Lastik ayakkabı giyenlerdenim. Çocukluğumda, okula giderken, hele de kar yağmışsa, en korktuğum şey, sürekli buzlu yollarda lastik ayakkabıyla kayıp düşmekti. Ya lastik ayakkabı yırtıksa… Bastığınız kar, su alan tekne gibi ayağınıza basınç yapar, üşütür…
Kışın lastik, yazın da çedik dedikleri yazlık ve renkli plastik ayakkabılar giyerdik. Ki, onlar da çabuk yırtılan cinstendi. Çedik ayakkabıların metal bağlama kısmı vardı ki, terden çabucak paslanır ve ayağınızda yara izi yapardı. Bugün bile hâlâ o yara izini ayağımda taşırım.

…

Bu günün gençleri, kara lastik nedir bilmez. Anlatsanız da, “Onlar geçmişte kaldı” der, burun kıvırırlar.
Recep Amcanın lastikleri bir Türkiye gerçeği… Demek ki, hâlâ kullanılıyor. 
Bir yandan Recep Amcanın lastik ayakkabıları Türkiye’nin ekonomik olarak hangi noktalara gelemediğini gösterirken, diğer yandan da zihinlerimizdeki gizli kalmış bir gerçeği su yüzüne çıkardı.
Çözüm sürecinin muhatapları ve aktörleri bölgenin sefaletten kırıldığını, yoksulluk içinde kıvrandıkları edebiyatı yapacaklarına, başkent Ankara’ya iki saat mesafelik yakınlıkta olan bölgelerdeki gerçek sefaleti görsünler.
Ilgaz’dan tutun, Ermenek’e kadar olan bölgelerde yaşayayan fakir vatandaşımız hiçbir zaman bunu gerekçe göstererek devlete kalkışma gibi bir isyanın içinde olmamıştır. 

…

Recep Amcanın lastikleri demişken, “Bu tarz benim” programında (Show TV) erkek kılığında bir jüri temsilcisi, yarışmacıyı “Bu kıyafetini daha önce giymiştin, şimdi niye tekrar giyiyorsun” diyerek eleştiriyor.
Yani, bu günün deyimiyle “pişti” oldu diye azarlıyor.
Magazin ve moda programları gençliği sürekli tüketime yönlendirirken, kıyafetlerini bir günlüğüne göre tüketmesini istiyorlar. Yani ikinci gün aynı elbiseyi giymek büyük bir suç sayılıyor, yerden yere vuruyorlar. Tüketimi “kullan-at” sistemine göre kurguluyorlar. 
İktisat, tasarruf gibi kavramlar zihinlerde adeta “yasak” diyerek kodlanıyor.
Bu günkü dünyada bir israf ekonomisinin hüküm sürdüğünü söylemek safdillik olmaz. Günümüzde insanlar, devamlı tüketime teşvik edilmekte, ihtiyacının üstünde bir harcamaya yönlendirilmekte… Lüks tüketim niye artmakta sahi? Çünkü sürekli reklam yoluyla sun’i ihtiyaçlar orataya çıkarılmakta, kullanılan eşyaların tamir edilebilir ve dayanıklı olması yerine, hemen kullanıp atılması, “sarî” bir hastalık gibi yaygınlaştırılmaktadır.
Yani, bugünün tüketiminde, “israf modeli” yattığını söylemek yerinde bir kavram olur.
Halbuki, bu gün elbisesini “kullanıp atanlar,” yarın insanları da “kullanıp atar.”

…

Devamlı televizyon ve diğer medya unsurlarından yapılan reklamlarla insanlar daima, daha çok, daha gelişmiş ve daha yeni malları tüketime yönlendirilmektedir. 
Sonuç; fertler ve devletler borca batmakta… Bu da iktisadî anlamda hürriyetlerini, kısmen kaybetmek anlamına gelmektedir. 
Recep Amcanın lastikleri dün olduğu gibi, bu gün de var. Türkiye henüz fakirlik eşiğini aşamadı. 
Ekonomik veriler ne söylerse söylesin, bu ülkenin fotoğrafı kâğıt üzerindeki gibi değil, Recep Amcanın lastikleri üzerinden apaçık görünmüş oldu.
Hülâsa-i kelam; Bediüzzaman Hazretleri “İktisat Risalesi”nde meseleyi şöyle özetlemekte:
“İnsan, Halikının verdiği nimetlerden istifade ederken ve onları kullanıp istihlak ederken, şükretmekle muvazzaftır. Şükreden insan, Allah’ın kendisine verdiği nimeti, onun kadrini bilerek ve diğer hem cinslerini de düşünerek, ihtiyacı ölçüsünde ve ihtiyacı nisbetinde kullanmalıdır.”
İşte “lastik ayakkabı”nın bize düşündürdükleri.