Gerçi eğitim ile aile meselesi birbirini tamamlayan, birbirine bağlı meselelerdir. Dolayısıyla birini konuşunca dolaylı olarak diğerini de konuşmuş oluruz.

Nasıl ki eğitim meselesi yeterince konuşulup tartışılmıyor, aile meselesi de ihmal edilmiş durumda. “Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı” olması elbette çok isabetlidir, ama bu hususta bakanlık kurulmuş olması tek başına yeterli değildir. Bakanlık olsun ya da olmasın, mühim olan aileyi muhafaza edecek isabetli politika ve adımların atılmasıdır.

“Bu yapılıyor mu yapılmıyor mu?” şeklindeki bir soruya gönül huzuruyla “Yapılıyor” demek kolay değil. Elbette bazı çalışmalar var, ama bu çalışmaları yeterli görmek mümkün mü? Düşünün ki doğrudan aileyi hedef alan haber, dizi ve filmler yayınlanıp tepki gösterildiği halde tedbir almakta gecikiyoruz. Bir dönem tarih dizilerinde bile aile mefhumu bombalanmadı mı? Vaktinde ve zamanında tedbir alabildik mi?

Malatya Büyükşehir Belediyesi tarafından, T.C Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema Genel Müdürlüğü ve Malatya Valiliği’nin desteğiyle (9-15 Kasım 2018 tarihleri arasında) düzenlenen 8. Malatya Uluslararası Film Festivalinde “Türk Sinema ve Televizyonunda Aile” başlıklı bir sempozyum düzenlenmiş. Sempozyumda ‘aile’ üzerinde yapılan konuşmalarda da benzer endişeler dile getirilmiş.

“Yunanistan ve İran Sineması’nda Aile” temalı konuşma yapan Dr. Öğr. Üyesi Mesut Aytekin, “Aile, hem bireylerin kendi kimliğini bulması hem de bireylerin kimliklerini bulduktan sonra topluma adapte olması ve sistemin devamını sağlaması açısından en küçük birim. Sinema zaten toplumu anlattığı için aileyi çok sık dile getiriyor. Biz Yunan sinemasında İran sinemasında ve özellikle kendi sinemamızda aileyi görüyoruz, ama her ülkenin aile yapısı farklı ve filmlerde aile teması farklı işleniyor” tesbitinde bulunmuş.

Dr. Öğr. Üyesi Erkan Büker ise “Hollywood” başlıklı konuşmasında; Amerikan sinemasının nasıl çalıştığına dikkat çekmiş. Amerikan film endüstrisinin 300 milyar dolarlık bir piyasadan beslenmekte olduğunu ve 40 milyar dolar gişe geliri 200 milyar dolar da televizyon ve reklâmcılığa para harcandığının altını çizen Büker, en çok gişe yapan filmlerin ise fantastik ve reel dünyadan bahsetmeyen filmler olduğunu hatırlatmış.

Büker, Amerikan sinemasının çalışma prensibini ise şöyle özetlemiş: “Algı yönetimini politikacılar, reklâmcılar, medya konusunda çalışan herkes kullanıyor. Sinemanın gücü 1940’larda keşfediliyor. Amerikan başkanı İkinci Dünya Savaşı’na girmek için kamuoyu iknasında sinemayı kullanıyor. Halk savaşa girmek  istemiyordu ve kamuoyunu ikna etmek için bir film üretiliyor. Bu film Casablanca. Bu film, Amerikalıların, Almanların ne kadar kötü, şiddet yanlısı insanlar olduğunu düşünmelerini sağlıyor. Halk bu filmleri izledikçe fikirleri değişiyor ve savaşa halk karar vermiş oluyor.”

Bollywood’u ele alan konuşmacı Ayşe Yılmaz da aile kavramı denildiğinde en önemli şeyin insanlaşma olduğunu dile getirip şöyle diyor: “Aile ateşin yandığı yer anlamına geliyor. Belki de biz kaybettiğimiz geniş aileyi Hint sineması işlediği o nostaljik yapıyı devam ettirdiği için severek izliyoruzdur.”

“Komedi Filmlerinde Aile”yi anlatan oyuncu Mehmet Usta da, “Televizyon dizilerinde artık aile hikâyeleri anlatılmıyor. Biz aileden konuşurken nostaljik bir şeyden bahsediyor gibi konuşuyorsak burada ciddî bir sorun vardır” demiş. 

“En çok gişe yapan filmlerin fantastik ve reel dünyadan bahsetmeyen filmler” olması ‘aile’yi de tahrip eden ciddî bir problem değil mi?