Her defasında ifade ettiğimiz gibi daha da önemli olan çocuklarımızın, gençlerimizin ve tabiî ki ihtiyarlarımızın da “dinin direği” olan namazı kılmaları, ihmal etmemeleri ve “sonra kılarım” bahanesine sığınmamalarıdır. 
Okullarda mescid açılmasını istemeyi hiç kimse şekilcilik olarak da görmemeli. Ya da, “Liselerde olur, ama ilkokulda, ortaokulda ne gerek var?” diyemeyiz. İlk okuldan son okula kadar ve okul olmayan, ama ihtiyaç duyulan her yerde namaz kılınabilecek yerler olmalıdır. Alış veriş merkezlerinde, marketlerde, otoyollarda, İstanbul örneğinde E-5 gibi şehir içi yollarda, piknik alanlarında, parklarda, velhasıl her yerde. Bir kişi bile bu ihtiyacı duyuyorsa, talep ediyorsa uygun mekânlar olmalıdır. Günümüzde dünya da büyük ölçüde hadiseye böyle bakıyor. Hıristiyan ülkelerde de, Myanmar ya da Tayland gibi Budist ülkelerde bile bu böyle. Meselâ ekseriyeti Müslüman olmayan ülkelerin havaalanlarında bile ‘ibadet mahalli, odası ya da mescid’ vardır. Türkiye’de niçin olmasın?
Geçen günkü yazımızda (20 Kasım 2014) “Okullara mescid dilekçesi”nden bahsetmiş ve bu ihtiyacı dile getirmiştik. Bahsettiğimiz üzere dilekçemizi hazırladık ve okul müdürlüğüne takdim ettik. Okula gittiğimizde daha önce görüştüğümüz müdür bey yerinde yoktu. Biz de müdür yardımcılarına müracaat ettik. Odada başka veliler de olduğu için, “Buyurun, sizin ne işiniz vardı?” sorusu üzerine “Dilekçe vermeye geldik” diyerek dilekçemizi sunduk. Dilekçeyi inceleyen yönetici, “Tamam, biz bu dilekçeyi ilgili kişilere (ilçeye) gönderelim. Cevabı size ulaştırırız” diyerek masasına bırakmak istedi. “Dilekçe verdiğime dair bir kayıt numarası alabilir miyim?” deyince, “O zaman ‘memur’a götürüp kayıt yaptırın” dedi. Yan odadaki ‘memur’a gidip dilekçeyi uzattık. O da inceledi ve “Bu da nereden çıktı?” anlamında bir bakış fırlattı. Kayıt numarası verirken diğer memur (ya da okul aile birliği mensubu olabilir) “Yapmazlar” dedi. Hayda! “Niçin yapmasınlar. Bir engel yok ki! Veli olarak bunu talep ediyoruz, takip edeceğiz” dedim. Cevaben, okulun ekonomik sıkıntısından bahsederek, “Bak bizim bile bir odamız yok. Okulda hizmetli bile yok. Temizlik yapacak kimse yok. Bunlar için para yok...” benzeri şikâyetlerini sıraladı. “Bu kadar sıkıntınız varsa dile getirin. Anlatın. Hakkınızı isteyin. Arzu ediyorsanız haberini yaparız” deyince, “Geçen gün belediye başkanı geldi. Okulun bahçesinin halini gösterip yardım talep ettik. Hiç ilgilenmedi ve ‘Gelirsiniz belediyeye. Derdinizi anlatırsınız, gereğini yaparlar’ dedi. Şikâyetimizden hiç de memnun olmadı. İlgilenen yok, dert dinleyen yok” diye şikâyetleri sıralamaya devam etti. 
Neyse, “Yürürlükteki ‘MEB Ortaöğretim Kurumları Yönetmeliği’ gereği, okulunuzda öğrencilerin namaz kılabileceği bir mescid/ mekân açılmasını talep ediyorum. Gereğini arz ederim. Saygılarımla. Ek: 13 Eylül 2014 tarihli Resmî Gazete’de yayınlanan MEB Yönetmeliği” şeklindeki dilekçeyi kaydettirip okuldan ayrıldım.
Dilekçeyi kaydeden memurun, “İlk defa böyle bir dilekçe, böyle bir talep geliyor” sözü çok ağırıma gitti doğrusu. Daha önce sözlü taleplerimiz olmuştu, ama ilk defa dilekçe ile müracaat etmiş olduk. Dilekçemizin ve talebimizin takipçisi olacağız inşallah. “Her okula iki mescid” açılmasının ihtiyaç olduğunu herkese göstermek gerek. Namaz kılan bir tek öğrenci bile olsa mescid ya da namaz kılınabilecek bir yer, mekân gereklidir.
Beş vakit namaz kılan veliler olarak, çocuklarımızın ‘namaz kılma hakkı’nı niçin savunmayalım? “Küçüktür, sonra kılar” bahanesi yanlıştır. Çocukları erken yaşta namaza alıştırmak çok önemli. 
Haydi, (şimdiye kadar mescid açılmayan) her okula mescid açılması için dilekçe yazmaya...