Çünkü iyi bir eğitim sistemi kuramayan ülkelerin büyümesi, milletinin  karnının tok ve huzurlu olması mümkün değildir.

Ülkemizde de eğitim konusu çok tartışılsa bile meselenin özüne inildiğini, probleme doğru teşhis konulduğunu söylemek kolay değil. Eğitim konusunda yapıldığı ilân edilen reformların tam olarak hayata geçmediği ve eskidiği, ya da neticeyi pek de değiştirmediği ortada. Niyetler iyi olabilir, ama ortaya çıkan netice umut verici değil.

Millî Eğitim Bakanlığı, tatil ve okul zamanlarının daha verimli hale gelmesi için yeni bir çalışma takvimi hazırladığını duyurdu. Konu ile ilgili haberlere bakıldığında müşahhas olarak birer haftalık ‘ara tatil’ler ihdas edildiği görülüyor. Muhtemelen bu uygulamanın da eğitim ve öğretime faydası olabilir. Ancak eğitimin asıl derdi, problemi tatil gün ve sayıları mıdır ki?

Millî Eğitim Bakanı Ziya Selçuk’un daha önce yaptığı açıklamaları bilenler çok daha farklı uygulamalar yapmasını beklerdi. Öğretmenlere kulak verilecek olursa sistemin özünde, okutulan kitapların muhtevasında ve bunların öğrenciye ulaştırılmasında problem var. Mevcut sistem devam ettiği müddetçe okulların tatil günlerini değiştirmekle arzu edilen kaliteli eğitime ulaşılması mümkün olmaz. Mesele okulların açık olduğu gün sayısı değil. Eğer hadiseye bu şekilde bakılıyorsa, eğitimdeki sıkıntıya, probleme ve derde doğru teşhis konulamadığı ortaya çıkar.

“Tenkit kolay, teşhis nedir?” sorusu akla gelebilir. Tabiî ki bu meselede herkesin söz hakkı vardır, ama öncelik öğretmenlerde, eğitimle uğraşan değişik mesleklere sahip uzmanlarda olmalı. Ayrıca dünyadaki başarılı örnekleri de göz önüne almak lâzım gelmez mi? Dünya bu işi nasıl yapıyor? “Başarılı” kabul edilen bir sistem yok mu? Varsa niçin onlardan istifade edilmiyor?

Bakınız, sadece yıl içine birer haftalık iki tatil ilâve edilmesi ve okulların erken açılıp geç kapanması şeklindeki uygulama noktasında bile uzmanların farklı değerlendirmeleri var. Mealen diyorlar ki, “Madem böyle bir değişikliğe gidildi. O halde bölgelere göre tatil daha isabetli olur.” Bu yöndeki teklifler acaba yeteri kadar dikkate alınıp incelendi mi? Hatırlanacağı üzere Doğu ve Güneydoğu’da okullar açıldığı ilk haftalarda çocuklar tarlalarda çalıştırılıyor. Bu hususta onlarca, belki de yüzlerce haber gazetelerde yer alıyor. Peki, o bölgenin ihtiyaçları dikkate alınarak tatiller çeşitlendirilse daha isabetli olmaz mıydı?

Bütün bunlara rağmen asıl yapılması gereken iş, okullarda okutulan kitapların muhtevasıdır. Ve bir o kadar önemli olan ve hatta daha önemlisi öğretmenlerin iyi yetiştirilmiş olmasıdır. Nasıl ki iyi idareciler icabında ‘kötü kanun’lara rağmen memleketi güzel bir şekilde idare edebilirse; iyi yetiştirilmiş öğretmenler de ‘yetersiz eğitim muhtevası’na rağmen iyi öğrenciler yetiştirebilir. 

Eğitim sistemi ve uygulayıcıları hadiseye bu pencereden bakmak durumundadırlar. Öğretmenlerin el üstünde tutulacağı bir sistem mutlaka netice verir. Çok daha fazla, gerçek hizmet içi eğitimlere ve bu işi hakikaten severek yapan öğretmenlere ihtiyaç vardır.

Türkiye’yi idare edenler eğitim sistemini düzeltmek istiyorlarsa tatil gün ve sayılarından daha önce öğretmen ve okutulan kitaplara bakmalı. Yanlış teşhisle eğitimin sıkıntıları aşılamaz vesselâm.