Yani kendimizi gösterme yeri. Yaradan’a kendimizi göstereceğiz. Sunacağız. Yaşayışımızla, yaptıklarımızla. Ta ki meleklerin imreneceği ve Hazreti Adem gibi secde edeceği bir insan olalım. Varlık olalım. Yoksa zulüm sahibi firavunvari zalim bir canlı karşımıza çıkar. Manevra yapamaz oluruz. Hareket alanımız daralır. Dar bir alanda sıkışır kalırız. Enemiz vücudumuzu bell eder, yutar. İnsanların maskarası durumuna düşeriz. Bunun için de evvelâ manevra meydanımıza bakmamız lâzım.  

Sonra kâinatta vazedilen Allah’ın garip san’atlarını görebiliyor muyuz? Tefekkürle onlara bakabiliyor muyuz? Onların hesabına değil, Allah namına varlıklara bakmak. Onlardaki Cenâb-ı Hakk’ın imzalarını görmek. Bilhassa küçük canlılarda, Allah’ın güzel isimleri, küçük mektuplar halini alır. Fakat san’atça büyüktürler. Çünkü daha küçük veya dar bir alanda üstün bir san’at sergilenmektedirler. Okunmayı beklerler. Bu yüzden çokça okunsunlar diye fazlaca yayınlanırlar. Dünyanın dört bir tarafında fazla fazla çoklukla yaratılırlar. İnsan olan insanın bunları okuması ve idrak etmesi elzemdir. Yoksa hayvandan farkımız kalır mı? Madem ki insanız. O halde insan gibi davranmak zorundayız. Farkımızı davranışlarımızla yaşayışımızla ortaya koymalıyız.   

Sonra yeryüzündeki Esma-ı Hüsnayı okuyabiliyor muyuz? Yaradan’ın güzel isimlerini dünya üzerinde görmek, şu seyyar gezen misafirhanede misafir gibi davranmak gerekmektedir. Bu dünyada her şey fâni, sadece O’na bakan yüzü bâki. Sönmüyor, söndürülmüyor. Akarsu üzerindeki parıldamalar gibi. Öncekiler sönüyor. Arkadan gelenler yine parıldıyor. Bu da, gökteki daimî güneşi gösteriyor. Ona işaret ediyor. Lisanı halleriyle, bizler O’nun yansımalarıyız diyorlar. Daimî bir güneşten ışıklandıklarını bizlere gösteriyorlar. Allah’ın isteklerine kulak ver. Ver ki, hayat-ı dünyevîye ile sersem olmuş kalbin açılsın. Gör ki, felsefe ile boğulmuş zihnin kurtulsun. Hayat şartlarının ağırlığı seni ezmesin.