Yoksa insan şok oluyor birden. Daha düne kadar her şeyi yiyip içebilen ben, bugün bir ekmeği bile rahatça yiyemiyorum. Eskisi gibi elmayı “hart” diye ısırmalar, havuçtu, fındıktı gibi şeyleri rahatça yiyebilmek iki sene sonraya kaldı. 

Neden mi dersiniz? Dün diş tellerim takıldı da... İlk takıldığında gayet acısız; fakat eve vardığınızda dokunduğunuz her diş ağrıyor ve bir şey ısırmak şöyle dursun, dişlerinizi azıcık sıkmak bile size “telli biri olduğunuzu” hatırlatmaya yetiyor. Dolayısıyla öyle önünüze gelen her şeyi yiyemiyorsunuz. 

Ekmek yumuşaktır, ama yine de çiğnemeyi gerektirir, düşünün bir ekmeği bile ısırıp yiyememek... Çünkü yediğiniz her şeyi önce koparmalı, sonra lokma lokma ağzınıza atmalısınız. Bir de yemekten sonra dişleri fırçalamak var... Sıradan fırçalarla sıradan bir fırçalama diş telleri için yeterli değil elbette. İki ayrı diş fırçasıyla iki ayrı fırçalama gerekiyor. Bugün dakika tuttum, neredeyse 15 dakika sürüyor dişlerimi fırçalamam. İş böyle olunca insan ne kadar acıkırsa acıksın kendini tutmayı öğreniyor... Kahvaltıda en sevdiği yiyecek varken yiyememek insana ağır geliyor. 

Ve çok önemli bir şeyi hatırlatıyor: İnsan çok aciz ve çok fakirdir. Bunun yanında bu musîbet (!) bana sünnete uymayı da öğretti: Yediğin zaman az ye, yedikten sonra 4-5 saat bir şey yeme. Ben şu an az yemesem de -çünkü 4-5 saat aç kalmak var- yemek aralarını uzatmaya çalışıyorum. Malûm, öyle her dakika diş fırçalayamam... :)

Elhamdülillah ki dünyaya dalıp kendi acizliğini unutan bizleri Allah (cc) en basit bir hastalıkla kendimize getiriyor. Ve diyor ki: “Ey kulum! Kuvvet ve kudret sende değil. Bak bir lokmayı bile çiğnemekten acizsin. Madem öylesin, seni yaratan ve yaşatan Rabb’ini bul, tanı ve itaat et.” 

Elhamdülillah bizlere bu bakış açısını kazandıran Nur’lu kitaplara...

Emine Ç. Sultan