Malum; gençler söyleşiyi dinlemek yerine itiş kakışı tercih eder.

Biraz makara kukara ile yazarı pek ciddiye almazlar. Tıpkı hayatı ciddiye almadıkları gibi... Ama “Akşemseddin ve Medeniyet” söyleşimizde hatırlattığım gibi, Cihan Padişahı Sultan Mehmet’i “Fatih” yapan en önemli unsur, onun eğitimi idi... Yani temeli sağlamdı. Fatih çocukluğunda bile hocasının sözünden tek kelime çıkmamış ve aldığı eğitimle cihana hükmetmişti. Çünkü Akşemseddin’in soyu Hz. Ebubekir’e dayanıyordu.

Yani Akşemseddin’i Akşemseddin yapan; 2. Mehmed’e hocalık vasfıydı... 

Düşünün; Akşemseddin çocukları, öğrencileri ve müritleriyle birlikte fetih ordusuna II. Mehmed Akşemseddin ile İstanbul’a girişte şehir halkı tarafından karşılanıyor, şehir halkı Akşemseddin’i II. Mehmed sanıp ona çiçekler uzatılıyor. Akşemseddin ise “Padişah ben değilim” diyerek yanındaki II. Fatih  Sultan Mehmed’i gösteriyordu. II. Mehmed ise, “Hünkâr benim ama, o benim hocamdır. Çiçekler ona layıktır!” sözüyle tebessüm ediyordu. 

Kuşatma altındaki Bizans’a yiyecek ve yardım getiren 3 Ceneviz ve 1 Bizans nakliye gemisi Zeytinburnu açıklarında Osmanlı donanmasını atlatarak Haliç’e geçmeye muvaffak olur. İşte Fatih’e ait, atını denize sürerken tasvir edilen o müthiş tablo o an cereyan eder. Öfkelenen Fatih, atını denize sürer. Bu başarısızlık Osmanlı ordusunun moralini sıfırlar. Bizans ümitlenir.

Üstelik Avrupa’dan gelecek Haçlı yardımları konusunda da ümitlerini ve dayanma güçlerini arttırır. Osmanlı devlet erkanının büyük bölümü zaten kuşatmanın kaldırılmasından yanadır. İstanbul fethedilirse Fatih’in artacak itibarı yanında kendilerinin etkisizleşeceği endişesi yaşayan üst düzey devlet erkanının sayısı azımsanamayacak kadar çoktur. Bu olay üzerine sesleri daha da gür çıkar. Orduyu da yanlarına çekmek üzeredirler. Homurdanmalar iyice artar. Bu olayın hemen ardından aynı gün içinde Akşemseddin’in mektubu ulaşır Fatih’e... Mektup oldukça serttir ama son cümlesi “Söylediklerim tamamen sizi sevdiğimdendir” diye biter. (Osman Özsoy, haber 7)

Mektupta özetle şöyle yazar;

...Bu hadise, gemi ehlinden oldu. Kalbime büyük bir kırıklık ve üzüntü getirdi. Bir görünüyordu. Fakat bu hadise o fırsatı ortadan kaldırdı. Yeni gelişmeler oldu. Birincisi, kâfirler rahatladı, sevince boğuldu, moral bozuldu. İkincisi, sizin görüşünüzün eksik, hükmümüzün ve kararlarınızın isabetsiz,sözünüzün tesirsiz olduğu görüşü kuvvet kazandı. Üçüncüsü, dualarımızın kabul olmadığı, müjdemizin geçersiz olduğu ifade edilir oldu. Bu bakımdan bu hadise, bunun gibi pek çok mahzurlar doğurdu.

Şimdi yumuşaklık ve merhamet gerekmez. Bu hususta kusuru görülenler, fethe muhalif olanlar tespit edilip, bunlar görevden azil dahil gereken en şiddetli ceza ile cezalandırılmalıdır. Eğer bunlar yapılmazsa, kaleye yeni bir hücuma kalkıştığında, hendeklerin doldurulmasına karar verildiğinde gevşeklik gösterecektir.”

Neticede başarı Allah’tandır. Ama elden gelen bütün gayret sarf edilmelidir. Allah Rasülü ve ashabının sünneti de budur. Hüzünlü bir halde iken biraz Kur’ân okuyup yattığımda, bir takım lütuflarla ve müjdelerle mazhar oldum ve teselli buldum.  Bu söylediklerim sana boş söz gibi gelmesin. Gereğini yapasın. Söylediklerim tamamen sizi sevdiğimizdendir.” (a.g.y)

Sonuç; İşte hoca, işte, Fetih ve işte gençlik!