Peygamberimiz (asm) bu hadisi ile, bütün insanlığa çok güzel bir örnek olmaktadır. Bu hadisleri tefsir eden, Büyük Üstad Bediüzzaman, niyetin ve samimiyetin sıradan âdetleri ve basit davranışları ibadete çevirdiğini bir iksir, bir maye ve bir ruh olduğunu, ölü durumlarımızı ibadet ile ihya ettiğini kaydeder. Üstad Hazretleri’ne göre, niyetin, içtenliğin ve samimiyetin ruhu; ihlâstır. İhlâs ise yapılan amellerin ve fiillerin sadece Allah rızası için ve hiçbir menfaat beklemeden yapılmasıdır. Öyle ise hakikî kurtuluşumuz ve her iki dünyada mutlu olmamız ancak ihlâs ile mümkündür. İnsanın ömrü, kısa olduğundan, bu az ömürde, bütün lezzetleri ile, güzellikleri ile Cennet ancak hakikî ihlâs ile, halis niyet ile kazanılır. Zira niyet ile şahıs sürekli bir şekilde nimetlere şükreder, devamlı şükreden bir kul olur. Böylece daimî bir şükür sevabını kazanır. Peygamber Efendimiz (asm), niyet hakkında; “İnsanlar niyetlerine göre diriltilecek ve hesaba çekilecektir.” diye bütün insanlığa çok önemli bir uyarıda bulunmaktadır. Demek ki hayatımızda, yaşayışımızda ve davranışlarımızda sürekli olarak Cenâb-ı Allah’ın rızasını temel maksat olarak ele almalıyız. Çünkü insanlar niyetlerine ve samimiyetlerine göre yarın ahirette dirilecekler, haşrolunacaklardır. 

Üstad Bediüzzaman; “ Nazarla niyet mahiyet-i eşyayı tağyir eder. Günahı sevaba, sevabı günaha kalb eder.” diye niyetin ne kadar önemli olduğunu ifade etmektedir. Niyet eşyanın mahiyetini değiştirmektedir. Günahı sevaba, sevabı da günaha çevirmektedir. Niyet; adi, fakat ibadet kastıyla yapılan bir davranışı ve eylemi ibadete dönüştürür. Gösteriş için yapılan bir batıl ibadeti de günaha dönüştürür. Kâinattaki yaratıklara ve varlıklara sebeplerin yaptığı şeyler niyetiyle bakılırsa bu cehalet olur. Eğer Cenâb-ı Allah’ın yarattığı mahlûkat olarak bakılırsa, bu marifet olur, bilim olur, irfan olur. Bizim imanımızı kuvvetlendirir.

 Bir insan yolda giderken ayağına takılan bir taşı veya herhangi bir zararlı maddeyi insanlara zarar vermesin niyetiyle kenara atarsa, bu hayırdır, sevaptır, ibadettir. Bu eylemi yaparken sehven birisine zarar verse özür diler, zarar verme kastı ve niyeti olmadığından affedilir. Niyetinin sıhhatinden dolayı günahkâr olmaz. 

Sevabında azalma da olmaz. Ancak aynı eylemi, hareketi; kötülük yapmak ve zarar vermek niyetiyle yaparsa, yaptığı bu iş ibadet olmaz. Günahlı bir eylem olur. İnsan kabul olmayan amelden, davranışlardan daima Yüce Allah’a sığınmalıdır. Yine şahıs ihlâssız ve samimiyetsiz fiillerden uzak olmalıdır. 

Yaptığı işleri, amelleri sırf Rıza-i İlâhî için, ihlâsla yapmalıdır. Her zaman helâl yoldan para kazanmaya çalışmalıdır. Helâl olmayan kazançtan Allah’a sığınmalıdır. Rızasına himmet etmeyen niyetten daima Allah’a sığınmalıdır. İhlâs ile O’na ulaşmayan maksuddan Yüce Yaratıcıya sığınmalıdır. İnsan gösterişten ve yalandan uzak olarak yaşamalıdır. “Ne kadar cömert” desinler diye hayatta yaşamamalıdır. Çünkü, şöhret riyanın ta kendisidir. Şöhret, kalbi ve ruhu öldüren zehirli bir baldır. 

Şöhret, gösteriş, tantana için yapılan bir ibadeti batıl bir hale getirir. Aynı zamanda şöhret, insanı insanlara köle yapar. 

Müslümanın niyeti, şöhretten uzak olmalıdır. Her iki Cihanda mutlu olmanın şartı, yaptığımız işlerin sadece İhlâsın esaslarına, düsturlarına uygun olması elzemdir. Necatımız, her zaman İhlâsı kazanmakla olacaktır.