“Her şeyi hissediyorum; uzayı, havayı, titreşimleri, insanları, yer çekimini, dünyanın dönüşünü, vücudumdaki ateşi, damarlarımda ki kanın akışını hissediyorum. Bir yaşındayken dokunduğum, gözleri mavi kuyruğu kesik olan kedinin yumuşaklığını hissediyorum”

Evet, bu sözler çok enteresan değil mi? Lucy filminin bir sahnesinde yer alan bu sözler aslında tam olarak insanın yaratılışındaki yetenekleri özetleyen sözler. 

Hep düşünmüşüzdür: Neden bütün frekansları duyamıyoruz? Neden sürekli unutuyoruz? Doğduğumuz anı ve ilk yıllarımızı neden hatırlamıyoruz? Kan akışımızı neden hissetmiyoruz? Bu soruları çoğaltabiliriz.

Lucy’nin yönetmen ve senaristi de bu sorulardan yola çıkarak bu filmi çekmiş olabilir. Bilim-kurgu filmlerinin muhakkak bir yerinde Cenâb-ı Hakk’ın varlığını ispatlayan sahneler, cümleler olur. Bunu bilerek mi yapıyorlar yoksa bilmeyerek mi orası meçhul. Ancak Lucy’nin senaryosunun hemen hemen tamamında Allah’ın varlığını, birliğini, isimlerini, insanın Cennete uygun bir yapıda yaratıldığını ancak buna dünya hayatında sınırlar konulduğunu ve en önemlisi insandaki beka arzusunu ispatlayan sahneler mevcut. 

Vücuduna konulan bir maddenin bütün hücrelerine yayılması sonucu ortaya çıkan durum ve beyinin tamamını kullanma yolunda ilerlemesi, bunun yanında zaman-mekân kavramından soyutlanması bana Mi’raç hadisesini hatırlattı. Film hakkında çok fazla ayrıntı vermiyorum ki, izlerken heyecanı kaçmasın. Sizler de izlerken kendi dünyanızda çağrıştırdığı şeyleri bulun. Yani kısaca filmi izlerken bol bol tefekkür etmeniz gerekecek. 2014 Fransız yapımı Lucy, insan yapısını merak eden, sorgulayan herkesin izlemesi gereken bir film.

İşte film de beni en çok etkileyen cümlelerden bir kaç tanesi: “Aslında hiç ölmeyiz. Zaman tek gerçek ölçü birimidir. Bilgi değil, cehalet kaosa neden olur. Ben her yerdeyim.”