Risale-i Nur Talebeleri içerisinde 54 ay hapis yatarak en uzun süre hapiste kalan kişidir. Bu rakam Risale-i Nur dâvâlarındaki en yüksek hapis müddetidir. Hukuk fakültesi mezunudur.

1955 yılında Risale-i Nurlar muhtelif yerlerde basılıyordu. Türkmenoğlu, “biz de neşredelim” deyip Kemal Ural’ın aldığı teksir makinesiyle Risale-i Nur Külliyatı’ndan Haşir ve Risalet-i Ahmediye’yi Kat’i İspat eder isimli risaleyi bastılar. İkinci olarak “Telvihat-ı Tis’a”yı bastılar. Bir süre sonra matbaalarda da bastırabileceklerini düşünüp İhlâs Risalesi’ni bastırdılar. Bu eser Ankara’da matbaada basılan ilk eserdi.

1956 yılında Risale-i Nurlar’a beraat kararı verildi. Bu karar üzerine Üstad Risalelerin basılması emrini verdi. Üstad’ın emri üzerine Mustafa Cahit Türkmenoğlu ve Atıf Ural resmî müracaatları neticesinde DP milletvekili Dr. Tahsin Tola’nın yardımlarıyla basım işlerini yaptırmak istediler. Ancak çok çeşitli maniler bu eserleri Diyanet’in basmasına imkân vermedi. 1958 yılında Üstad tarafından talebelerine ‘öyle ise siz basın’ emri verildi. Bu emrin muhatabının birisi M. Cahit Türkmenoğlu diğeri ise Atıf Ural’dı.

Benim burada nazarlara vermek istediğim husus Üstadımızın neşriyat hizmetlerine bakışı. Ve bu bakış doğrultusunda kendi yerimiz. O basım vazifesini üstlenenlere kıyasla bizim yerimiz. 

Aşağıda Dâvâya Adanan Bir Ömür Mustafa Türkmenoğlu kitabından nakiller aktarıyoruz:

“Vatanperver siyasiler sür’atle Risale-i Nur’u tab etmeli.” (s. 29)

“Ceylan Çalışkan: “Üstadım matbaacılar, on beş günlük bir ara verdiler, ben peder ve valideyi ziyarete gidebilir miyim?” Üstad’dan gelen cevap: “Yatarak dahi olsa vaktini orda geçirmen babanı ziyaret etmenden daha sevaplıdır.” (s. 36)

Mustafa Türkmenoğlu: “O zamanlar  Üstad Hazretleri kimseyi kabul etmiyordu. Ama birisi Risale forması ile gelse ne zaman ne şartta olursa olsun kabul ederdi.” (s. 37)

Mustafa Türkmenoğlu: “Bastığımız Tarihçe’nin bir iki formasını alıp Üstad’a gittim. Formaları Üstad’a verdim. Tarihçe-i Hayat’ın formaları Üstad’ı çok memnun etmişti. Bu memnuniyetini ‘Bu eserin 20 Risale kadar ehemmiyeti var’ diyerek belirtmişti.” (s. 50)

“Risale-i Nurlar arka arka basılıyor ve piyasaya çıkıyordu. Üstadımız bu duruma dünyalar kadar memnun olmuştu. Üstad adeta yerinde duramıyor, bir faaliyet bir gayret geliyordu. Bunu o zaman hizmetinde bulunan hizmetkârları da söylemişti.

Her kitabı basıldığında ‘Bunu bekliyordum, bu bitsin ahirete gideceğim.’ diyordu.” (s. 53)

“ÜSTAD, BU ESERLERİN BASILMASINI HERŞEYE TERCİH EDERDİ. ÇÜNKÜ BİR AN EVVEL BİRİSİNİN ELİNE GEÇER VE ONUN İMANINI KURTARIR. Bu Üstad’ın nazarında milyarlardan daha önemliydi.” (s. 66)

Üstadımızın sağ olması durumunda imana hizmet hususunda neşriyat hizmetlerine ne kadar ehemmiyet vereceğini okuyucularımızın nazarlarına bırakıyorum.

Mustafa Türkmenoğlu: “Özellikle NEŞRİYAT hizmeti ile uğraştığımız için bizi derhal Ankara’ya gönderiyordu. ÜSTADIMIZ NEŞRİYAT ÜZERİNDE ÇOK ŞİDDETLİ DURUYORDU. NEŞRİYAT HİZMETLERİNE ÇOK BÜYÜK EHEMMİYET VERİRDİ.” (s. 73)

“Üstadımızın hizmetinin temelinde NEŞRİYAT vardı. Bende neşriyatla ilgilendiğim için sadece teşvik anlamında dahi yanına mutlaka kabul ederdi.” (s. 73)

Dr. Macit Türkmenoğlu’dan naklen: “Zübeyir Gündüzalp Ağabeyin ziyaretine gittiğimde ‘doktor kardeş, Risale-i Nur’u okumak, okutmak ve neşretmek bende bir fikr-i sabit haline gelmiş, bunun tedavisi var mı?” diye sordu. (s. 93)

Not: Mübarek Kurban Bayram’ınızı tebrik eder, duâlarınızı beklerim. 

Bizimle irtibat için:

Tel: (0532) 471 53 52