Biz de bir fırsat bulduk ve mesaiye kısa bir mola verelim dedik. Çankırı, Ilgaz, Kastamonu ve Ankara turundan sonra, döndük İstanbul’a… Ardından da Çorlu’ya Çocuk Kitap Şenliği’nin dâvetlisi olarak kitaplarımızı imzalamaya gittik.

İyi de ettik.

Tatil yaptık diyoruz, ama... Bizim gibi eli kalem tutanlar, kolay kolay tatil yapmaz. Tam tersi, tam mesaili eleman gibi çalışır(ız)... Hele Ilgaz’ın yeşil kucağında bulmuşsanız kendinizi… İlham içinize doğuverir. 

Ilgaz’ın Gökçeyazı Köyü’nün bir özelliği cep telefonunun çekmemesi... Hani o televizyon reklâmlarında birçok telefon şirketi bol keseden övünerek “her yerde çekiyoruz” diyorlar ya… Bakmayın öyle dediklerine. Külliyen yalan! 

Hayatın bir de gerçekleri var. İnternetle olan işlerimizi ilçe merkezine giderek hallettik. Düşünün, dakikalarla sınırlı işlerinizi bir sonraki güne aktarıyorsunuz. Zamanla yarışan biri olarak bu tür geri kalmışlığı kabullenmemiz ise hayli zor.

Bu sütunlardan ilgili mercilerin kulağına kar suyu kaçıralım istedik.

*

Ölüm virajları olarak adlandırılan Ilgaz’daki köy girişlerininin çoğunun yapımı bitmiş. Biz de rahat nefes aldık. Çünkü, buradan köye girmek isteyip, dönemeyenler arkadan hızla gelen araçların kurbanı oluyorlardı. Veya yolu kaçırdıklarında bir sonraki virajdan dönemiyorlar, bu sefer sağdan mermi gibi gelen araçların tekerlekleri altında kalıyorlardı. Bu problem hallolmuş gibi.

*

Kastamonu yolculuğumuzda Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerinin kaldığı evi ziyaret ettik. Bu ziyaret öncesi, kapıda on beş dakika kadar bekletildik. Dersane kapısı önünde bizi karşılayan talebelerden biri sebebini şöyle izah etti: “Efendim, şu anda ziyaretçi bir aile içerde” dedi.

Şaşırdım, çünkü biz de ailece gelmiştik. Sonradan anlaşıldı ki, içeriye giren aile biraz farklı bir giyim tarzına sahipmiş. Bunun için kapıda bekletilmek bana tuhaf geldi ya, neyse!

Üstadın elbiselerine dokunduk. Oturduğu minberde kısa bir ders yaptık. Karakola bakan pencereyi açarak, o “ân”ı teneffüs etmeye çalıştık. 

Bundan 12 yıl öncesindeki ziyaretimizde bir grup Nur Talebesi ve Abdullah Yeğin Ağabey ders yapıyordu. O günden bu yana ziyaretçi sayısının arttığını gözlemledik. Ancak burayı sadece ziyaret yeri olmaktan çıkarıp, hakikî dersane hüviyetine sokmalı, dersler yapılmalı. Risale-i Nur odaklı çalışmalar ve faaliyetler arttırılmalı.

*

Kastamonu’yu ziyaret eden her kim olursa olsun, mutlaka türbeleri veya camileri ziyaret ediyor. Belde yöneticileri bunu bildikleri için türbeleri ve yol güzergâhlarını onarmışlar. Sarı levhalarda türbe isimlerinin yer alması, misafirleri oldukça memnun ediyor.

Yalnız Ilgaz-Kastamonu yönündeki yol çalışmaları ölüme dâvetiye çıkarıyor. Neden mi? Çünkü, güzergâhlarda mıcır tehlikesinden tutun yerli yersiz çukurlar, özellikle Kastamonu inişinde araçları zor duruma düşürüyor. Bir yandan tünel inşaatı, bir yandan yol çalışması çıkışınca, böylesi bir karmaşa ortaya çıkıyor. Allah korusun, bayır aşağı giderken, hafif bir arıza olsa, araçta bulunanlar kendini uçurumun dibinde bulur. Tedbirler yetersiz. 

*

Çankırı-Ankara yolu ütülenmiş gibi dümdüz… Bitmek bilmeyen yol çalışmaları şükür ki, bitmiş. Araçlar yağ gibi kayıyor. Buna rağmen kaza yapan araçlara rastladık. Düz yolda aracın kaza yaptığı tek ülke biz olmalıyız. Koca bir yük kamyonu, kesişen yoldan dönerken, devrilmiş. Taşıdığı yük, asfalta dağılmış. Şaşılacak şey.

Ankara bürokraside başşehir. Memurlar şehri. Or-An sitesinde bulunan TRT binasını ziyaret ettik. Bir dizi görüşme sonrası ver elini Ilgaz.

Ardından İstanbul’a dönüş ve Çorlu Kitap Şenliği. Bol bol kitap imzaladık. Çocuklarla sohbet ettik. Çizim tekniklerini gösterdik. 

15 günlük tatilimi özetlemeye çalıştım. Dolayısıyla dinlen(e)medik. Ama “tebdil-i mekânda ferah”landık diyebilirim.