Kendisini tanıma şerefine ereli kırk yılı geçti. Yetmişli yıllarda Risâle-i Nûr hizmetlerinin faal bir merkezi olan Batman’a, diğer ağabeyler gibi, sık sık gelirdi. Çevre illere yaptığı seyahatlere katılıp, yanında kısa zaman da olsa bulunmayı ganîmet sayardık. Beraberinde bulunduğum en uzun seyahatim, trenle Batman’dan Ankara’ya kadar gidişimizdi.
Şahıslarla münasebetlerinde mütevazı, şefkat ve sevgi dolu bir insandı. Kendi nefsi ile ilgili konularda son derece müsamahakârdı. Şahsının büyük görülmesine, haddinden fazla hürmet edilmesine kızardı. Gördüğü aksaklıkları yerine, zamanına ve muhatap olduğu şahsa göre değişik şekillerde ikaz ederdi. İman ve Kur’ân hizmeti ile ilgili konularda hassas, titiz ve zaman zaman da celâlli idi. Risâle-i Nûr hizmeti onun bütün hayatı, gayesi, meşgalesi idi. O husustaki laubaliliği ve aldırmazlığı asla kabul etmez, hemen uyarırdı.
Normal konuşmaları, iç-batı Karadeniz lehçesi ile ve oldukça hızlı idi. Ancak, Risâle-i Nûrları kendisine has bir hâl ile okuduğu zaman, dinleyenlere sanki, az önce konuşan başkası imiş gibi gelirdi. Sohbetine iştirak edenlere, çantasında birlikte gezdirdiği küçük risâlelerden dağıtır, okuyanı dinlerken, herkesin aynı zamanda kitaptan takip etmesini isterdi. Arada bir, dinleyenlere soru yöneltir; uyanık kalmalarını sağlardı.
Üstâd Hazretlerinin hem hayatını, hem eserlerini adeta satır satır, kelime kelime ezberlemişti. Bedîüzzaman Saîd Nursî Hazretlerinden bahsettiği zamanki heyecanı, samimiyeti, sevgisi, hasreti her halinde aşikâr olurdu. Kendisindeki o aşk ve şevk hâli bütün cemaati sarar, sarmalar; başka bir âleme götürürdü.
Yakından tanıdıkları ile lâtife etmekten, nükteli sözler söylemekten çekinmezdi. Siirt’te bulunduğum yıllarda, Pervari ilçesinden bal almak maksadıyla çoğu güz mevsiminde yaptığı seyahatlerden birinde başından geçen hadiseyi, arkadaşlarının büyük bir kısmını bozulan araçta ve dağ başında bırakıp gelmek zorunda kaldığı dershanede, o gece dinlemiş ve sabahleyin yolda kalanların gelişi ile biten macerayı manzum olarak kaleme almış ve aynı gün kendisine takdim etmiştim.
Gerek bu manzumeyi, gerek daha önceki yıllarda Batman’da iken yazdığım “Batman Şehrine Kasîde”yi okutup, dinlemeyi severdi. Nerede rastlarsa, o manzumelerin birer nüshasını ister, zaman zaman okur ve okuturdu.
Cenâb-ı Hak’tan Risâle-i Nûr’un bu mümtaz talebesi olan Ağabeyimize rahmet ve mağfiret diliyor; âile efradına, bütün Nûr Cemâatine ve İslâm Âlemine taziyetlerimi sunuyorum.
Edebiyatımızda yeri olan bir gelenekle, vefatı için tanzim ettiğim tarih nazmını arz ediyorum:
Mîlâdî: 01 Aralık 2012, Cumartesi, 14.40
Hicrî: 17 Muharrem 1434
Rûmî: 18 Teşrîn-i Sânî 1428
Şevk, şefkat ve muhabbet ile birlikte celâl;
Hem tevâzu’ ve mehâbet gibi memdûh nice hâl…
Geldi “ŞEMSΔ, dedi Rahmân’a kavuşmuş “AĞABEY”. (Hicrî 1434)
Olacak Mustafa Sungur, nice ensâle misâl…
Hesâbı ve Lügatçe:
Arûzun ([Fâilâtün] / feilâtün / feilâtün / feilâtün / feilün [feûl]) vezninde olan bu ta’miyeli târîh nazmında 3. mısrâ’daki “AĞABEY” kelimesinin Osmanlıca yazılışında harflerin ebced değerleri toplamı 1024 eder. “ŞEMSΔ kelimesinin ebced değeri 410’dur. 3. mısrâdaki “geldi” ibâresi, bulunan iki rakamın toplanacağına işâret etmektedir. Bu işlemin sonucu 1434 eder ki, Mustafa Sungur Ağabey’in hicrî vefat târîhidir.