Türkiye’yi idare edenler övündükçe ‘cila’lar dökülüyor. Düşünün ki 3 haftadır toprak altında kalan ve cesetleri çıkarılan madencilerin cenaze namazı esnasında ‘kaza’ değil de, vefat eden madencilerin ailelerinin giydiği ‘kara lastik’ haber oluyor ve gündemi değiştiriyor.
Hatırlanacağı üzere, 28 Ekim 2014 tarihinde Karaman’ın Ermenek ilçesindeki Pamuklu Köyü yakınlarında bulunan kömür ocağını su basmış, 18 işçi madende mahsur kalmıştı. İlerleyen günlerde işçilerin bazılarının cesetlerine ulaşıldı. Cesedi çıkarılan işçilerin biri için düzenlenen cenaze (19 Kasım 2014) namazındaki görüntü gazetelere manşet oldu. Haberlere göre oğlunun tabutuna sarılarak ağlayan babanın ayağındaki yırtık ‘kara lastik’ madenci ailesinin fakirliğini gözler önüne sermiş. Daha önce “Oğlum yüzme de bilmezdi, suyun içinde ne yaptı?” sözleriyle gündem olan, aynı işçinin annesi de cenazede “Ben demiştim oğlum yüzme bilmez” sözleriyle defne şahitlik etmiş.
Gerçeği görmek lâzım: Adına ister “Yeni Türkiye” ister “Eski Türkiye” diyelim; Türkiye budur! Bu tablo karşımızdayken, ‘dede’lerimiz hâlâ ‘yırtık kara lastik’ giymeye mahkûmken “Büyük Türkiye”yi tesis etmek mümkün mü?
Muhtemelen bu görüntüleri değerlendiren ‘tarafgir’ler işin içinde iş aramak isteyecektir. Hatta, “Bu devirde bu kadar fakirlik olmaz. Mutlaka işin içinde bir ‘paralel’lik var” da diyebilirler. Neyse ki, devletin resmî haber ajansının haberi var. Lastik ayakkabıları dışında hiç ayakkabısı olmayan çift, cenaze defninden sonraki gün mezarı ziyaret etmiş ve şöyle konuşmuş: “Param yok, param olsa ben bu ayakkabılarla gezer miyim milletin içinde. ‘Elindeki lastiği atıver’ derler. ‘Atarım ben, siz karışmayın’ derim. Elin kadar ben alamadım mı? Elin kadar ben giyemedim mi? Param yok alamadım. Dişlerim yok. Eşimin de benim de dişlerim tükendi. Doktora yaptıracağımız dişler ‘tutar mı tutmaz mı’ diye sorduk. Yoksulluk nedeniyle gidip taktıramadık. Eğer orada param olsaydı, hemen taktıracaktım.” (AA, 20 Kasım 2014, http://www.trthaber.com/haber/turkiye/param-olsa-gezer-miyim-oyle-152295.html)
Bu haberi ‘paralel’ bir ajans yapmış olsa, “Muhabir çarpıtmış” diyen çıkabilirdi. Her halde cenazeye katılan 75 yaşındaki amcamız, kundura ayakkabısını evde bırakıp yırtık kara lastikle cenazeye katılmadı. Türkiye’nin gerçeği budur, o halde hem kendimizi hem de milletimizi kandırmaya çalışmayalım.
Benzer hadiseler ve tablolara memleketin dört bir yanında rastlanabilir. Suçlu arayarak bir yere varamayız. “Nerde bu muhtar, nerde bu kaymakam, nerde bu vali” diyerek de mesele çözülmez. Problemin derinlerde olduğunu kabul edip asıl meselenin gelir dağılımındaki adaletsizlikte saklı olduğunu göreceğiz.
Aynı zamanda bu fakir insanların ne kadar zengin olduğunu da görmek durumundayız. Onların gönlü zengin. Hiç kimseye boyun eğmiyor. Tam bir “Hatem-i Tai” misali gibi... Cömertliğiyle meşhur Hatem-i Tai, çölde gezerken, sırtında çalı yükü olan bir ihtiyara rastlamış. (Özetle) “Bırak bu çalıları, Hatem-i Tai’nin yanına git. Sana para versin” demiş. O mert ihtiyar, “Ben bu dikenli yükümü izzetimle çekerim, kaldırırım; Hâtem-i Tâî’nin minnetini almam” demiş.
Ayakkabı ile ortaokul yıllarında tanışmış biri olarak ‘kara lastik’ hakkında konuşma hakkımız olsa gerek. “Kara lastik” giymek ayıp değil, “yırtık kara lastik” giymeye mahkûm edilmek idarecilerimizin ayıbı...