Olağanüstü halin ilan edilmesinden sonra, meydana gelen sıkıntılarla alâkalı olarak pek çok şey yazıldı ve çizildi. Gördüklerimiz, yaşadıklarımız, okuduklarımız ve duyduklarımız bizi çok müteessir etti. Öyle hadiselerle karşılaştık ki, hiç olmadığı kadar üzüldük.
Yaş itibariyle, saygı ve hürmeti ziyadesiyle hak eden elleri öpülesi yaşlı amcalarımız ve dedelerimizin, terör örgütüne yardım etmekten dolayı tutuklanıyor. Büyük abdestini dahi tutamayan 85 yaşına gelmiş bir pir-i faninin, terörist muamelesi görerek, elleri kelepçeli bir şekilde tutuklanıp hapse atılıyor. Durumu çok ağır olan bazı hastaların, zamanında tahliye edilmeyerek, ancak Hakk’ın rahmetine kavuşmasıyla, tabut içinde tahliye ediliyor. Hamile kadınlarımızın, doğum sonrası loğusa haliyle gözaltına alınarak, arkasından bebeğiyle beraber hapse atılıyor...
Mağduriyetleri yaşayanlar elbette çok ağır bedeller ödemektedirler. Ancak bir de onların eşleri, çocukları, anne babaları ve yakınları da var ki, en az bu mağduriyetleri yaşayanlar kadar sıkıntı çekmektedirler.
Mesela, her ne kadar tutuklulara yemekleri verilmiş olsa da, içeride birçok ihtiyaçlarını karşılayamıyorlar. Bunun için de yakınlarının ekonomik desteğine ihtiyaç duymaktadırlar. Tutuklu bir kişinin ortalama aylık gideri en az dört yüz beş yüz TL civarındadır. Eğer bir ailede birden fazla tutuklu varsa bu rakam daha artmaktadır.
Elli binden fazla tutuklu yakını, ki bunların çoğu da orta gelirli vatandaşlar, içeride yatan yakınlarına bakabilmek ve ziyaretlerine gidebilmek için, bütçelerini aşan harcamalar yapmak mecburiyetinde kalmakta ve ciddi ekonomik sıkıntılar yaşamaktadırlar.
Ekonomik sıkıntıların yanında aileler, medyanın da menfi propagandası ile itibarsılaştırılarak dışlanmaktadırlar. Bu durum toplumda kutuplaşmalara, ayrışmalara neden olmaktadır. Özellikle tutuklu ailelerin çocukları, bu yaklaşımlardan dolayı ziyadesiyle etkilenmektedirler.
Anne ve babaları tutuklanan, okul çağındaki binlerce küçük çocuk, ortada kalarak kimisi dedesi, kimisi amcası, kimisi dayısı, teyzesi veya halası tarafından sahiplenilerek, anne baba sevgisi ve şefkatinden mahrum bir şekilde, yaşamaya çalışmaktadırlar.
İhraç edilen yüz binden fazla insanımızın kahir ekseriyeti, iş bulamadıkları için geçim derdine düşmekte ve başkalarının yardımına muhtaç hale gelmektedirler. Her ne kadar bazı siyasilerin, “ağacın kökünü yesinler” önerisi bir çözüm olarak dile getirilse de, bu söylem sadece vicdanları sızlatmaktadır.
Ayrıca İhraç edilenler ile tutuklu yakınlarının yetişkin çocukları, bu durumdan dolayı iş bulamamakta, hatta resmi görevde iseler, görevden alınma korkusuyla karşı karşıya kalmaktadırlar.
Hucurat suresi 10. Ayetinde Cenab-ı Allah(c.c) ” Mü’minler ancak kardeştirler. Öyleyse kardeşlerinizin arasını düzeltin. Allah’a karşı gelmekten sakının ki size merhamet edilsin.” buyurmaktadır.
Yine Nahl suresi 90. Ayetinde Allah (cc) “Şüphesiz Allah, adaleti, iyilik yapmayı, yakınlara yardım etmeyi emreder; hayasızlığı, fenalık ve azgınlığı da yasaklar. O tutasınız diye size öğüt veriyor” diyerek bilhassa adaleti, iyiliği ve yardım etmeyi emrettiği görülmektedir.
Ancak, yaşanan bunca sıkıntı, mağduriyet ve acılara rağmen, hiç bir şey yokmuş gibi hareket edilmesi, “mağduriyet filan yok” denilerek, olup bitenlere rıza gösterilmesi ve her hafta hutbede okunarak hatırlatılan ilahi emre rağmen, adaletsiz uygulamalara karşı kayıtsız kalınması, OHAL uygulamalarının, bizi ne hale getirdiğini göstermektedir.
“İyi olmak kolaydır, zor olan adil olmaktır. En mükemmel adalet ise vicdandır” diyor, Fransız yazar Victor Hugo. Zoru başaramadığımız gibi, kolay olanı da yapamadık. Vicdanımıza gelince, maalesef kayboldu. Amma ve lakin, Üstadın “rahmet-i İlahiyeden ümitvarız “dediği gibi, umudumuzu yitirmedik. Bir gün hakiki adaletin tahakkuk edeceğine inancımız tamdır.