Şahsen, “Doğu-Batı Arasında İslâm” adıyla yayınlanan kitabını 1990’larda okuyunca çoğu fikirlerinin Risale-i Nur’la örtüştüğü kanaati hasıl olmuştu. Aliya’nın “Batı” hakkındaki tesbitleri gözü kapalı redde dayanmıyordu. İyiyi ve kötüyü aynı kefeye koymayan bir bakış açısı dikkat çekiciydi. Bu bakış açısı Risale-i Nur’da izah edilen “İki Avrupa” tasnifini hatırlatır. Aliya, aynı zamanda Müslümanların fiilleriyle dünyaya örnek olmasını da önemser.

Aliya İzzetbegoviç merhum, hayattayken İslâm ülkelerinin idarecilerine seslendiği iki uluslar arası toplantıda yaralara parmak basan mesajlar vermiş. Yıldıray Oğur’un hatırlattığı (Karar g., 7 Ağustos 2019) toplantılardan biri 1997 yılının Aralık ayında Tahran’da yapılmış. Sekizinci İslâm Konferansı Zirvesine 55 İslâm ülkesinin 50’sinin liderleri katılmış. Her konuşan lider ‘Batı’yı suçlamış ve sıra Bosna Hersek Devlet Başkanı Aliya İzzetbegoviç’e gelince şöyle konuşmuş:

“Çok açık konuştuğum için beni bağışlayın. Güzel yalanların yardımı olmaz, ama acı gerçekler bir ilâç olabilir. Batı çöküntü içinde ya da dejenere olmuş değil. Kendi kendini kandıran komünizmin ‘çürümüş  Batı’ propagandası, bunu acı bir şekilde ödedi. Batı çürümüş değil. Güçlü, örgütlü ve eğitimli. Okulları bizimkilerden iyi, kentleri bizimkilerden temiz. Batı’da insan haklarının düzeyi yüksek ve fakirler ile sakatlara toplumsal yardım iyi örgütlenmiş durumda. Batılılar çoğunlukla sorumlu ve dakik kişiler. Onların ilerlemelerinin karanlık yönünü de biliyorum ve bunun gözümden kaçmasına izin vermiyorum. İslâm en iyisi, ama biz en iyisi değiliz. Bunlar iki farklı şey ve her zaman onları karıştırıyoruz. Batı’dan nefret etmek yerine onunla rekabet etmeliyiz. Kur’ân bize bunu emretmiyor mu; ‘Hayırlı işlerde yarışınız.’”

Aliya, bu toplantıdan bir ay sonra bu kez Riyad’da benzer bir toplantıda İslâm dünyasının liderlerine şöyle seslenmiş: “İslâm’la Batı-Avrupa medeniyetlerinin kültürü arasındaki ilişkiden bahsederken burada  Müslümanların aşırı uçlara gitmekten kaçınmaları gereken bir seçimle karşı karşıya olduklarını belirtmemiz gerekir. Söz konusu uçlardan biri Batı medeniyetini tamamıyla reddetmek, diğeriyse onu körü körüne  

takip etmektir. Bunlardan ikisi de eşit derecede tehlikelidir. Batıyla işbirliği içinde olmazsak bizim zaafımız artar. Bu medeniyeti her şeyiyle kabul edersek de kendi kimliğimizi kaybeder, kendimiz olmaktan çıkarız.  Kendimizi dünyadan soyutlayamayız. Burada Peygamberimizin (asm) bir sözünü hatırlamalı, ‘İlim Çin’de de olsa’ almalıyız. (...) Kur’ân bize ‘Hayırlı işlerde yarışın’ (Kur’ân 5:48) diye buyurmamış mıdır? Ama yarışmak için önce kendi kimlik bilincimizi güçlendirmemiz gerekir. Bilinçli Müslümanlar kendilerine ait değerleri unutmadan, vermeye de almaya da hazırdırlar.”

Aliya İzzetbegoviç’e saygı duyduğunu ilân eden pek çok siyasetçi, Aliya’nın bu görüşlerini nakzeden işlere imza atıyorlar. Batı ile, elbette ki ‘Birinci Avrupa’ ile işbirliği yapmayı tavsiye eden Aliya’yı bizdeki idareciler dinledi mi? Batıyı, Avrupa Birliği’ni toptan reddeden ve onlarla köprüleri atan anlayış Aliya’nın anlayışıyla uyum sağlayabilir mi?

Merhum Aliya açık konuşmuş: “Güzel yalanların yardımı olmaz, ama acı gerçekler bir ilâç olabilir.”