Çünkü en azından kurduğu küçük dünyada temiz hayallerin, muhafızlığına yeltenmiştir. Bırakın bulutlara karışsın hayalleri, en zirveye çıksın ruhu, yıldızlar dizlerinde uyuturken; ay başucunda sabahlasın onunla. Öyle bir dünyası olsun ki sırf o istediği için pireler berber olsun, develer tellâl. Anka kuşu zannetsin kendini meselâ. Kaf Dağı’na çıkmak için kanat çırpsın dağlara, kar tanesi olup; bir melek tarafından nasıl indirildiğini hayal etsin. Usulca çiseleyen yağmur olup, nice gözyaşları kurutsun ve zaman tablosunun düştüğünü görünce, su misali akıp giden zamanı fark edip; hiç vakit kaybetmeden yitirdiği çocukluğunun resmini çizsin hayallerine, ya ruhunu çocuklaştırsın ya da zihninde bir çocuk büyütsün. Bazen elleriyle ritim tuttuğu nakarat; bazen bütün cümlelerin onunla son bulduğu nokta olsun. Bunları yaparken hayalleri, yanağına bir buse, huzur kondursun. Hayallerinde, tefekkür pınarından kana kana umut yudumlarken; hayallerin, muntazam bir sebeb-i tefekkür olduğunu fehmetsin.

Olmamışların ya da olmak isteyişlerin diyarında eski, yıkık dünyadan parçalar biriktirip, umutlarını barındırabileceği bir ev inşa etsin ve herbir odası geleceğe açılan bir kapı olsun. Olmayışların ve olmak isteyişlerin oluşuna meftun iken, hayal kurmadan nefes alabilir miydik? Zihnimiz kafamızda dans etmeden herc ü merc olmuş yarınların enkazından, yeniden “Kum Biiznillah!” diyebilir miydik? Hayalsiz, yeniden sabrımızı sırtlayıp, çıkabilecek miydik yarına? Hayaller, gözlerin uzaklara dalarken; gönüllerin en yakınındakini istemesi. Hayaller, yaşlanmış bedenler içinde sıkışmış ruhların diri kalması için bir ilâç, bir yol, bir kıvılcım. Hayaller, umudun tesellisi, zihnin ekmek kapısı. Etek uçlarımıza biriken acıyı silkelemek için bir fırsat. Hayal kuran birinin kalbinden, düşüncelerinden ve hayallerinden korkmayın. Hayal kurmayı başarmışsa insan, içinde bir umut, bir duâ ve şefkat vardır. Hayaller Klavuz’unu okumayan bir insan, hayal kurarken deve kuşu zanneder kendini, hayallerle unutur acılarını ve avutur kalbini, oysaki hayaller üstüne kapatılan kapı aralığından nefes alıp ışığı ordan görmekti. Bütün vurgunlara, gidişlere ve ayrılıklara rağmen elhamdülillah diyebilmekti hayaller. Malâyâni amellerle değil, bilâkis şükr-ü mutlak içinde görünmenin adıydı hayaller.

Bu satırları yazarken zihniniz, hayaller okyanusuna yelken açmıştır bile. Bediüzzaman’ın tabiriyle Fâtır-ı Hakîm’in insanın mahiyetine koyduğu en garib bir halettir hayaller. Koca dünyaya yerleşmeyen kalp ve fikrimiz o zerrecikte yerleşir ve bir dakikada bir zerrede sıkışır kalır. Koca dünyaya yerleşemeyen bedenimiz, o dakikada o zerrede kalmak ister ve orada mutlu olur. 

Velhasıl-ı kelâm, olmayışların ve olmak isteyişlerin oluşu olan hayalleri çok görmeyelim zihnimize. Başrolünü oymadığımız, hayatımızın başkahramanı olduğumuz, dünyaydı hayallerimiz. Bedenimiz, zincirlerle bağlanmış nefsimize esir iken, hayallerimiz duâ hükmünde olsun en hayırlı olanı hayal edip en hayırlı olanını isteyelim...

Havva Aslan / [email protected]