Gazeteci muhatabıma, “Bugün ne yazsam?” diye dertlenirken, “Televizyon dizilerini yaz” dedi.

Ona, “Yazdıkça, yapımcılar daha fazla zıvanadan çıktı, yıllardır yazdık da ne oldu?” 

Sahi, “Ne oldu?”

Hiçbir şey. Yazdık, çizdik, şikâyet ettik… Onlar da ısrarla, “aşk” konulu “kimin eli kimin cebinde” türü dizileri ekrana sürmekte ısrar ettiler.

*

Bir dönem “muhafazakâr” görünümlü kanallar bile aşklı-meşkli Hint dizilerini ithal ederek ekrana sürmeye başladı. 

Artık ne dâvâ kaldı, ne mücadele… Artık “iktidarda”lar ya… Vur patlasın, çal oynasın!

İyi de nereye kadar?

Tehlikenin farkında değil misiniz?

*

İçten çürüme başladı. Büyük-küçük saygısı kalmadı. Dizilerde sürekli aile kavramı didikleniyor. Hatta, dinamitleniyor. Ahlâksız düşünce gittikçe yaygınlaştırılıyor.

Yani “diziler” sosyal ahlâk parametresini düşürüyor. Her yeni gençlik bu dünyanın gerçek olduğu düşüncesiyle, hayatını ona göre yaşamaya başlıyor.

Bencil, narsist ve eğlence odaklı bir kuşak, “Ben bu dünyaya eğlenmeye geldim. Bana değer verin, düşüncelerime saygı gösterin” diyor.

Şaka gibi, ama vakıa bu!

*

Bir dönem, bir magazin gazetesi, “Muhafazakârlaşma gölgesinde ilişki sosyolojisi başlığı altında ‘aldatma temalı diziler’in rating listelerinde bir numaraya yükseldiğini” yazmıştı. Gazete, yapımcı ve senaristlerin “işin sırrını” çözdüğünü aktarırken, bütün senaryolara bir de “aldatma” hikâyesinin eklendiğini yazmıştı.

Hal böyle olunca rating tavan yapıyor. Çok izlenince de “ödül” maskaralığı yapıyorlar. Rating biraz daha artsın diye, bu sefer oyuncuları magazin programlarına “meze” yapıyorlar.

Geçmişte bu tür dizilerde oynayan ve sonra inzivaya çekilen manken-oyuncu, “Büyük bedeller ödedim ben bu sektörde. Kokuşmuşluk diz boyuydu. Yakışıklı, sağlıklı, boylu boslu, spor altyapılı insanlarız. İçinde aşk, sevgi, saygı olmayan çok insanla karşılaşıyorsun. …Ruhun çürüyor. Bunlar birçok değeri yüreğinden götürüyor. 60 yaşına geldim. Birkaç kez evliliğin ucundan döndüm. Evlenemez oldum.” (Tarık Tarcan, Posta) diyerek bu sektörün kendilerini ne tür açmazlara sürüklediğini anlatıyor.

Yani dizi oyuncuları bile gerçek hayatta mutsuz, kaldı ki izleyenleri nasıl mutlu edecek?

*

Dizide “psikopat sevdalı” tema işlenirken (örnek: Sen Anlat Karadeniz), kadınlar da aldatır temasını işleyerek lise seviyesindeki gençlere adeta yeni bir yaşama modeli(!) sunuyor. 

Acaba, hangi evde “ergen” varsa psikolojik sıkıntılar had safhada iddiası size fazla ciddî gelebilir mi, bilemem. Ama şu bir gerçek ki, gençlerimizi artık kontrol edemez hale geldik. 

*

Dizi yapımcı ve senaristlerine söylenecek söz kalmadı. Onlar, yanlışta ısnar ediyorlar.

Gençlere ve nefsime sesleniyor ve diyorum ki: “Sizdeki gençlik kat’iyyen gidecek. Eğer siz daire-i meşrûada kalmazsanız; o gençlik zayi olup başınıza hem dünyada, hem kabirde, hem ahirette kendi lezzetinden çok ziyade belâlar ve elemler getirecek. Eğer terbiye-i İslâmiye ile, o  gençlik nimetine karşı bir şükür olarak, iffet ve namusluluk ve taatte sarf etseniz, o gençlik manen baki kalacak. Ve ebedi bir gençlik kazanmasına sebep olacak.” (B. Said Nursî, Gençlik Rahberi)