Hem maddî hem de manevî olarak Türkiye’yi sıkıntılara sokan PKK silâhlı terör örgütünün bitirilmesi idarecilerin birinci vazifesidir. İktidara gelen her hükümet de bunu yapmaya çalıştığını ilân etmiştir.

Yarım asra yaklaşan belki de geçen bir terörle mücadele tarihi var. Bu süre zarfında belki on, belki yüz defa “Terörist örgüt bitti, bitiyor. Çok mesafe alındı. Artık örgütün beli kırıldı. Bir daha ayağa kalkamaz. Öldürücü darbeyi vurduk” gibi resmî açıklamalar yapıldı. 

Ancak daha bu açıklamaların mürekkebi kurumadan terör örgütünün bitmediği görüldü. Bu da gösteriyor ki bu mücadelede bir yerde ya da bin yerde yanlış yapılıyor.

Son yıllarda da terör örgütüne kalıcı öldürücü darbenin vurulduğu, bir daha toparlanmalarının mümkün olmadığı en üst seviyeden ilân ediliyor. Hatta gelişen teknoloji sayesinde teröristlerin çok yakından takip edildiği ve nefes aldırılmadığı açıklanıyor. Terörün kesin olarak sona ermesi bütün Türkiye için bayram günü demektir. 80 milyon bunu bekliyor ve böyle olmasını da istiyor. 

Fakat durumun farklı olduğuna dikkat çekenler de var. Yeni Şafak’taki bir yazıda şöyle denilmiş: “Türkiye son dönemde PKK terörüyle mücadelede büyük başarı elde etti. (...) Bu etkili mücadele PKK terörünü bitirir mi? Hayır bitirmez. Terör kaynağında kurutulmadığı müddetçe PKK’nın sonu gelmez. Bugün çok daha net görüyoruz ki, Avrupa PKK terörünü açıktan destekliyor; ABD, PKK’nın hamiliğini yapıyor. Başka bazı ülkelerin de gizli ya da açık PKK’yı kolladığını biliyoruz. Bu destekler kesilmedikçe, finansmanına, lojistiğine, ülke içinde ve dünyada kazandığı sempatiye, militan devşirmesine darbe vurulmadıkça, PKK, en etkili güvenlik tedbirlerine rağmen bitmeyecektir. (...) Türkiye-ABD ilişkileri Rahip Brunson’ın evine dönmesiyle farklı bir kulvara girdi. Türkiye’nin İran ambargosundan belirli süre muaf tutulması da önemli bir ‘jest’.  Menbiç’te de ABD, Türkiye’nin ‘suyuna’ gidiyor. İlişkilerin böyle ‘iyi’ seyretmesi Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyinde bir terör oluşumuna göz yummasıyla elbette sonuçlanmaz. Ama Türkiye’nin önünde yine zor günlerin olduğu da açık. (...) Son 200 yıldır görüyoruz ki, Batı’nın hiç acelesi yok. Uzun vadeli planlar yapıp bunları nesilden nesile, hükümetten hükümete miras bırakabiliyorlar. (...) Uzun vadeli politikalara ihtiyacımız var. Aksi takdirde PKK gider, başkası gelir. İsimler değişir, kıskaç daralır. Mücadelenin ‘3-5 eşkıyaya yönelik’ olmadığını görmek, 3-5 yıllık değil, asırlık planlar yapmak zorundayız.” (Aydın Ünal, Yeni Şafak, 8 Kasım 2018)

Cumhurbaşkanlığı Başdanışmanlığı görevlerinde bulunmuş, 25 ve 26. Dönemlerde Ankara (AKP) Milletvekili seçilmiş bir ismin dillendirdiği bu tesbitleri dikkate almayı gerektirmez mi? Çok etkili mücadele edildiği halde ‘kaynağında ve kaynağından kurulmadığı için’ silâhlı terörün sonunun gelmeyeceğini idareciler de biliyorsa niçin insanlara yanlış bilgi veriyorlar? 

Tamam, açıklamalarda terörün biteceği elbette söylenmeli, ama çok daha önemli olan terörün kaynağına inmek, sebeplerini ortadan kaldırmak ve uluslar arası desteği kesmek değil mi? Bu bilindiği halde niçin başka yollar deneniyor?

Yaklaşık 50 yıllık terör mücadelesi herkese gösterdi ki kalıcı çare teröristleri yetiştiren şartları ortadan kaldırmakla mümkündür. Zor olan budur ve Türkiye bunu yapmalı. Yoksa milletin gönlünü hoş etmeye yönelik beyanlar yine millete zarar verir. Terörü bitirecek asırlık planları yapmak da yine idarecilerin vazifesi. Lütfen terörle mücadeleye bu pencereden bakılsın...