Finlandiya ve İsveç’in NATO üyeliğini dair baştan beri “terörle mücadelede net ve kararlı adımlar atana kadar duruşumuzu kesinlikle değiştirmeyiz!” diye veto edeceğini deklâre eden, hatta “Bizi ikna etmeye geleceklerse gelmesinler, kusura bakmasınlar, yorulmasınlar” diye “başta olduğum sürece NATO’ya giremezler!” diye rest çeken Cumhurbaşkanı’nın son “NATO çarkı”, “tek kişilik hükûmet”in dış politikadaki kırılganlığını ve zâfiyetini bir defa daha deşifre etti.
Öncelikle Erdoğan, NATO Genel Sekreteri Stoltenberg, İsveç Başbakanı ve Finlandiya Cumhurbaşkanının dörtlü zirvesinde özellikle Türkiye’nin yanıbaşında Suriye’nin parçalanması senaryosunda başrolde kullanılan PKK’nın Suriye kolu PYD/YPG’nin “terör örgütü” olduğuna dair hiçbir kayıt konulmazken, Ankara’dakilerin “duruşunu değiştirmesi” dikkat çekici.
Zira “iktidara iliştirilmiş yandaş medya”da “Türkiye istediğini aldı!”, “Finlandiya ve İsveç teslim oldu!”, “zafer!” diye mesnetsiz manşetlerle yapılan uyduruk propagandanın tam tersine sözü edilen “mutâbakat”ın 4. maddesinde Türkiye’de PYD/YPG olarak tanımlanan örgütün “terör örgütü” olduğuna dair tek kelime yer almıyor.
HİÇBİR VAAD VERİLMEMİŞ!
Türkiye’den koparılan tâvizi iç kamuoyuna “büyük başarı!” olarak lanse etme peşindeki Wall Street Journal gibi küresel güçlerin borazanı Batı medyası ile “havuz medyası”nın “Türkiye’nin zaferi!”, “Terörist gruplara destek verilmeyecek”, “Ankara’ya terörle mücadelede destek sözü” benzeri kendilerinden menkul övgülerle pompaladıkları 5. maddedeki “Finlandiya ve İsveç, PKK’nın yasaklanmış bir terör örgütü olduğunu teyit eder” ibâresinde de çarpıtma yapılıyor.
Zira sözkonusu iki ülke AB ülkeleriyle birlikte zaten 20 yıldır PKK’yı “terör örgütü” olarak niteliyorlar. Orada yeni birşey yok. Buna mukabil Türkiye’nin asıl beklentisi olan, PYD/YPG ile mücadele hususunda hiçbir taahhüd bulunmuyor. Keza PYD-YPG’ye mali yardımlar mutabakat kapsamı dışında bırakılmış. Bu açıdan “mutâbakat”taki “terör örgütlerine finansal yardımları, militan katılımlarını denetleme, uzantılarıyla mücadele” cümlesinin hiçbir kıymeti kalmıyor.
Nitekim “mutâbakat”tan bir gün sonra İsveç Dışişleri Bakanı’nın “Erdoğan’a boyun eğmedik” cevabı, Finlandiya Cumhurbaşkanı’nın peşinen “Biz mutâbakatta PYD/YPG’ye terör örgütü demedik” duyurusuyla Helsinki hükûmetinden “Türkiye’nin iadesini istediği kişileri vermeyiz, hukuk sistemimiz buna izin vermez” çıkışı vakıayı tasrih ediyor.
MUĞLAKLIKLARLA MUALLEL…
Sonuçta Cumhurbaşkanı’nın “teröristleri teslim etmezlerse NATO’ya girmelerine ‘evet’ demeyiz” restinin görüldüğü; Ankara’nın teslimini istediği on kişiyi, İsveç hükûmetinin “nerede olduklarını bilmiyoruz” diye reddiyle sırıtmakta.
Özetle, alây-ı vâlâ ile medhiyeler dizilen “mutabakat metni”nin Türkiye’nin temel taleplerini karşılamadığı; İsveç Başbakanı’nın “terörle mücadele, iâdeler ve silâh teknolojileri alanlarında kendi siyasi programlarımızı uygulayacağız” ilânıyla tescillenmiş.
Her ne kadar Stoltenberg “iyi bir çözüm bulduk” dese de, deneyimli diplomatların, NATO Genel Sekreteri’nin imzasının bulunmadığı bu “mutâbakat”ın kurumsal taahhüt ve güvencesinin olmadığı, hiçbir hukukî sonucu taşımadığı, her tarafa çekilebilecek net olmayan yoruma teşne belirsizlik ve muğlaklıklarla muallel olduğu tesbitleri yapılıyor.
Görünen o ki, “üst perdeden atılan kürsü diskurları”yla hamasi söylemli “veto tehdidi” yine lâfta kalmış…