İsim vermenin anlamı yok, ama ilginçtir solun bütün renkleriyle ve Atatürkçülerle aynı çizgide buluşuyorlar.

Bu hasta ruhlar, zihinlerdeki İslâm anlayışını yerle bir edip, rotasız fikirler yerleştirmenin derdinde. 

Gerçi dayanak noktaları olmadan bu fikirleri ileri sürmeleri mümkün değil.

O da; cemaatlerin parti ve devlet içine sızmaları!

*

Bundan birkaç yıl önce bir gazetecinin “cemaat partileşebilir” sözleri konusunda bir yazı kaleme almıştım.

Orada, “Cemaat asla siyasî bir parti olamaz. Olursa dini siyasete alet etmiş olur. Ki, cemaat siyasî bir kimliğe büründüğünde ‘hizmet ekseni’nden çıkar.

Zira, dinî cemaatler gönüllülük esasına dayanır.

Sivil toplum kuruluşundan öte tam bir teslimiyetle çalışır. Ama siyasileşirse, çatışır.

Çünkü, cemaat bünyesinde “hizmet” esastır. Ama aynı cemaat siyasîleşirse, husûmet artar. Hizmet yerine rekabet öne çıkar.” 

*

Bir diğer notta ise, Ertuğrul Özkök ün (Hürriyet) köşesine taşıdığı Dücane Cündioğlu’nun sözlerini yazmışım.

Zira Cündioğlu’nun Radikal gazetesinde yayınlanan mülâkatında Cumhuriyetin seküler kazanımlarına sahip çıkalım, tarzındaki çıkışı Özkök’ü oldukça heyecanlandırmış.

Şöyle demişti Özkök:

“Kulağımızı biraz o tarafa da açsak, oradan kulağımıza hoş gelecek sesler işiteceğiz.”

Devamında:

“Meselâ, her muhafazakârın, cumhuriyet düşmanı olmadığını, her liberalin, ille de geçmişine karşı insafsız olmadığını fark edeceğiz.”

Cündioğlu’nun satırlarını okurlarıyla paylaşmış Özkök.

Şöyle demiş:

“Cumhuriyetin seküler hamleleri, ne yapıp edip modern uygarlığa eklemleme arzusu, inkâra hiç gerek yok, bugün, Türkiye’de iyi giden bazı şeylerin doğrudan sebebi.

“Cumhuriyet, bu toprakların uygarlaşması konusunda Paris Belediye Başkanı Haussman gibi davrandı. Ezdi ve yaptı. Canımız acısa da galiba fena olmadı. (a.g.g., 10.12.12)”

*

İki farklı uçta görünse de, Ertuğrul Özkök ve Dücane Cündioğlu’nu buluşturan ortak havuzun “ego” olduğunu düşünüyorum.

Hele kimi dostlarımın bazı yazarlar için öne sürdüğü bir tez vardır.

Canım, bu yazarların biraz da egosu olsun!

Olmasın efendim.

*

Bir insan “ben” ile başlıyorsa “biz” kavramını tanımıyor demektir.

Kendisini büyük, kocaman gösterip böbürleniyorsa, egoizmin tuzağına düşmüş demektir.

Bu duygu, insan fıtratını bozan bir virüstür.

Konuya dönecek olursak; demek ki, fildişi kulede Cumhuriyet döneminde yapılanlar fazilet gibi görünüyor.

Cumhuriyet döneminde çekilen acıları şimdi bir zevk unsuru haline getirmek, farklı bir duygunun yansıması olmalı. 

Aslında ilginç bir yazar profili de çıkıyor karşımıza.

Son zamanlarda halka karışmayan, hatta mütedeyyin demeye utanan bu kalemşörler, kendi geliştirdikleri düşünce formülleriyle insanları farklı mecralara yönlendirme çabalarına giriyor.

Ne gariptir ki, bunların müritleri pardon takipçileri mebzul miktarda. Çünkü, felsefe mürekkebiyle yazdıkları yazılar, özellikle üniversite gençliğine cazip geliyor.

*

Cumhuriyetin kazanımlarından kastedilen kişiler, eğer haber kanallarına çıkan ve uydurma düşüncelerle içtihad üretenler ise, eksik olsun.

Şu husus da hatırlatmakta fayda var; hakikî dindar insan asla cumhuriyet düşmanı değildir. Yeter ki, idareciler cumhuriyetin esası olan idare şeklini tam ve eksiksiz uygulasın.