Ramazan ayı insanları heyecanlandırarak çok farklı duygular meydana getirir. Başka zamanlar hiç aklımıza gelmeyen şeyleri tefekkür eder düşünmeye başlarız. Nebatat ve hayvanat âleminden çıkaracağımız çok dersler olur. Bu sebeple benim de kelebekler, dikkatimi celp etti. Bu ipek kanatlı narin canlılar, kısacık bir ömür için, yumurta tırtıl ve koza gibi meşakkatli dönemler geçirir.

Sonrada hayata tutunabilmek için kanat çırpmaya başlar.

Tırtıl gibi sevimsiz bir canlı iken, kanatlanıp harika bir böcek haline gelmesi Allah’ın (cc) “Cemil” isminin bir tezahürüdür. Böylesine bir güzelliğe dokunarak sevmek mümkün değildir. Zira kelebekler dokunmaya ve incitilmeye gelmezler. Bahar, kelebeklerin uçmaya başlamasıyla birlikte canlılık kazanır. Çocuklar peşinden koştuğunda çıkarır yaşamanın tadını. Mutluluğu kelebeklerin kanat çırpmasında buluruz. Çiçekler, kelebekler üstüne konduğunda bir başka güzel olur. Rengârenk kelebekleri, seyrettiğimizde dinlenir ruhumuz.

“Hayat, bir kelebeğin ömrü kadar kısadır. Ne kırmaya gelir ne de kırılmaya.”(Mevlânâ) 

Velhasıl-ı kelâm;

Kelebeklerin ömrü misali, vaktim az mevsim bahardı.

Yaşamam gereken bir hayat, ucunda bir de ölüm vardı.

Bilseydim sonunda ayrılık var, hep yanında uçardım.

Çiçeklere değil sadece, gelir omzuna da konardım.