Bunu yapmak yerine sistemdeki sıkıntıları dile getirenleri kınayarak bir yere varmak mümkün değildir.

Eğitim sisteminin iyiye doğru gitmesi gerekirken aksi yönde gittiği herkesin bildiği bir konu. Teknik imkânların artışı nisbetinde eğitimde kalitenin arttığını söylemek kolay değil. Geçmiş yıllarda yeteri kadar okul, sıra yoktu belki; ama nisbeten daha iyi eğitim alınan dönemler olmuştur. Velev ki şimdiki eğitim kalitesi daha kötü olmasa bile “daha iyi olmadığı için” zararda sayılırız. Çünkü dünya daha iyiye doğru giderken bizim yerinde saymamız bir kayıp değil mi?

Eğitim sistemi içerisinde yer alan imam hatip liselerinin yeri de ayrıca değerlendirilmeyi hak ediyor. Ekseriyet biliyor ki bu okullara gidenler sadece ‘camilerde imam ya da müezzin’ olmak niyetiyle gitmiyor. Aksini iddia eden bazıları olsa da, Türkiye’de uzun yıllar engellenen bir din eğitimi meselesi vardır. Aileler çocuklarının hem okumasını hem de dinini, diyanetini, ahlâkını öğrenmesini istemiş ve bu talep kısmen imam hatip liseleri ile karşılanmıştır. Bir dönem bu okulların seçerek öğrenci alması, her isteyenin imam hatip liselerine girememesi başka ne ile açıklanabilir? Ancak son yıllarda imam hatip okullarının sayısı artmakla birlikte kalitenin artmadığı da bir gerçek. Görülmek istenmese de bu noktadaki bozulma epey eski kıllara dayanır.  Normal lise mezunlarının İlahiyat Fakülteleri’ne girmeye başladığı yıllarda Marmara İlahiyat’da düzenlenen bir toplantıda mesele gündeme gelmiş ve Prof. Dr. Hayreddin Karaman bile “Fakültemize gelen imam hatip mezunlarını tanıyamaz hale geldik. Bazı İHL mezunları ‘normal lise’ mezunlarından daha kötü durumda” anlamına gelen beyanlarda bulunmuştu.

Muhtemelen bu tesbitlere itiraz edenler olacak, ama durum bu. Çare hastalığı inkâr etmek değil, kabul edip uygun şekilde tedavi etmektedir. İmam hatip liselerindeki eğitimde sıkıntılar vardır, o halde bunların konuşulup çözüme kavuşturulması icap eder. 

Bu noktadaki çalışmalar arasında sayılabilecek bir faaliyet yapılmış ve ÖNDER İmam Hatipliler Derneği tarafından Antalya’da “İmam Hatipliler Kurultayı” düzenlenmiş. Yaklaşık 500 il ve ilçe derneğinin katılımıyla gerçekleştirilen Kurultay’ın sonuç bildirisinde şöyle denilmiş: “Okullardaki öğretmen ihtiyacının kadrolu öğretmenlerle karşılanması hem meslek derslerinin hem de diğer derslerin sağlıklı işlenmesini sağlayacaktır. Öğretmen atamalarında alan bilgisi ve formasyon temelli bir sistem kurulmalıdır. Öğretmenlik mesleğine hazırlık, üniversitelerin ilgili bölümlerinde uygulamalı olarak ve daha çok zaman ayırılarak yapılmalıdır. Okul müdürlerinin, ilgili okul türüne göre formasyon/tecrübe odaklı belirlenmesi verimliliği arttıracaktır. İmam Hatip meselesi; medyada tartışıldığı biçimde siyasî düzlemde ve manipülatif olarak değil, eğitim ve millî- manevî değerlerimiz çerçevesinde ele alınmalıdır. İmam hatip camiasına hizmet edenler tarafgirlik ve karşıtlık ötesinde bu okulların anlamını ve önemini anlatmalıdır. Eğitim meselesi sadece siyasî ve bürokratik düzlemde çözülebilecek bir mevzu değildir. İş dünyasından, üniversitelerden, STK’lardan da destek  alınmalıdır.”

Evet, mesele siyasî değil. O halde tamamen iyi niyetle ve çözüm niyetiyle çalışmalar yapılmalı. Yersiz alınganlık ve savunma refleksiyle ‘hastalığı inkâr’ da fayda vermez. Konuşarak, tartışarak, teklif ve tavsiyelere kulak vererek bu mesele halledir ve halledilmek mecburiyetinde. Hem imam hatiplerde hem de umumî anlamda eğitimdeki sıkıntıları aşmanın başka yolu da yok maalesef...