O zaman hakikî imanın tadına yeni varmış çok, ama çok toy ve saf bir genç kızdım. Anamur gibi dinden, imandan pek haberi olmayan bir sahil kasabasında dünyaya geldim. Yeni Asya diye bir gazete varmış dediler. Nurcular adını da ortaokul yıllarımda duymuştum. Korkunç tanıtmışlardı. Korkunç olup olmadığını değerlendirebilecek ne bir kapasitem ne de bir çevrem vardı. Din, iman, Nurculuk, içinde yaşadığım çevre için uzak şeylerdi. “Din Allah’la kul arasındadır, kalp temizliği, doğruluk herşeyden önemlidir” diyen bir aile içinde büyüdüm.

Neden eskilere daldım?

Gazetemle olan bağımı zaman zaman gözden geçiririm. O zamandan bu zamana köprülerin altından çoook sular geçti. Gazetemle benim aramdaki bağ... O ilk hidayeti hissettiğim andaki sevinç ve itminan gibi birşey...

Risale-i Nurlar... Yaşama amacım ve bu hayattaki tek dayanağım... Bu eşsiz eserlerle de Anamur’da kısmen de olsa tanışmıştım. Malûm bizlere verilen eğitimden pek birşey olmadığı için beni saran o üslûptan pek fazla birşey anlamamıştım.

Dedim ya köprülerin altından çoook sular geldi geçti. Evlendik, çoluk çocuk sahibi olduk. Hatta çocuklarımız evlendi. Torunlarımız bile var. Bu uzun yıllarda çok şeyler gördük geçirdik. Aziz Üstadım yaşlılığı 45’den sonra başlatıyor. O yaşları da çoktan geride bıraktım. Değişmeyen birşey var; o da Yeni Asya gazetesi benim evime hergün girer. Fasılasız hergün bu gazete ile hemhal olurum. Peki neden bir insan, bir gazeteye böylesine bir bağ hisseder?

Yıllardır yazılarını okuduğum, hatta bazılarıyla tanıştığım, evime dâvet ettiğim, nice kişiler geldi ve geçtiler. Hepsi mazide bir anı oldular. Gidenlerin yerini hep yeniler aldı. Bakın ben bile ‘Gazetem’ diye yazı gönderiyorum gazetemize.

Bugünlerde İhlâs Risaleleri üzerinde duruyoruz. İhlâs Risaleleri 20. ve 21. Lem’a adı altında müstakil bir eser. Ancak Külliyatın adeta bütün satırları ihlâs ihlâs (Allah için, Allah için) diye bangır bangır bağırıyor. Ve ısrarla Aziz Üstadım hakikî ihlâsı kazanmaya mecburuz diyor. Katışıksız, saf, ne Cennet sevdası ne Cehennem korkusu olmadan, yalnız ve yalnız Allah rızası için hizmet et.

Kader beni örnek alıp yaşayacağım kişilerle değil, eserlerle karşılaştırdı. Bir abi, abla, ana, baba, dede, nine (iman ve ibadet açısından modelleyebileceğim) olmadı. Önümdeki rehberim Risale-i Nurlar’dı. Bir de dediğim gibi hergün evime giren Yeni Asya gazetesiydi. Bu gazete sıradan günlük bir yayın organı değildir. Bir ruhu var. O öyle bir ruh ki bana tam isabet etmiştir. O ruh bir niyetti. Ne olursa olsun Risale-i Nurların medyadaki dili olunacak. Bu gazetenin çıkarılmasındaki niyetin en somut halini kendim olarak görüyorum.

Çok şeyler söylendi ve söylenecek. Ne diyor Aziz Üstadımız? “Hayırlı işlerin çok muzır manileri olur. Hizmet kesret-i etba ile olmaz.”

Dün gazetem gazetem diyenler bugün neler dediklerini düşünmeye bile gerek yok. Rabbim bizleri de birgün böyle bir imtihana tabi tutmasın. Bizler garip geldik garip gideceğiz. Şaşaa, gösteriş bize göre değil. 

Kardeşlerimin gözlerinde öyle bir pırıltı görüyorum ki... bir, bir, bir. Yanyana 111 olmuş. Birler, onlar, yüzler basamağı yok. Hepsi aynı değerde birbirlerinde yok olmuşlar. Zor zamanlar bizi rehavetten kurtarıyor. Elimizdekini kaybetme telâşı bizleri uyanık tutuyor. Kaderden gelen böyle sillelere bir daha müstehak olmama ümit ve duâsı ile...