiyedir. Vazifemizi yapıp, vazife-i İlâhiyeye karışmamak gerektir, hem bana, hem sizin bedelinize teselli buldum” diyor Büyük Müceddid. Görevimiz müsbet hareket ederek, menfi olumsuz hareket etmekten özenle kaçınmak zorundayız. Dâvâ bir İman ve Kardeşlik dâvâsıdır. Günümüzde İslâm dâvâsını ve dinimizi siyasete alet edenler olsa da, gerçek Müslümanlar dini siyasete alet etmeden; siyaseti İslâmiyete hizmet ettirenlerdir. Bu bağlamda din bütün siyasetlerin üstündedir. Din umumun malıdır. Hiçbir siyasete alet edilemez. Asıl hüner çok kalabalıkları elde etmek değil; Rıza-i İlâhiyi kazanmakladır.