Programlarıyla, yetişmiş kadrolarıyla kendini tamamen milletin hizmetine adamış olan Demokratlar, 27 Mayıs 1960 ihtilâlinden sonra aynı misyonu devam ettiren Adalet Partisi ile yola devam etti.
Ancak ne var ki; aynı tuzaklar ara vermeden devam ediyordu. Demokratlara verilen rahatsızlık, Adalet Partisi’ne de verilmeye başladı. Üstelik 12 Mart 1971 Muhtırası sonrası ortaya çıkan MSP, kitle partisi hüviyetinde olan Adalet Partisi’nin muhafazakâr seçmenleri arasında ikilem oluşturdu.
Ve ardından tıpkı 1948’de Fevzi Paşa’nın Demokratları böldüğü gibi benzer senaryo Ferruh Bozbeyli liderliğinde “Demokratik Parti”nin kurdurulması ile devam etti.
AP-DYP Lideri Süleyman Demirel, “Bediüzzaman’a âlim demeyenin alnını karışlarım” diyerek tarihe geçmiştir. Ancak, böyle veciz bir ifadeyi kullanan Demirel’i, muhalifler “mason” damgası vurarak kimlere hizmet ettiklerini açıkça göstermiş oldular.
Bütün bu atılan iftira ve bölünmelerden sonra 1973’te yapılan seçimde Adalet Partisi ikinci oldu, Erbakan, Ecevit’le anlaşarak koalisyon hükümeti kurdular. Ancak fazla uzun sürmeyince, Demirel, Erbakan, Türkeş, Feyzioğlu ile Milliyetçi Cephe Hükümetleri dönemi başlamış oldu.
Özellikle Erbakan’ın koalisyon ortaklığı boyunca gösterdiği zorluklara, Demokratların iktidarda kalması uğruna katlanan Demirel, yıpranmış olarak girdiği 1977 seçimlerinde de ikinci parti oldu. Tek başına hükümet kurmak için çoğunluğu sağlayamayan Ecevit, Adalet Partisi’nden bazı milletvekillerini transfer ederek, bakanlık vererek hükümeti kurabildi. Ancak bu hükümet kısa zamanda ekonominin altını üstüne getirerek yokluk ve kuyruk dönemi başladı.
Milletimiz, Demokratlara olan hasretini ve vefasını, 1979’da yapılan senato ve milletvekili ara seçimlerinde, Adalet Partisi’ne yüzde elli beş oy vererek göstermiştir. Sonrasında kurulan azınlık hükümetiyle kısa zamanda yokluklar ve kuyruklar kaldırıldı, ekonomi rahatladı. Vatandaş huzura kavuşmuşken, memleketi kara günlere götürecek olan 12 Eylül 1980 darbesi yaşandı.
Darbeciler, “İhtilâlin olgunlaşmasını bekledik” itirafında bulunmuştu. Bir başka itiraf da “1981’de seçim yapılmasına izin verseydik, Adalet Partisi anayasayı değiştirecek güçle iktidara gelecekti” mealinde olmuştur.
Daha sonra korku, tehdit ve zorla kabul ettirilen Kemalist, 1982 anayasası var. Kurulduğunda kısa zamanda büyük bir teveccüh gören Büyük Türkiye Partisi kapatılarak, partiyi kuranlardan Demirel sürgüne gönderildi. Sonrasında da başta AP’liler olmak üzere eski siyasetçilere seçilme yasağı getirildi. (Milletimiz 1986’da referandumla yasakları kaldırmıştır.)
Ve Demokratların devamı olan Doğruyol Partisi’nin 1983 seçimlerine sokulmayarak Turgut Özal’ın başkanlığındaki Anavatan Partisi’nin iktidara getirilmesi.
1991’de yapılan genel seçimlerde Demirel’in Doğruyol Partisi birinci oldu ve SHP ile koalisyon hükümeti kurarak hizmete kaldığı yerden devam etmeye başladı. (Bu dönemde Risale-i Nur Külliyatı’nın devlet kütüphanelerine konulmasını serbest bırakan genelge yayınlandı.)