İnsan bazen yoklukla imtihan olur, bazen de varlıkla. Bazen darlıkla, bazen de genişlikle... Hepimiz o yollardan geçtik... 

Gönülde istek olunca el de ayak da hareket eder. Su akmasa, rüzgâr esmese, çer çöp nasıl temizlenir, nasıl gider? İçimizdeki sevgi, şevk, heyecan, adımlarımızı alır götürür bir yerlere... 

İstiklâl Şairimiz Mehmed Âkif’ten bir hatıra paylaşmak istiyorum bugün, anne-babalarla, öğrencilerimiz ve öğretmenlerimizle... 

Bu pencereden görülecek, bugüne uzanacak çok dersler var. Eldekinin kıymetini bilmek açısından, yaşananların bir daha geri gelmeyeceğini anlamak açısından güzel bir örnek...

Her nedense insan maziye doğru baktığında, yokluk günlerini daha fazla hatırlar.

Şükürsüzlük etmeyelim Yaratan’ın verdiği nimetlere karşı. O gün bizim elimizde olanın çok daha azıyla yetinenler de vardı... 

Gelelim o hatıraya:

Mehmed Âkif’in kızı Cemile Hanım anlatıyor:

Heybeliada’ya gelince babam hemen bir çamın altına oturur, arkasını çama dayar, saatlerce burada dalardı. İki saat, üç saat geçer, bir kelime konuşmazdı. Nefes aldığı bile işitilmeyecek kadar dikkat ve huşu içinde duruyordu... Yalnız gözleri hareket ediyordu. Ortalık kararır yahut gece yarısı olur... 

“Baba artık gidelim” derim, “Peki” der. Fakat gene oturur, biraz sonra tekrar ederim, yavaş yavaş harekete gelir, hiç de oradan ayrılmak istemeyerek, bastonuna dayana dayana birlikte eve dönerdik.

...

Bir gün mektebe giderken çantamın eskiliğinden dolayı ağlamıştım. Onun üzerine babam bize bir çocukluk hatırasını nakletti:

“Babam beni idadi (lise) mektebine yazdırmak üzere götürdü. Kaydettiler. Fakat mektebe verilmesi lâzım gelen bir para istediler. Babamın parası yetmedi. Baktım, canı çok sıkıldı. Evirip çevirip saatine bakmaya başladı. 

‘Baba, niye saate bakıyorsun?’ dedim. 

‘Bu gümüştür, bunu rehin verirsem, istedikleri parayı bulabilirim.’ 

Babamın beni okutmak için gösterdiği bu fedakârlık karşısında çok müteessir oldum, ağlamaya başladım. 

‘Baba’ dedim, ‘Ben mektepten vazgeçtim, haydi gidelim...’

İşte çocuklar, biz bu şartlar altında okuduk. Siz şimdi çantanızın rengi biraz solmuş diye ağlıyorsunuz.” “Peki, baba, sonra ne oldu? Mektebe gitmediniz mi?” “Gittik. Babamın parasının çıkışmadığını görünce güvendiler, ‘Sonra verirsiniz’ dediler.”

***

Evet sevgili dostlar... Eğitim masraflı bir alan. Bu belli. Fakat bunun sonunda hiç umulmayan bereketler ortaya çıkıyor...

Her anne baba bir fedakârlıkta bulunmak ister, ama herkesin durumu aynı değildir.

İşte, bize düşen, kabiliyetli yavruların iyi bir eğitim almasına yardımcı olmaktır. Eğitimciler de “Hayır!” demeyi bir meslek haline getirmemeliler, “Problemin çözümüne nasıl yardımcı olabilirim?” diye çareler aramalılar, yardımcı olmalılar.

Düşünebiliyor musunuz, o gün Mehmed Âkif’in babasına yardımcı olan eğitimciler, eğer yardımcı olmayıp onları geri çevirseydiler, ne büyük hayırlar zayi olacaktı...  

Onun öğrendiklerinde, millete armağan ettiklerinde, İstiklâl Marşımızın yazılışında kim bilir ne kadar payları vardır o yardımsever eğitimcilerin...

***

Yavrularımıza yeni eğitim-öğretim yılında başarılar dileyerek, gönül dolusu sevgilerimizi gönderiyoruz. Duâlarımız onlarla olsun...

Öğretmenlerimiz de onların kalplerini Allah’a muhabbetlerini artıran bilgilerle doldursun inşaallah...