Hafta geçmiyor ki bir ağaç katliâm haberi gelmiş olmasın. Hangilerini sayalım? Manisa’nın Soma ilçesi Yırcalı Köyü’nde, kurulacak termik santral için daha hasadı yapılmadan 6 bin zeytin ağacı kesildi. Manisa’nın Turgutlu ilçesi sınırlarında kalan ve yaklaşık 2 milyon ağaç kesilmesinin öngörüldüğü Çaldağı’nda nikel cevherinin çıkarılmasıyla ilgili hazırlanan ÇED raporuna onay verilmiş. Tema Bilim Kurulu Üyesi Prof. Dr. İsmail Duman, “Projenin hazırlık aşamasında 200 bin ağaç kesildi. Tesis çalışmaya başladığından sonra 1 milyon 800 bin katledilecek” diyor. Çengelköy’de 300  ağacın kesildiği söylenmektedir. Yalova’da kavşak yapımı için çınar ağaçları kesildi. Bartın’da termik santral yapımı için 1500 ağaç kesilmiş. 
Ülkemizin birçok bölgesinde HES’ler için ağaçlar kesildi. Kendi yöremiz Çayeli, Senoz Vadisinde HES’ler için kesilen ağaçlardan dolayı her gün ayrı bir acı hissediyoruz. Ağaç katliâmlarını duyduğumda, Prof. Dr. Ertuğrul Acun’un ”Ormanın Kara Kitabı” aklıma gelmektedir. O kitapta vakıf üniversitelerine tahsis edilen devlet ormanları ve kesilen binlerce ağaçdan bahsedilmektedir.  
Kur’ân-ı Kerîm’de kendisinden 63 yerde bahsedilen ağaca yaklaşımımızın değişmesi gerekmektedir. Yoksa yarın gölgesinde gölgeleneceğimiz ağaç bulamayabiliriz. Neden bu ihtiras böyle? Cenâb-ı Allah’ın ondan bizim için ateş çıkarttığı ve kimisinden rızıkları akıttığı ağaç... Hele üzerine yemin ettiği zeytin... Sanki ahlâkî değerlerin zaafa uğramasına orantılı olarak varlıklarla olan ilişkilerimizde de problemler yaşamaktayız.  
Bazı yazar ve düşünürlerin ağaçlarla ilgili görüşlerini paylaşacağım: “İstanbul gittikçe ağaçsız kalıyor. Bu hal, aramızdan şu veya bu adetin, geleneğin kaybolmasına benzemez. Gelenekler, arkasından başkaları geldiği için veya kendilerine ihtiyaç kalmadığı için giderler. Fakat asırlık bir ağacın gitmesi başka şeydir. Yerine bir başkası dikilse bile o manzarayı alabilmesi için zaman ister. Alsa da evvelkisi, babalarımızın altında oturdukları, zamanın kutladığı ağaç olamaz.” (Ahmet Hamdi Tanpınar) 
“Ağacım, dört kol çengi kıyamet/ Her dalında bir memleket/ Uzar kollarım uzar/ Taşımda toprağımda bereket/ Köklerimden başlar hürriyet/ Bana çarptıkça anlar/ Yağmur yağmur olduğunu/ Rüzgâr, rüzgâr/ Taşımda toprağımda kıyamet/ Köklerimden başlar hürriyet” (Cahit Sıtkı)  
“Ağaçlar komşularıyla muharebe etmezler. Zira onlarda insanlardaki mücadele isteği yoktur. Kısa dallarla uzun dallar birbirleriyle öyle müşterek ve yekpareleşmiş bir barışın içindedirler ki kavga etmelerine asla lüzum olmaz. Ama ademoğlu öyle midir ki?” (Semiha Ayverdi.)
“Ne güzel biliyor beklemesini ağaç ne kadar telâşsız/ Ne kadar emin rüzgâr giriyor koluna / Serçe konuyor dalına doymadan alına moruna/ Balta saplanıyor beline./ Baltanın sapı da ağaç/ Gülüyor mu? Ağlıyor belki… / Neyleyip etmeli ağaçça dilini/ Sökmeli!..” (Bedri Rahmi Eyüpoğlu) 
“Hayvan muhabbeti gibi ağaç muhabbeti de iyi kalpliliğe delâlet eder. Bunları seven çocuk yarın insanlığa zarar vermeyecek mahlûktur” (Refik Halid Karay) 
“Bir ağaç ki/ Kendisi renkten, ışıktan, kokudan/ Bir demet olmuş,/ Cenneti anlatan/ bir âyet olmuş./…/ Bir ağaç ki ‘ağaç’ deyip geçmek/ adet olmuş.” (Arif Nihat Asya) 
“Kesme kardeş, kesme, sen o ağacı /Ağaç ağlar, balta ağlar, el ağlar. /Ağaç yere düşer çok olur acı,/ Yaprak ağlar, budak ağlar, dal ağlar” (Aşık Ummanı)