Bir yaz günüydü.

Güneş yakıcıydı.

Sırtında bir su tulumu vardı Halifenin.

Az sonra yoruldu.

Tulumu yere koydu.

Abdurrahman bin Avf, ona doğru döndü:

“Yâ Ömer!”

“Buyur yâ Abdurrahman”

“İzin ver biraz da ben taşıyayım.”

“Hayır olmaz”.

“Niçin yâ Ömer?”

“Bugün Ömer’in yükünü sen taşırsan, yarın kıyamet gününde günah yükünü kim taşır?” buyurdu.

Arkadaşı:

“O gün sizin yükünüz ağır olmaz. Çünkü daima Resulullah Efendimizin (asm) yolundan yürüdünüz” dedi.

O, bunu dinledi.

İçinden ah dedi.

Ve o kederle:

“Ömer ne vakit cehennemden kurtulursa, Resulullah’ın (asm) yolunda yürüdüğü o zaman belli olur” buyurdu.

Ne zaman ki vefat etti.

Oğlu rüyada gördü.

Baktı ki çok yorgun.

Ve bitkin bir hâli var.

Çok merak edip:

“Niçin yorgunsunuz babacığım?” diye sordu.

Cevabında:

“Her şeyi ince ince sordular. Bazılarına cevap vermekte zorlandım. Bereket versin Allah’ın merhameti yetişti de kurtuldum evlâdım, yoksa kurtulamazdım” buyurdu.