Hep aynı konulardan bahsederek sizleri bıktırmış olmayalım. Yazımızın konusunun önce ‘Adalet’ üzerine olmasını düşünüyordum. Hazırlık yaparken, sosyal medya üzerinden gönderilen küçük bir video, Filinstinli yardım meleği şehid Rezzan en-Necar’ı düşündürdü. Buradan da şu anda memleketimizde yaşayan hapisteki 700 çocuk, 17 bin başörtülü kadın ve yüzbinlerce masum mağdur ve masum olup da hapse düşenleri düşündüm. Doğu Türkistan’daki Uygur Türkü Müslüman kardeşlerimi düşündüm. Cumhuriyetin kuruluşundan bu güne kadar yapılan zulümleri düşündüm. Gerçekten çok üzüldüm ve ne yapabiliriz diye düşündüm. Aklıma Risale-i Nurlar’a dönmekten başka çare gelmedi. En tesirli sonucu almanın yolunu Üstad Hazretleri yıllar evvel yazmış. Yeter ki okuyup uygulayabilelim. 

Şimdi bir kere daha okuyalım: “Risale-i Nur’un bir talebesi evvelce elinde Nur Risaleleriyle ve oradan çıkardığı mev’izelerle (öğüt, tavsiye) şark hudud bölgesinde Ruslar’ın o zamanda o havalideki propagandalarını durdurmuştu. Bu suretle bir tek talebe bir ordu kadar vatana, millete ve asayişe hizmet etmiştir.”

(Emirdağ Lâhikası 339. Mektup)

Bu paragraftan anlıyoruz ki bir tek Nur Talebesi 1950’li yıllarda Rus Devletini tek başına bir nevi mağlûp ediyor. Ne ile? Risale-i Nurlar’la. Manevî cihadla. 1950’li yıllarda kitap yok, teknoloji yok, Nur Talebelerinin sayısı şimdikinden daha az, maddî imkânlar yok.

2020’ye yaklaşıyoruz. Sayımız, maddî imkânlarımız, okuyacak kitabımız, teknolojimiz var. O yıllara göre her şeyimiz var. Acaba geçen yıllara göre eksiğimiz ne? Üstadımız ve kahraman ağabeylerimizin büyük bedeller ödeyerek bizlere teslim ettiği NEŞRİYAT HİZMETLERİNE daha çok sahip çıkmaktan başka çaremiz var mı?

NOT: Mübarek Ramazan Bayramınızı tebrik eder, bütün dünyadaki mazlûm ve masum insanların kurtuluşu için bir başlangıç olmasını Cenâb-ı Hak’tan niyaz ederim.

İRTİBAT İÇİN: (0532) 471 53 52