İnsan böyle bir yüksek amaçlı genç topluluğun içinde kendini daha bir özel hissediyor. Hayırlara vesile olacak yeni bir güne ‘Bismillah’ diyerek uyandık. Kulaklarımızda Şanlıurfa Dergâh Camiinin minaresinden yankılanan “Essalâtu hayrun minen nevm” sedaları.

Sabahın o diri saatinde, bir dâavet üzerine sıcak yataklarımızı terk edip, Dergâh’ta sabah namazı kılmaya gelmiştik. Bir grubun içinde olmanın tadını insan programlarda daha iyi anlıyor. Çünkü normal şartlarda size kalsa yapamayacağınız veya yapmayacağınız faaliyetleri bir grubun içinde olunca kolayca yapıyorsunuz. Bu birliktelik, kardeşliğimizin pekişmesine ve aynı safta namaz kılmamıza vesile olacak en önemli etkendi belki de.

Sabah namazımızı kıldık. Sabah namazını cemaatle kılmanın nasıl bir lezzet olduğunu insan yaşayınca anlıyor. Kıraatı düzgün, makamı uygun ve sesi de güzel bir imam müezzin birlikteliği namazında daha sıhhatli kılınmasına, insanın yaptığı ibadetin içine sinmesine katkı sağlıyor.

Şanlıurfa Dergâh Camii’nde sabah namazında insan bu ahengi, bu tatlılığı, bu yüksek mânevî hazzı hissedebiliyordu.

Böyle bir nasiplilik hali için yüce Allah’a hamd-ü senalar ederek, zikir ibadet faslını da dinleyerek, duâmızı ettik ve camiden ayrıldık. Bu yaşadıklarımız, grup arkadaşlarımız için de ruhun derinden bir nefes alması gibi bir şeydi. Bunu da caminin avlusunda yüzlere yansıyan tebessüm ifadelerinden anlıyorduk. Camiye gelirken ki uyku mahmurluğu ve belirsizlik hali yerini, bedenleri nuranîleştiren apayrı bir manevî tatlılık atmosferine bırakmıştı. Sonrasında grubumuzla olmazsa olmazımız olan ikramları unutmadık. Sabahın bu erken saatinde kardeşler arasında, çorba içmek isteyen, ciğer yemek isteyen, tirit yemek isteyen de vardı. Yine demokrasi devreye girdi ve çoğunluk ciğer dediği için oraya gitmeyi kararlaştırdık. Aslında önemli olan yemeğin cinsi veya tadı değildi. Kardeşlikten, birliktelikten aldığımız manevî lezzetti. Zaten ciğerleri afiyetle yedikten sonraki Risale-i Nur dersimiz tam bir tefekkür ziyafetiydi.

Mustafa kardeşimizin deyimiyle, bizi bir kediden farklı kılan tefekkürümüzdü. Çünkü kedi de ciğer yiyordu biz de yiyorduk. Nitekim ciğer sonrası, odun ateşinden yapılan çayımızın demlenmesi apayrı bir güzellikti. Esnaf kardeşimizin bizim için özel hazırlamış olduğu çay bize apayrı duygular tattırdı. Bu durum, birbirimize karşı sorumluluklarımız olduğunun bir delili idi. İkram etmekten lezzet alan mü’min kardeşimizin bu yüksek ahlâkı, aynı zamanda bizlere de mesajlar taşıyordu. Birlikten doğacak kuvvet tam da bu olaya tekabül ediyordu. Yine Risale-i Nur’un dersiyle, bir kardeşimiz odun parçacıklarını topluyor, diğer kardeşimiz suyu hazırlıyor, bir başka kardeşimiz bardakları çıkarıyor, kimisi de ateşi yakmaya çalışıyordu. Taksimü’l-a’mal, yani işleri paylaşma kaidesi uygulamalı olarak yaşanıyordu.

Amaç, çay içmekten öte aramızdaki uhuvvet bağlarının sıkılaşması, birliktelik çemberimizin biraz daha genişlemesiydi. Nitekim o da oldu. Bu günü bize anlamlı kılan yüce Rabbimize şükürler olsun. Risale-i Nur dersleri etrafında bir araya gelen Pazar Grubumuzun bu programında maddî ve manevî emeği geçen bütün ağabey ve kardeşlerimize teşekkür ederim.

En emin olana emanet olmanız dileğiyle, bir başka programda görüşmek üzere kardeşlerim, kalın sağlıcakla.

Ömer Takılan