Her şeyin normal karşılandığı bir topluma bozulmuş toplum demek yanlış olmaz. İçinde bulunduğumuz toplumun bozulmuş olduğuna delil olacak alıştığımız içler acısı çok şey var. Fakat bunların en dehşetlisi ömrümüzün en kıymetli zamanlarımız olan gençliğimizi zayi ediyor olmamız ve artık buna ses çıkaran kimsenin kalmaması.

Evet başıboşluğumuza ses çıkaran kimse yok, çünkü herkes buna alıştı. İzlenilen diziler, filmler, tv karşısında geçen dakikalar çok normalmiş gibi herkes tarafından kabul gördü. Halbuki kabir kapısı kapanmadı ya da ölüm ölmedi. 

Fıtratımıza aykırı olan şeylere o kadar çok alıştık ki, gerçekte normal olanın ne olduğunu unuttuk. Hatta olması gerekeni söylerken mahcup olacak duruma geldik. Hakk’ın hatırını feda edip sustuk. Unuttuğumuz çok şey var, fakat unutmayalım ki susmak bir nevi göz yummaktır. Ve göz yummak ebedî hayatlarımızın zarar görmesini normal bulmaktır.

İçinde bulunduğumuz toplumda göz  yumulduğuna göre toplum olarak buna alışmışız demektir. İslâmî bir toplumun buna alışması normal midir? Ya da böyle bir toplumun her şeyi normal bulacak duruma gelmesi alışmak mıdır, yoksa uyuşmak mıdır? Ve bu uyuşmanın verdiği zarar nedir hiç düşünüyor muyuz? Üniversite kampüsleri, düşünmediğimizin isbatıdır. 

Bizi düşünmekten alıkoyan etkenlerden en aşikârı menfi görsel yayınlardır. Düşünmemize engel olan her şey aynı zamanda bizi uyuşturur. Dinin müsaade etmediği şeylerin yaygınlaştığı ve alışıldığı bir İslâm toplumu uyuşuk bir toplumdur. Çünkü insan alıştığı şey hakkında düşünmeyi bırakır ve bir şeyin yaygınlaşması o şeye alışmanın başlangıcıdır. 

Cenâb-ı Hak muhafaza etsin, ahir zamanda uyuşmak müthiş bir fitnenin içine ister istemez girmeye sebep olabilir. O yüzden bolca Risale-i Nur okumak ve üzerinde düşünmek gerekiyor. Normal bulduğumuz şeylerin hatta günlük yaşantımızın okuduklarımıza ne kadar uyduğunu bir defa olsun düşünelim. Ve ne kadarı normalmiş birde kendimiz görelim..

Muhammed Okur / [email protected]