O kadar özlemişim ki horoz sesiyle uyanmayı. İçim kıpır kıpır oldu sevinçten. Uzun zamandan beri görmediğiniz bir dostunuzu görmek gibi bir hissiyattı bu. Çocukluğumuzda hayatın içinde, hayatımızın bir parçası olan bu hayvanların seslerine kulaklarımız ne kadar aşina olsa da, epeydir duyamamanın verdiği bir mutlulukla dinledim seslerini…   

Horozların sesleri o kadar parlak ve güzel geliyordu ki, uzun zamandan beri durgun olan bir suya, berrak bir akarsuyun karışması gibi sabahın dinginliğine karışıyor; parlak, keskin sesleri havanın sessizliğine bir küçük yarık açıyordu. Böylesi tabiî bir sesle uyanmak insana, ayrı bir mutluluk veriyor… Bahçe kapısının, sabahın tazeleğinde kuşların, sürüler halinde tarlaya giden hayvanların, onlara eşlik eden köpeklerin, sokaktan geçen insanların adımlarının, birbirlerine sordukları küçük soruların sesiyle uyanmak, her halde yaşadığımız şehirlerde bizden uzak şeyler artık… 

Bugün köylerimizde kalan bu tabiî hayatı, şehirlerimizde görmek oldukça zor gözüküyor. Çünkü, büyüyen şehirlerimizdeki giderek insan için zor hale gelen, tatsızlaşan hayata karşı, köyleri şehir haline getirme istekleri ve fikirleri olan insanların yekûn tuttuğu bir toplumda olayın hâlâ uzağındayız diye düşünüyorum. Bana göre kapitalizmin bir yutturmacası olan modern hayat hülyası içinde olanlar, köyleri bile şehir yapma peşinde koşsalar da, yapılması gereken, şehirleri köy haline getirmektir. Köylerdeki dingin, temiz, gürültüsüz hayatın tamamını şehirlerimizde yakalamak tabiî ki mümkün değil, bunu biliyorum; ama daha düzgün şehir projeleriyle buna yaklaşmak ve kısmen de bunu yakalamak mümkün kanaatimce. Bunu yakalamanın ilk şartı, şehirlerdeki evleri satmak için yapanların elinden alıp, yaşamak için yapanların eline vermek olacaktır sanırım. Yaşamak için ev projesi çizenlerle, satmak için ev projesi çizenlerin projeleri birbirinden oldukça farklıdır. Çünkü birisinde insanın duyguları, düşünceleri, hayatın kendisi merkeze gelirken, diğerinde ölçüler, sayılar merkeze gelecektir.

Bir proje üretirken ölçüler, sayılar tabiki gerekli, ama asıl olması gereken sayılarla ifade edilemeyen şeylerin, hayatın içindeki bazı ayrıntıların yakalanıp projelere taşınabilmesidir. Bunlardan birisi de hayatı insanlarla paylaşan, şehirde yaşayan hayvanlardır. Eğer siz şehirler için ürettiğiniz projelerde, hayvanlar zarar görmeden yaşayabiliyorlarsa, doğru yoldasınız demektir.

Çocukluğumda hatırlıyorum; Konya’da büyük binaların, büyük marketlerin, büyük yolların olmadığı, kendisinden razı olduğum bir şehir olduğu yıllarda, okul dönüşlerinde sokağımıza girdiğimde sokak üzerinde uyuyan kediler olurdu. Ortamın verdiği rahatlıktan, hayatlarına devam edebilirlerken, hem de duvarların üzerinde, ağaç gölgelerinde rahat rahat uyuyabiliyorlardı. Çünkü o zamanlar binaların yerine müstakil evlerin oluşturduğu sokak denen bir kavram vardı. Yüksek binalar yerine yanyana dizilmiş bahçeli evler vardı, ağaçlar vardı, toprak vardı, yuva yapacak bir yerleri  vardı… 

Maalesef kedilerin rahatlarını kaçırdılar. Eskiden her sokak başında gördüğümüz kedilerin bırakın rahat rahat sakin bir hayatın nişanesi olarak duvar üzerlerinde, ağaç gölgelerinde uyumalarını, yaşama alanlarının gittikçe daralmasından dolayı sayıları gün geçtikçe azalıyor. Bunları niçin söylüyorum biliyor musunuz? Bir şehirde kediler, köpekler, kuşlar yaşamıyorsa, yaşayamıyorsa, onlar için uygun bir ortam yoksa, insanların da ya huzuru kaçmıştır, ya da kaçacaktır. Bırakın kediler uyusun, biz de sakin ve huzurlu şehirlerde yaşayabilelim.