Aşk azad eyledi beni, içerinde kavurarak yüreğimi uçsuz bir deryaya salıverdi ve sonra titreşen ellerime dokundu ellerimi de aldı benden, son/susuzluğa bırakıverdi çöl sıcağının ortasında. Öylece yakarak ve nara bürüyerek azad eyledi şu kâinatın en âciz varlığını. Demem o ki başıboş bırakarak sessiz ve eşsiz bir sahraya atıverdi. Şimdi düşünme vakti mi gelmişti yoksa tanıtma ve tanıtanı, tanıma vakti miydi? Oysa ki aşkın büründürdüğü merhalelerde tanıdığımı sanmıştım. Yoksa hâlâ azad olmamış mıydım?

Ey iç rengimin ‘badegül’ü sana soruyorum şimdi, kimi, kime tanıtma vakti ya da kimin kim ile tanışma vakti? Ben senin bahçende güller, menekşeler, erguvanlar ve lâleler yetiştirmiştim zaten. Yoksa gülün dikenine, lâlenin gülüşüne erguvanın rengine yabancı biri mi dokundu? Söylemekten korkarım yoksa bahçemizin kalbine bilinmezler mi üşüştü? Ne olur söylesen, ne olduğunu bir anlatsan bana belki derman olanı bulurum... İnan seni dinlemek kadar huzur vereni bulmak benim için çok zor olsa gerek, eğer kabul edersen dinliyorum seni içerimin bade gülü ve yüreğim sadece seni dinlemek için bugün iştigal edecek söz veriyorum. Ve sonra bâde gül söz alarak hatip olur ve beliğ bir dil ile anlatmaya başlar bana.

O zaman hatırına anlattığım ilk dersi almalısın yanına zira o ders kendini tanıma ve kendinle tanışma vakti idi eğer hatırına dokundu ise. Evvelden kendini ta- nıma ve kendinle tanışma vakti idi. İçe dönme vakti idi. O vakit aşk senin içerinde alev idi. Ve seni içerinden azad eyledi, ama sen sandın ki aşk seni bütün olanlar ve olacaklardan azad eyledi. Şimdi bir olan Kâinat-ı Zişanı tanımaya, O’nun ve yarattıkları ile tanışma vakti. Şimdi bütün kâinatın iklimini, yaratılanların mevsimini, sesini, rengini ve dillerini tanıma vakti. Şimdi varlığa bürünmüş nazif, nazdar ve niyazdar toprağın, ağaçların denizlerin gülüşleri ile tanışma ve hasbi hal etme vakti. Ve şimdi bütün kâinat ile bütünleşme vakti. Demem o ki şimdi halifeliğin hakkını kalbin ile kehkeşanlara ve bütün âleme ispat etme vakti.

Şimdi kaldırmalısın yüreğini gö- ğün yüzüne, kâinatı hayalen alarak avuç içine dokundurmalısın sinenin en ferah zeminine ve öylece tanımaya, tanıtmaya ve tanışmaya koyulmalısın denizleri, ağaçları, kuşları mini minnacık böcekleri ve elbette kendini her dil ile ispat eden Rabbine. 

Son sözlerim şu sana ey her şeye muhtaç abd! İnsan önce kendini tanır aşk ile bu yüreğe düşen ilk ateştir. Sonra büyük bir nizam ve intizam ile halk olunan tabiatı tanımayı dert edinir. İşte bu da ocağa atılan ikinci ateştir. Ve Rabbine ulaşır… İşte Rabbe ulaştıran bu aşktır!