Cennet kapısındaki adın hürmetine affedilirken Hz. Adem (as), Halilullah Hz. İbrahim’in (as) duâsı olup nakış nakış süsledin kalbini. Her şey bir sesle başlamıştı “Oku”! Lâkin bu bir başlangıç ve aynı zamanda bitişti. Kışın habercisi cehaletin vedacısı aynı zamanda baharın habercisi kışın vedacısıydı bu vahiy. Seni önce yaşamış âşıkların mevsimiydi kış. Unutulmamış aşkların, kışın çetin soğuğuyla alev almış sevdaların mevsimiydi. Ayazın bedenleri donduran acısı; aslında aşka susamışların, seni bekleyen yürek yangını olmuştu. Binler Ebubekir, binler Ömer, binler Ali’ler ve Osman’lar seni bekliyordu. Aşk dolu yürekleri kışın ayazıyla üşümüş onu bahara çevirecek mu’cizeye dönmüşlerdi yüzlerini. 

Mekke’de çekilen her acı kışın çetin aşkını tattırmıştı seni arzulayan dimağlara. Çekilen her acı kar taneleri misali kaplamıştı Harameyni. Ama rengi beyazdı bu aşkın. Çünkü hakikî sevgili için hiç çıkarsız ve safiyane bir dokunuştu bu ashabının hayatında.  Cebrail’in aracı olduğu emirle el-Emin olarak yayılmış nâmını, aşka mühürlenmiş kalpler lekelemeye çalıştılar ve kışın çamuru sıçrar sandılar bu mevsimde aşka! Lâkin çok fazla yanıldılar. Kışta aşk çetindir; yağmuru, karı, ayazı, şimşeği, fırtınası, dolusu olmadan olmaz. Önce hafiften soğuklar çarptı sana sevdalanmış bedenleri. İftiralar, hakaretler dolu taneleri misali inmekteydi sana biat etmişlerin üzerine ama yılmak yoktu. Yasir ve Sümeyye örneğiyle fırtınaya dönen aşkın en güzel acısı taçlanmıştı şehadetle. Küffarın öfkesi şimşek gibi çakmaktaydı mazlûmların üstüne. Kara bulutlar sarmıştı mübarek Kâbe’yi fakat bunlar baharın habercisiydi. Şimşekler çakacak, fırtınalar çıkacak, dolu yağıp karı bekleyecekti kışımız ve ardından yağmurlar gelecekti. Toprak kokusunu taşıyan yağmurlar Medine’nin; o kara taşlıklı mübarek mekânın kokusunu taşıyacaktı kışın çetin imtihanından geçmiş ruhlara. Hz. Bilâl’e yapılan işkenceydi kışta aşkın adı ve onu kurtarmak için servet harcayan Hz. Ebubekir’in sevdasıydı kışta yaşanan aşkın sıcaklığı ve tebessümü.  Bir yerde acı vardı bir yerde mutluluk. Vahyine kulaklarını tıkamış, mu’cizelerine gözlerini kapamışlar sanırlardı ki işkencelerle yok edecekler bu sevda selini. Çekilen her acı köreltecek sana mühürlenmiş kalpleri. Oysaki bir adı acı bir adı mutluluk olan bir kış sevdasıydı yaşanan. Bedenleri acı çekenler mutluydu aslında. Sevdanın kırbacıyla katlanıyordu aşkları. Ve onları izleyen aşık yürekler çekiyordu asıl acıyı ve hüznü. Çünkü yoldaşı dardaydı, onun yerine isterdi acıyı kucaklamak. Ölesiye sevdalı yürekler kışın en güzel aşkını gösterdi insanlığa. Bütün bedeniyle cehennemi kaplamayı arzu eden o büyük aşık, maşuğun yanında olmuştu Sıddık. İkinin ikincisi ve incisi diyecekti ona insanlık. Kışın aşkı farklıydı, yanmakla yanmamak, donmakla donmamak arasındaki ince çizgiydi bu aşkı farklı kılan. Ama kar taneleri misali yumuşacıktı aşka kucak açan. Sevdanın rengi beyazdır kışın. Hiçbir leke dokunamazken ona, en berrak bağlılıkla sunulmuştur aşk, Rahman’a ve Habibullah’a. 

Dört mevsim aşkın tadı farklıdır aşka susamış dimağlarda. Ama aşk imtihanıyla gelir hayatımıza. Dört mevsimde aşkın her hali bambaşka… Nebiyullah aşkını önce tadanların ikrâmıdır kışta sevda…

Hülya ÇİÇEK / [email protected]