O denli ki, AKP iktidarının akıbetsiz “Suriye politikası”ndan cayılması olarak değerlendirilen bu gelişmeye “yandaş medya”da bile çözümde uzlaşıldığı yorumları yapılmış; çözüm ekseninde işbirliği beklentileri artmıştı. Ne var ki, bölgede kargaşanın sona ermesini istemeyen küresel mihrakların yeniden “süreci” manipüle edip bozdukları görülüyor.

Önce Paris saldırıları sonrası, Antalya’daki G-20 zirvesinde Obama’nın “netice vermeyeceği, verimli olmayacağı ve hata olacağı” uyarısına rağmen, Amerikan Dışişleri Bakanı Kerry “Suriye’nin kuzeyini Türkiye ile birlikte operasyona girerek kapatacağız” çıkışı yaptı.

“SENARYO”NUN PARÇALARI…

Bu durum, Türkiye’nin hava harekâtından kara operasyonuna varan askerî müdahale bataklığına itilmesini söz konusu ederken, Ankara’dakilerin “ortak harekât plânı” vurgusuyla “uluslararası koalisyon içinde ABD ve ortaklarımızla ortaklaşa adımları atacağız” demeleri, Türkiye’nin iç savaş fitnesindeki Suriye bâdiresine sürüklendiğinin sinyallerini çaktı.

Aslında, başta Amerika ve Fransa’nın başını çektiği “koalisyon güçleri”ne sonradan katılan Rus savaş uçaklarının, dört yıldan beri Suriye’deki iç çatışma belâsından uzak duran Hatay’ın yanıbaşındaki Bayırbucak Türkmenlerini bombalamasına karşı, sınırı ihlâl ettiği” gerekçesiyle Rus uçağının düşürülmesi “senaryo”nun birbirini tamamlayan parçaları.

Diğer yandan Türkiye’nin bir defa daha yalnız bırakıldığı görülüyor. Özellikle Paris katliâmı ve Avrupa – Amerika başşehirlerinde terör tehditleriyle sarsılan ve Rusya ile yakınlaşan Batılı “stratejik müttefik - model ortaklardan” ciddî ve açık bir destek gelmemesi bunun tezâhürü.

Türkiye’nin çağrısıyla âcil toplanan NATO’nun iki ülkeye “sükûnet” çağrısı; IŞİD karşıtı koalisyonun sözcüsü Waren ile Pentagon sözcüsünün, “Bu olay, Türkiye ile Rusya hükûmetleri arasında bir olay” diye geçiştirmeleri, hatta Amerikalı yetkililerin “Uçağın Türkler tarafından düşürülmesine ABD güçleri dahil olmamıştır” açıklaması Türkiye’nin bir defa daha yalnız bırakıldığının işâretleri…

MİSİLLEMELERE FIRSAT VERMEMELİ

Tesbit şu ki, Ankara’nın diplomaside yetersiz sığ ve yanlış politikalarla Türkiye, Suriye felâketine itiliyor. Müslüman komşusu Suriye’de BM Güvenlik Konseyi üyesi Rusya ve Çin’in başını çektiği, diğer Müslüman komşu İran’ın ve Lübnan’daki yerel askerî güç Hizbullah’ın katıldığı “blok”a karşı sistemli bir şekilde yalnızlığa itiliyor…

Lâkin bunun “değerli yalnızlık” olmadığı ortada. Suriye’nin yanında yer alan İran ve Irak’tan sonra Türkiye’nin Rusya ile de krize girmesi, hemen hemen bütün komşularla ilişkilerinin bozulması, “komşularla sıfır sorun” iddiasındaki dış politikayı “komşularla sırf sorun” çıkmazına sokuyor.

Gelinen noktada, Ankara’nın “sınır ihlâli olduğu”, buna mukabil Moskova’nın “ihlâl yoktur, ispatlarız” atışmaları karambolu kırılganlığında gerginlik tırmanmaya devam ediyor.

Ankara, 300 bin sivilin katledildiği, dokuz milyonun evini-yurdunu terk ederek göçe zorlandığı iç savaştaki Suriye’yi daha da kargaşaya sürükleyecek, Suriye halkını ve özellikle Türkmenleri büsbütün ateşe atacak zulüm ve katliâmlara malzeme vermekten kaçınmalı. Suriye üzerinden Türkiye’nin büyük komşusu Rusya ile arasının açılması tuzağına düşmemeli, tahriklere ve oyuna gelmemeli.

Hakkını, uluslararası ilişkiler çerçevesinde hukuk, diplomasi ve siyaset stratejisiyle almalı…