Kalbini sabahın ufkuna koy ve bırak kalbin güneşin doğuşunu seyre dalsın bu gün, günü unut, kendi sabahında sana ait olan doğuşu seyre dal, kalbin ile yeni bir doğuşa hazırlan çünkü gün senin günün. Sana yardan selâm var. Ellerini açsan, semanın ellerine dokundursan ellerini, sana nice müjdeler var. Yoksa sen hâlâ bihaber misin bütün bu olanlardan? Düşünsene bir kalbini ufuklara koyduğunu, öylece bir güneşin doğduğunu ve sonra eğip başını toprağa gözyaşların ile bir fidanın damarlarına su koyduğunu. Ne kadar da güzel olurdu değil mi? Ve düşünsene o günün gün/eşi sadece senin kalbine doğarak ve karnını yararak usûlca   gecenin içine inkişaf etmesi ne de güzel değil mi..? Ve o gün, gün senin, güneş senin bütün heyecanlar, sesler, titreşimler sevinçler ve duâlar senin. O gün ağaç senin gül senin, bülbül senin, divane gibi dönen gönül senin, aşk senin... Bütün bu olanlar varken ve her şey etrafında pervane gibi dönerken sen hâlâ bihaber misin yoksa bütün bu olanlardan? Göğün rengârenk kuşağı sarmış her yanını, bütün rengini cilveli bir şekilde sahnelerken, bu korkmaların nedendir? Yüreğinin ateşli ırmağı akıyor yanında  biliyorum. Ve korkuyorsun. Dokunmak ürkütüyor seni. Sebebini bilmeden her vardığında ırmak başına,  geri gelişler yaşıyorsun. Sana müjdeler olsun ki zaman, işte bu zaman şimdi eğ başını toprağa, secde eyle Rabbine mevsiminin kurağında fidanların dibine göz yaşlarını akıt. Irmağın, lezzetli bir serinlik ve selâmet üzere akacak öyle varacak yüreğinin derinliğine. Hadi gel tut o ötelerin ellerinden korkma çünkü gün senin, güneş senin için doğdu. Çünkü bugün her şey senin için var. 

Şimdi söyleyeceklerimi garipseme lütfen. Biliyor musun aslında her şey sana hayran, her şey var olabilmen için halk ve icat edildi ve bütün felekler senin varlığın için var oldular ya da varlığa büründürüldüler. İstersen bir bahar sabahı bulunduğun coğrafyanın dağlarında bir gezintiye çık derim. Toprağa, çimenlere ya da güllere ve menekşelere bir el sürüver. O mis kokuyu al içine sinende yumuşatıver. O tatlı heyecanı diline dokundur ve yutkun o güzelim Cennete benzer rengârenk olan tabiatın tenini. Bir de öylece düşün, var oluş sebebini. Meselâ, benim için doğan günün birinde  adı bende kalan, bir denize  müheyya bir şekilde, ama biraz ürkerek ilerlerken adımlarım , o günün benim olduğunu hatırladım. Ve vardığımda adı bende kalan denize, gök semadan göç eden cemreleri gördüm o hırçın denize. Henüz,  iskân ediyorlardı üzerine denizin. Ve sonra sanki bir şeyden bahsettiklerini duyar gibi oldum, ama bu bir fısıltıdan bile zayıftı. Ama sanki insan diyorlardı sana ve birazda huysuz olduğunu. Bir serçe gibi kırılgan ve aciz ya da altın serçeler gibi  tarlaları harap edebilecek bir kudretinin olduğunu. Ve yine aynı gün doğumunda, Kemalatından ve şere- finden bahsettiler cemreler. 

Düşünsene güneşin muhacir, küçücük havarileri seni andılar günün ilk dakikalarında ve sana “İnsan” dediler. Yani O’ na müştak şanlı varlık dediler. Yoksa sen hâlâ bihaber misin bütün bu olanlardan? 

İşte bak! Kaldır kalbinin nikabını edeplice ve kalbini sana ait olan günde, güneşin doğuşu ile sür- (güne). Korkma! sana ait olan ırmağa yakınlaş, ben yalnız gidemem diyorsan eğer, gönül a- kıncılarını salıver  ve öncü birlikler, ır- mağını getirsin sana. Ama mutlaka yaklaş ve sana ait olan ırmağından içiver güzellikleri. Zira o ırmak yüreğini doğuşuyla güneşin içine bıraktığın ilk ve son yer. Balıkların değil, Hâlık-ı Zülcelâlin senin için biriktiği bir kumbara.