Talebe olan hanımlar öncelikle kendilerini geliştirmek, kendi imanlarını daha sonra da başkalarının imanlarını kurtarmaya çalıştıktan sonra alınlarında yazılı olan insanla evlenmek isterler. Böyle bir durumda ailelerin nasıl bir hâlet-i ruhiye içinde olduklarını, yakında başımdan geçen bir hâdise ile anlatmak istiyorum:

Yaz tatillerimizi iyi değerlendirebilmek ve kendimizi geliştirmek için Nevşehir’deki talebe kız kardeşlerimizle beraber imkân buldukça İzmir’de yapılan aylık programlara katılmaya gayret ediyorduk. Bu sene İzmir programına 3. defa katılıyordum. 3. senenin sonunda, hizmetimizin ulviliğini, ehemmiyetini, kudsiyetini idrak etmiş bulunmakta ve kendimi geliştirmek adına bir adım atmam gerektiğine inanıyordum. Ruhum ise bu davaya ömrümü vermem gerektiğini bana hissettiriyordu. Nevşehir’de bizi yetiştiren ablalarımızdan örnek alarak liseden sonra İzmir Risale-i Nur Eğitim Merkezi’nde eğitim almaya karar vermiştim. Bu fikrimi önce Nevşehir’deki daha sonra İzmir’deki abla ve kardeşlerimle paylaştım. Allah razı olsun hepsi beni tebrik ettiler ve bu kararımın çok isabetli olduğunu söylediler. Ailemle bu konu hakkında istişare etmiştim. Üniversite tercihlerimi yapacağım bir döneme girmiştik. Tercihlerimi yapmıştık ve gelmesine pek ihtimal vermediğimiz açık öğretim İlahiyat bölümü gelmişti tercihlerimde. İstediğim ve gönlümden geçen bir bölümdü elhamdülillah. Tercihlerimin neticesinde İzmir’e gitmem daha kolay olur düşüncesindeydim ve aileme mevzuuyu bir kez daha hatırlattım. Ailemden red cevabı alınca hayal kırıklığına uğramıştım. Ama kararımdan hayalimden hiçbir şekilde vazgeçmemiştim. Bir Cuma günü babama yolladığım Cuma mesajından cevap gelmişti. Babamın beni okutmaktan vazgeçtiğini uzun zamandır bana talip olan birilerinin olduğunu, beni onlara vermeyi düşündüğünü bu konu hakkındaki düşüncelerimi soran bir mesajdı. Mesajı okuduğumda önce bir şaşkınlık daha sonra ise babamın bana şaka yaptığını düşünmüştüm. Bu olayın ciddiyetine inanmak istemediğimden babamın telefonunun kardeşimin eline geçtiğini ve bana şaka yaptığını bile düşünmüştüm ama hiçbir şekilde bu olaya inanmak gelmiyordu içimden. Olayı ciddiye almadığım için latife yapayım dedim ve cevap olarak önce eğitimimi tamamlamak istediğimi ve küçüklükten beri “büyüyünce evlenmeyeceğim, ben babamın hizmetçisi olacağım’’ sözünü hatırlatıp, hayata verilmiş sözüm olduğunu yazdım. Cevap olarak ise, iyi düşünmem, acele karar vermemem gerektiğini ve babamın; hem damat adayına, hem ailesine kefil olduğunu, karar vermek için iki gün süre tanıdığını ve bu meseleyi de, eve gelince istişare edeceğimizi yazan, cevabî bir mesaj geldi. O akşam, talebe kız kardeşlerimle beraber, dershanede kalacaktık. Evden çıkarken anneme, akşam babam eve gelince olayın ciddiyetini öğrenip beni haberdar etmesini istedim ve evden ayrıldım. Nihayet akşam olmuştu ve annem aradı. Annem telefonda babamın şaka yapmadığını olayın ciddî olduğunu söyledi. Damat adayı ve ailesi kim diye sorduğumda annemden gelen cevap ise dershanedeki kardeşlerimle beraber, bizi ağlatmıştı.
- “Kızım baban seni Üstad’a gelin ediyormuş, seni hizmete adayacakmış.’’ dedi. İzmir Risale-i Nur Eğitim Merkezi’ne gitme konusunda, ailem de kararını vermiş ve bana söylemek için bu yolu tercih etmişlerdi. Ömrünüzü ömrümüze adayan, fedakâr ve kıymetli ailem, eğer bu satırları okuyorsanız “en güzel yere gelin gittiğimi ve bunun hakkını verebilmek için, elimden ne geliyorsa yapacağıma söz veriyorum. Allah sizlerden razı olsun’’ diyorum. Kardeşlerim, sizin de hizmete dair hayaliniz ve idealleriniz varsa sakın vazgeçmeyin ve sıkı sıkı duâya sarılın. Zira bu olayın vuku bulması ve hayatımın şekillenmesi, yalnız ve yalnız dua vasıtasıyla oldu kanaatindeyim. Rabbim sevdiği bütün kullarına, benim yaşadığım mutluluğu yaşatsın. Cenâb-ı Hakk’a ihlâslı abd, Peygamberimiz’e (asm) lâyık ümmet, Üstadımız Bediüzzaman Said Nursî’ye de, sadakatli ve sebatlı talebe, anne ve babamıza ise, itaatli birer evlâd olabilmek duâsıyla... 
Güneş doğduğunda, hayallerimdeki şehrin sabahında olacağım inşâallah!

Kübra Sertbakan / [email protected]