Ankara’da üniversite sınavlarına hazırlık yapan ekibin rehberleri olduğumuzdan, Ankara’yı bırakıp çıkmak zordu bizim için. Gönlümüz bir yandan gelmek istiyor bir yandan da “Gençleri yalnız bırakmayın, emanet onlar.” diyordu. Büyüklerimize danıştık ve “Kardeş böyle programlar kaçırılmaz, gazete bizim gazetemiz gidin tabi. Biz sahip çıkarız buralara” cevabını aldık. Belirsizlik gitmişti artık ve gelmeye kesin karar verdik.

Her ânı gençlerle geçen, gençlere heyecan ve moral aşılayan bizlerde heyecan her fiilimizin süsüdür. Katılacağımız programın heyecanlı geçeceğinden hiç şüphemiz yoktu. Ama programa gidiş yolculuğu sıkıcı olacak gibiydi. Çünkü marşlarla, ilâhilerle ve minibüsümüzle gezmeye alışmış olmamızdan dolayı, ister istemez biraz heyecan olsun, biraz da hür olarak plan yapabileceğimiz bir yolculuk olsun istedik. Sıkıcı olmaması için de, daha önceleri de denediğimiz, “otostop” güzel fikirdi. Ve tam da bize göreydi. Çıktık yola... Elimizde “34” yazılı kâğıdımızla.

Bir süre sonra “İzmit’e gidiyorum” diyen bir TIR şoförü abimiz durdu. ”İzmit’e gitsek ne yapacağız, nerede kalacağız?” diye pek düşünmeden bindik. Çünkü biliyoruz ki nereye gitsek “Abi senin şehrindeyim” dediğimizde “Kardeşim hoş geldin, neredeysen söyle, seni alayım” diyen ağabeylerimiz, yabancılık çekmeden, çekinmeden kalabileceğimiz dershanelerimiz, nokta-i istinadlarımız var, elhamdülillah.

Namaz vakti gelmişti yoldayken, az bir su ile abdestlerimizi aldık, namazlarımızı kıldık ve namaz sohbetine başladık araçta. Abimizin “ben de kılmak istiyorum, ama kılamıyorum” demesi üzerine sohbetimiz 4. Söz’den oldu. Uzun yol şoförleri genelde yalnız oldukları için bir yoldaş buldukları zaman sohbetleri uzun ve derin olur. Bu yüzden ağabeyimizin de hatıraları ile yaklaşık bir iki saat sürdü dersimiz. Fatiha’dan sonra “Allah sizden razı olsun. Ne güzel oldu. Namazlarınızı kıldınız, aracımda Allah’tan, namazdan bahsettiniz. Aracımı nurlandırdınız. Şimdi bu araçta farklı bir hava var, elhamdülillah. Bak ben bu yolun hesabını verebilirim. 7 altınımı (7 saat yolculuk süresi) güzel kullandım” diyen ağabeyimiz bu sözleri ile bizleri öyle memnun etti ki, sırf bu ânı yaşamış olmak dahi bizim için yeterdi, yolculuğun heyecanına doymak için.

Bir gece İzmit’te ve bir gece de İstanbul’da konakladıktan sonra program zamanı geldi. Ama ne program... Küçükken beraber büyüdüğümüz kardeşlerimiz de farklı illerden gelmişler. Sarılmalar, hasret gidermeler... Sadece bizde değil herkeste aynı heyecan, aynı hasret. Ağabeylere dikkat ettim bizdeki bu uhuvvet ortamını gördükçe gözlerinin içleri gülüyor. Ümitleri yeniden yeşeriyor. Hepsi bizden daha heyecanlı. Bizlerin fikirlerini dinlerken ben ağabeyleri izliyorum. Karşılarında hizmete böyle sahip çıkan, neler yapılabileceğini anlatan gençleri gördükçe onlar da gençlik yıllarına iniyorlar hayallerinde, o yıllardaki kendi heyecanları geliyor gözleri önüne.

Kardeşlerdeki hâl ise bambaşka. Karşımızda bizi dinleyen, bizleri önemseyen, her bir fikrimizi not eden, biz konuştukça gözleri gülen fedakâr, cefakâr ağabeyler var. Biz gençlerden ümitvarlar ve en az bizim kadar onlar da heyecanlılar. Heyecanlanmamak mümkün mü; gayret, uhuvvet, hasret, ümit... gibi onlarca güzel hissi aynı anda yaşarken?

Hülâsa, Cennetten bir gün yaşamaktı bu program, ilânından bitimine kadar.

Aynı şevk ve heyacanın artarak devam etmesi dileği ile...

Şükrü Kalı - Zübeyir Seyda Okay

[email protected] - [email protected]