Ancak bu tesbit, insanların yaptığı zulmü görmemek mânâsına da gelmemeli. İnsanlar zulmeder, kader adalet eder. Kimden kime olursa olsun zulme, haksızlığa, adaletsizliğe itiraz etmek de yine herkesin vazifesi.

Çeşitli uluslar arası kuruluşlardan Türkiye’yi idare edenlere hitaben hak, hukuk ve adalet ikazları yapılıyor. İkaz edenlerin yabancı kuruluşlar olması hemen itirazı mı icâb ettirir, yoksa “Bu ikazlarda hakikat payı var mı?” demeyi mi gerektirir?

Türkiye’yi idare edenlerin penceresinden hadiseye bakıldığında yabancı kuruluşların ikazları dikkate alınmak istenmiyor. Yabancı bir doktor eğer ehil ise koyduğu hastalık teşhisine itiraz edilmesi doğru olur mu? Ya da tedavi için yazılan reçete sırf yazan doktor ‘yabancı’dır diye kullanılmasa hasta iyileşebilir mi?

Şunu da görmek lâzım ki, temel insan hakları her yerde aynıdır. Herkes için hak, herkes için hukuk, herkes için adalet talebi insanlığın ortak derdidir ve bunlar temin edilmek durumundadır. “Onlar, yabancı kuruluşlar böyle diyor, amma kendileri filancalara zulmediyor. Geçen asırda şu zulme imza atmışlar. O halde bunların tekliflerine kulak asmayalım” denilir mi? Hem ne zamandan beri kötüler ve kötülük emsal olarak gösteriliyor ki? Avrupa geçmişte ya da günümüzde başka ülkelerin hakkını gasbetti diye, bugün söyledikleri doğrulara kulak tıkamak bizim menfaatimize olabilir mi?

Geçen günlerde Ankara’ya gelen ve Ankara’daki Birleşmiş Milletler Binası’nda basın toplantısı düzenleyen BM Özel Raportörü David Kaye, Türkiye’ye bazı noktalarda hatırlatmalar yapmış. İnsan Hakları Konseyi’nin BM’nin en üst organ olduğunu ve ifade ve düşünce özgürlüğü özel raportörü olarak görev alanına giren insan hakları hukukunu ilgilendiren konuları incelediklerini belirten David Kaye, “Kamu kurumları ve hükümet temsilcileriyle görüşmeler gerçekleştiriyor ve genel kurul ve insan hakları konseyine tematik raporlar hazırlıyoruz. Ve çalışmalarımız kapsamında ülke ziyaretleri gerçekleştiriyoruz. Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti Şubat ayında bana bir dâvet gönderdi. Dâvet uyarınca bakanlıklarla, Anayasa Mahkemesi ve Yargıtayla Silivri ve Bakırköy Cezaevlerine ilişkin ziyaretler planlandı ve bu ziyaretleri gerçekleştirdik. Tutuklularla görüştük” diye konuşmuş.

Uluslararası Siyasî ve Medenî Haklar Sözleşmesi’ndeki maddelere dikkat çeken Kaye, “Hükümetler belli hallerde ifade özgürlüğüne kısıtlama getirebilirler, ancak bu üç kritere bağlı. (1) Hukukilik yani tanımları, sınırları belirlenmiş bir kanun olmalı. (2) Orantılılık çok önemli ikinci kriter olarak ve üçüncüsü de bahse konulan kısıtlama meşrû bir amaç barındırmalı. (...) Hükümet meşrû olarak tüm hakları değil, ama farklı hakları kısıtlayabilir. Ama bu demek değildir ki hükümet açık bir çeke sahip ve istediği her şeyi yaparak ifade özgürlüğünü tamamen kısıtlayabilir. Burada önemli bir ayrım var ve düşünce özgürlüğü de hiçbir kısıtlamaya tâbi tutulamaz” ifadelerini kullanmış. (www.milliyet.com.tr, erişim: 18 Kasım 2016)

BM Özel Raportörü David Kaye başka hatırlatmalar da yapımış. “Bu ikazlarda hakikat payı var mı?” demek yerine tamamını reddetmek ve “Hak, hukuk ve adalet konusunda sıkıntılar yok” kabulüne sığınmak Türkiye’yi düşünmek midir?

İnsaniyet ortak noktasında yaraları gösteren ve düzeltilmesini isteyen hatırlatmalara kulak vermek bizim faydamıza değil mi?