Yemyeşil çimenlerin üzerinde toprağı yara yara ıslık çalarak yürümeyeli. Son zamanlarda pek bir telâşlıyız, aceleciyiz, kızgın ve gerginiz. Tutumlarımız saldırgan, lâf altında kalmıyor, hemen celâlleniyor, çabuk sonuç bekliyoruz. 

İnsanların kafasına vura vura fikirlerimizi kabul ettirmek, burunlarını sürterek istediğimizi yaptırmak istiyoruz. Her yerde kabile mantığı hâkim; bizim gibi düşünenlerin sırtını sıvazlayıp arkamıza alıyoruz, düşünmeyenleri ötekileştirip acımasızca eleştirerek karşımıza alıyoruz. Yapılması gereken insanın farklılığına dikkat etmek. Karşına aldığın robot değil. Sayısız duygularla donatılmış, sayısız hissiyat takılmış olan insan...

Bir “yeni Türkiye” söylemidir almış başını gidiyor. Beton yığını olmuş bu büyük şehirler beraberinde bizlere; duymayan, ağlamayan, hissetmeyen taş gibi kalpler getirdi. Değişim, dönüşüm, yenilik, adâlet gibi kavramlara karşı çıktığım düşünülmesin. Benim karşıtlığım “değişim”den bahsedip zerre değişmeyen, basma kalıp düşüncelerle ortada dem vuranlara. Son olarak Üstadın da dediği gibi “Kanun tatbik edenler, evvelâ kendilerine tatbik ettikten sonra başkasına tatbik edebilirler. Siz kendinize tatbik etmediğiniz bir düsturu başkasına tatbik etmekle, herkesten evvel siz düsturunuzu, kanunuzu kırıyorsunuz ve karşı geliyorsunuz” (22. Lem’a 3. işaret)       

Yazan: Derya DUMAN / [email protected]