Bir bütün olarak bakıldığında, bilhassa Karadeniz’de eskiye nisbetle yaylacılığın bittiğini dahi söylemek mümkün. 40 yıl önce 900 büyükbaş ineğin otladığı bir yaylada bugün 15 tane hayvan bulunmuyor. Bu noktada çok büyük bir değişim yaşandığını herkes görüyor. Köyler boşalıp şehre taşınınca yaylalardan bahsetmek bile neredeyse abes hale geldi.

Eskiden tamamen hayvancılık üzerine şekillenen yaylalar, son zamanlarda tatil ve turizm merkezlerine dönüştürülmeye çalışılıyor. Tabiî bu da yaylaların da “betonlaşma” tehlikesini beraberinde getiriyor.

20 ya da 30 yıl önce terk edilen yaylaların yeniden hatırlandığı görüntüsü var. Bir çok yaylada eski evler tamir ediliyor ya da tamamen yeni evler yapılıyor. Umumî anlamda turizm imkânları da artığı için hem yerli, hem de yabancı turistler yaylaları canlandırmak üzere. Bu noktada en büyük sıkıntı tabiî ki yollar. Şehirlerde kullanılan binek arabalarla yaylalara çıkmak neredeyse imkânsız. Hatta bazı yollar çift kabin arabalar için bile tekin değil. Buna rağmen yaylalardaki canlılık önümüzdeki yıllar için umut veriyor.

Bilindiği üzere Rize, yayla zengini bir ilimiz. Yüzlerce yayla hem yerli, hem de yabancı turistler için ilgi odağı olmuş durumda. Bazı yaylalar ‘meşhur’ olmuş olsa da, en az o meşhur yaylalar kadar güzel olan, ama tesisleri olmadığı için ‘meşhur olmamış’ güzel yaylalarımız da var. Meselâ, Çayeli, İncesu Köyü yoluyla gidilen neredeyse 3 bin metrede kurulmuş olan Şemkoğut Yaylası güzel, ama meşhur olmayan yaylalardan biri. Yaylanın kurulduğu yer ve hayvanların ‘ayağına taş değmeden’ otlayabildiği otlakları var. Ayrıca ne zaman yapıldığı bilinmeyen taşlarla çevrilmek suretiyle yapılan üstü açık bir ‘namazgâh’ı da var. Bunlar, yaylalar için avantaj sayılan özellikler.

Yayla gezimiz esnasında Şemkoğut’a komşu olan Tahpur’a ve Hemşin Yaylaları’ndan Çahperik’e de uğradık. Tahpur Yaylası son zamanlarda meşhur olan yaylalarımızdan biri. Evlerin neredeyse tamamı yenilenmiş ve yenileri de yapılıyor. Ayrıca bir iki ‘dağ  oteli’ de inşaat halinde.

Tahpur Yaylası’nda yakınlarda ev yapan bir arkadaşımızı bu vesileyle ziyaret ettik. Eve girince köşede yer alan ‘kırmızı kitaplar’  dikkatimizi çekti. “Tam kitap okuma ve ders yeri” diyerek, oradan “Asa-yı Musa”yı alarak ev sahibinin önüne koyduk. Bu esnada evi yaptırırken yaşadığı bazı sıkıntıları anlattı ve köşedeki TV’yi göstererek, “Buraya güneş enerjisi tesisini kuran usta, kendince bana iyilik yapmak için bu televizyonu bana hediye etti. TV seyretmiyorum, ama madem hediye, şu köşede dursun diye kabul ettim” diye anlattı. Sonra da “Nereden okuyalım?” diye sordu. Biz de “Dördüncü Mesele olsun. Hem kısa, hem uzun” diye cevap verdik. 

Malûm, “Dördüncü Mesele”de “camiyi ve cemaati terk edip radyo dinlemeye koşan”lardan bahis var. Dolaylı olarak TV ile de irtibat kuruldu ve “Bunda da bir hikmet var” diyerek Asâ-yı Musa’dan “Dördüncü Mesele” okundu. Allah razı olsun, okuyan da, dinleyen de sanki ilk defa okunuyormuş gibi istifade ettik. Bir yayla ziyareti vesilesiyle Risale-i Nur’u ilk defa dinleyenler de oldu. 

Hepimiz istifade ettik. 

Bir defa daha gördük ki yaylalar kitap okumak ve tefekkür için iyi bir menzil. Her gördüğümüz ‘taş başı’ için “Burada şu bahis okunsa yeridir” diyerek güzel bir yayla ziyaretini de tamamlamış olduk. Keşke imkân olsa da “okuma programları”nın tamamı şimdilerde terk edilmiş görüntüsü veren yaylalarda yapılabilse...