Azak, TV’lerdeki dizi furyasına dikkat çekerek şöyle bir tablo çizmiş: “Dizilerin öncelikle Anadolu’nun bitmez, tükenmez bir hazine olduğunu çözmeleri lâzım. Böyle vurdulu, kırdılı, hasetli, kaçmalı, kovalamalı kolay diziler yerine defalarca seyredilebilecek, klâsik musıkî gibi her seferinde zevk alınabilenecek, biyografik diziler yapmak lâzım. Söz gelimi meselâ ressam İbrahim Çallı’nın, hayatı bir sinematografiktir. Dünya çapında bir dizi olabilir. Ege’de Kurtuluş Savaşı sırasında efelerin yanında kahraman hanım efeler de vardır.

Bunların da filmini yapmak lâzım. Cazibeleri vardır bu hikâyelerin seyirci mutlaka bulur. Yeter ki sağlam bir rejisör, aklı başında bir senarist olsun. (...) Şu an Türk sineması çok zayıf. Bir, iki imzayı ancak alkışlayabiliriz. Dökülüyor sinemamız. Kendimize dönmemiz şart. Din âlimlerimiz, sanatkârlarımız neden dizi, film olarak ele alınmaz? İnşallah bunları yapan biri çıkar, birilerinin kulağına gider.” (AA, 14 Kasım 2018)      

Sinemamızın döküldüğü tesbitine her halde itiraz eden olmaz. Bazıları, kimi filmlerin seyirci sayısını gösterip itiraz edebilir. Ancak bir filmin kalitesi her halde tek başına seyirci sayısı ile ölçülmez. Saman alevi gibi parlayıp sönen filmler değil, yıllar geçse de unutulmayan, yeni seyirciler bulabilen filmlere imza atmak gerekir.

Dizi ya da film çekenlerin Anadolu’nun bitmez tükenmez bir hazine olduğunu görmeleri yakın zamanda mümkün olur mu? Maalesef görünüşte Anadolu filmi de çekiliyor, ama özünde ve esasında Avrupa’dan daha Avrupaî oluyor bu filmler. Mesele filmleri Anadolu’da çekmek ya da filmlere Anadolu şehirlerinden isimler vermek değil. Anadolu insanını anlatan ve tanıtan samimî filmlere ihtiyaç var.

“Din âlimlerimiz, sanatkârlarımız neden dizi, film olarak ele alınmaz?” sorusu cevap bekleyen bir sorudur. Bu noktada da bazı çalışmalar yapılmış olsa da bunların çok yetersiz olduğu inkâr edilemez. En önemli mesele, din âlimleri ya da sanatkârlarımızı tanıtan dizi filmlerin bunu yaparken insanlara dolaylı olarak ahlâkî değerleri verebilmesidir. Ehil olmayanların yapacağı filmler fayda değil, hatta zarar getirebilir. Din âlimlerimiz ve sanatkârlarımız lâyıkıyla tanıtılabilse umulur ki bu sayede yeni âlim ve sanatkârlarımız da yetişir. 

Gazetelerde yayınlanan ‘dizi yazı ve tefrika’lara da dikkat çeken Gürbüz Azak bu hususta da şu tesbiti yapmış: “Ünlü romancılar yazdıkları (...) romanlarını önce gazetelerde tefrika ettirirlerdi ve 200 gün süre gibi yayınlanır, piyasada tanınır sonra kitabı neşredilirdi. (...) Şimdilerde roman tefrikaları pek neşredilmiyor gazetelerde. Sanıyorum dedikodu, spor ve siyasî çekişmeler ön plana çıktığı için. Edebiyata, kültüre yatkınlık biraz aksadı gibi geliyor.”

200 gün süren roman tefrikaları acaba bugün neşredilse okunur mu? Şartlar çok değişti, insanlar bilgiye bir ‘tık’ uzaklıkta, ama gerçekler daha acı: Dedikodu, spor ve siyasî çekişmeler ön plana çıktı. Edebiyata, kültüre yatkınlık biraz aksadı gibi.

Bab-ı Ali Beyefendisi olan Gürbüz Azak Ağabeyimiz ‘Edebiyata, kültüre yatkınlık biraz aksadı” diyor, ama biz “hiç kalmadı” diye anlayabiliriz.

İnşallah din âlimlerimiz ve sanatkârlarımızın hakkıyla tanıtıldığı dizi, film ve eserlerin neşredildiğine şahit oluruz...