Bilindiği gibi İçişleri Bakanı’nın kendisine “ahmak” demesine mukabil, ilk seçimde de kazandığı İBB seçimlerinin iktidar partisince “bir şey olmadıysa da kesinlikle bir şeyler oldu!” başvurusuyla iptal ettirilmesine atıfla İmamoğlu “Asıl ahmaklık İBB seçimlerini iptal edenlerdir” cevabını vermişti.
Ne var ki hukukçuların tesbitiyle, bir hakarete aynısıyla cevap verilmesi halinde her iki tarafın da “hakaret davası”nın düşmesine ve İmamoğlu’nun “O kelimenin muhatabı bizzat Bakan’dır. ‘Seçimi iptal edenler’ ibaresini siyasi iktidarın seçimler üzerindeki baskısı anlamında kullandım, asla YSK’yı veya üyelerini hedef almadım” açıklamasına rağmen hiçbir şikâyetleri olmadığı halde “YSK üyelerine hakaret”ten dava açıldı.
Bu durum, muhalefete yönelik ağza alınmayacak ağır tahkirlere tek bir soruşturma açılmazken iktidara en ufak bir eleştiriye dahi soruşturma açılması çarpıklığını yeniden gündeme getirdi.
CHP milletvekili Mehmet Bekâroğlu’nun Cumhurbaşkanı’nın Gezicilere sarfettiği “sürtük” tahkirine mukabil “İçişleri Bakanlığı’nın verilerine göre o eylemlere dört milyondan fazla insan, ben, eşim ve çocuklarım da katıldık. Ülkenin yarısına, vatandaşlarına hakaretler yağdıran Cumhurbaşkanına o lafı aynen iâde ediyorum” sözüne AKP’li Komisyon Başkanı’nın “Bu ağır bir hakaret oldu, sözünü geri al” itirazı garabeti deşifre ediyor.
Çarpıcı olan, Cumhurbaşkanı’nın savurduğu bir sözün iâdesine “hakarettir” diyerek açıkça hakaret ettiğini kabul etmesi. Cumhurbaşkanı savurunca “meşru”, “aynen iâdesi”nin “yaralayıcı ağır hakaret” ve “yargılama sebebi” olması.
Gerçekten sormak lazım; “aynen iâde” hakaretse o lafın “aynısı” nedir? Garabet içinde garabet…
“Diktatör” diyene resmî tören!
Tehdit ve şantajlara açık “tek kişilik hükûmet”in “dış politika” çarklarına yenileri ekleniyor.
Mâlum Cumhurbaşkanı, İsrail Cumhurbaşkanı’na “one minute” çıkışından “moderatöre söylemiştim” diye çark etti. “Bu makamda olduğum müddetçe o teröristi alamazsın!” dediği Rahip Brunson, Trump’ın tehditleri üzerine, “Bu terörist asla iâde edilmeyecek!” dediği gazeteci Deniz Yücel, Merkel’in telefonuyla alelacele cezaevinden çıkarılıp gönderildi.
Yine “Ey Amerika!”, “Ey Hollanda!”, “Ey Almanya!” restlerinden cayıldı; “NATO’nun Libya’da ne işi var!”dan “NATO, Libya’da olmalı”ya U dönüşü sergilendi. “İsrail’in maşası, 15 Temmuz fâili şerefsizler!” denilen BAE ile işbirliğine gidildi. “Bir tiranla-zâlimle asla barışmam!” denilen Sisi’yle barışmak için bakanlar Mısır’a yollandı. “Enâyi miyiz, kesinlikle verilmeyecek!” sözünün aksine “Kaşıkçı cinayeti dosyası” katillerine teslim edildi. “Veto edileceği” ilân edilen İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyeliği onaylandı.
En son kendisine açıkça “diktatör” demesine “tam bir densizliktir, terbiyesizliktir, Türkiye-İtalya ilişkilerine baltayı vurmuştur” sert tepkisini gösterdiği, Sarayın ve parti sözcülerinin “hadsiz, mesnetsiz, ahlâksızca, edep dışı, çirkin, acemi, seviyesiz” diye kınayıp “behemehal düzeltmesini bekliyoruz” dedikleri İtalya Başbakanı Mario Draghi Ankara’da resmi törenle karşılandı; üzerinden on beş ay geçmesine rağmen “diktatör” tanımlamasını düzeltemeden ve tek kelime “özür dileme”den.
Tıpkı AKP iktidarında 4 Temmuz 2003’te Kuzey Irak’ın Süleymaniye kentinde Türk askeri karargâhını basıp on bir Mehmetçiğin başına çuval geçiren işgalci conilerin başındaki Amerikalı komutan Raymond Odierno’nun Ankara’da resmi törenle karşılandığı gibi…
SÖZÜN ÖZÜ
“Meşrûtiyetin (cumhuriyet ve demokrasinin) sırrı, kuvvet kanundadır, şahıs hiçtir. İstibdâdın esâsı, kuvvet şahısta olur, kanunu kendi keyfine tâbî edebilir, hak kuvvetin mağlubu.”
Bediüzzaman, (Münâzarât, 38)