Aslında, herhangi bir taşlama veya eleştiri olmadığı zaman düşünmemiz lazım: “Acaba hizmette bir hatamız mı var? Yoksa süfyanizmden çekiniyoruz da bazı gerçekleri söylemekten imtina mı ediyoruz? 

‘Korku benim elime tutmamış’ diyen Üstadımız gibi, bu asrın dehşetinden korkup ta kabuğumuza mı çekildik? Risale-i Nur’ların bizlere amirane olarak emrettiği vazifelerde tembellik mi gösteriyoruz acaba?”

Hayır, bunların hiç biri değil. Bize atılan taşlar ve saldırılar, istikamette olduğumuzun ve doğru işler yaptığımızın delilleridir.

Bu gün itibariyle kırka yakın vilayetin bilboardlarında, Risale-i Nur ve Üstadımızı tanıtan afişleri ile donatılması, bütün engellemelere rağmen ses getiren panellerin düzenlenmesi, kitap fuarlarında külliyatı ve Üstadımızı ön plana çıkaran tek yayınevinin Yeni Asya olması, her sayısında hak, hukuk, adalet diye haykıran günlük gazetesi, aylık dergileri ve kitap neşriyatlarını görmeyenlere insafa davet ediyorum.

Ancak bizler bu saldırılar karşısında, metanetimizi bozmadan, müsbet hareket dairesinde, bıkmadan usanmadan hakikatleri söylemeye, yazmaya devam ederek, zikir, fikir, dua kitabı olan Risale-i Nur’ları daha çok okuyup, birbirimize daha sıkı bir şekilde sarılmalıyız.

Ayrıca; gizli ve dessas zındıka komitelerinin daima var olduğunu, kıyamete kadar da var olacağını hiç unutmadan, müdakkik ve müteyakkız olmamızı, irtibatımızı arttırmaya sevk etmeli.

Deccal ve Süfyan zihniyeti, bu zamanda kılık değiştirip, münafıklığı ile aldattığı kişilerin ve grupların içine girerek, küfrünün şiddetini arttırmaya çalışmaktadır.

Ancak; ahir zamanının Mehdi-i Azam’ı, dinsizlik cereyanının başına geçen süfyanizmin oyunlarını bir bir bozmuştur. Hâlâ daha bozmaya devam etmektedir.

Evvela; haşir inancını kaldırma planlarına karşı Onuncu Söz’ü neşreden Üstadımız; “Evet, Onuncu Söz çok önemli bir belayı defetti. Hürriyet-i efkar serbestiyeti ve harbi umumi vaktinde haşri inkâr eden münafıklar, fırsat bulup çok yerlerde zehirli fikirlerini izhara başladıkları bir zamanda onuncu söz çıktı ve tab edildi. Bin nüshası etrafa yayıldı; onu gören herkes kemal-i iştiyak ve merakla okudu. Zındıkların kâfirane fikirlerini tam kırdı ve onları susturdu.” (1)

Daha sonra Nübüvvet makamını küçük düşürücü, alay eden üsluplarına karşı olarak, On Dokuzuncu Söz ve On Dokuzuncu Mektup ile bu menhus cereyanın yayılmasını akim bırakmıştır. “Evet, risalet-i Muhammediye (asm) dair olan On Dokuzuncu Söz, hem üç cihetle kerametli ve harika olan On Dokuzuncu Mektup, elhak, Risale-i Nur’un en parlak birer nurudurlar.”(2)

Risale-i Nur’un önemli vazifesinden biri de; “Risale-i Nur bir cüz’i tahribatı, bir küçük haneyi tamir etmiyor; belki, külli bir tahribatı ve islamiyeti içine alan dağlar büyüklüğünde taşları bulunan bir muhit kal’ayı tamir ediyor...”(3)

Bunlar ve benzeri hakikatleri kokusuzca haykıran Yeni Asya’ya taşların atılmasını normal karşılamak lazım. Burada bizleri üzen, bu hücumları yapanların içinde daha önce beraber olduğumuz, bu meseleleri birlikte mütalaa ettiğimiz kardeşlerimizin olmasıdır. Üstadımız bunlar için “...bize düşman olan dinsizlik kuvvetine bilmeyerek yardım etmek ihtimali var” (4) diyerek uyarısını yapmıştır.

Oysa, düşmanımızı ortak kabul ederek, yukarıda saydığımız hizmetlerin onda birini yapsalar en fazla desteği biz veririz.

Nur talebelerinin, Kur’ân, Sünnet-i seniye ve Risale-i Nur’un emrettiği hizmetlerde yanlış yapmak, tembellik göstermekten başka korkuları olmamalı.