Geçen Cuma günü yaşadığım olayın etkisi üzerimde hâlâ devam ediyor. 

Konumuz olan bu olayı kısaca şöyle özetleyebiliriz:

Nurçe’nin annesi bizim hanımın çok yakın akrabasıdır. Nurgül Hanım’ın 1980’li yıllarda gazetemizde yazıları da yayınlanmıştır. İlkokul çocuklarına yaptığı iman-Kur’ân hizmeti hatıralarını hâlâ hatırlarım. Nurçe’nin babası ile tanışmamız ise Nurgül Hanım’la evlenmelerinden sonra oldu. Ahmet Bey ülkemizin muhtelif yerlerinde öğretmenlik yaptı. En son dönemde ilimize yakın bir kazaya şube müdürü olarak tayin edildi. Müdürlüğü devam ederken bilinen olaylar başlayınca önce açığa alındı. Sonra tutuklanarak cezaevine kondu. Hâlâ tutuklu olarak cezaevinde bulunuyor. Birçok kimse gibi o da duruşma gününün belirlenmesini bekliyor.

Nurçe’nin babasının bildiğimiz kadarıyla malûm cemaatle yakın bir ilişkisi yoktu. Birçok kimsenin olduğu gibi onun da çocuklarının iyi eğitim alabilmek için belirli kuruluşlarla bu yönüyle ilgisi vardı. Tekrar Cuma gününe dönüyorum.

Sabah saat 10 civarı hanım yüksek sesle “kalk kalk kalk...” diye feryat etti. Ben de hızla kalkarak ve şaşırarak “ne olmuş” dedim. “Nurgül Hanım’ın kızı Nurçe ölmüş.” dedi. Buca Hastanesi’ne götürmüşler. Alelacele hazırlanarak ailecek Buca Hastanesi’ne vardık. Yoğun bakımda olduğunu öğrendik. O an yaşıyor olduğuna elbette sevindik. Fakat hastanedeki manzara içler acısıydı. Nurçe’nin annesi, ablaları, bizler bu olaydan bir hayli etkilendik. Ve ümitle beklemeye başladık. Bu bekleme süresi içerisinde Nurgül Hanım ve Ahmet Bey’in yakın akrabaları gelmeye devam ettiler. Saat 17 civarı müjdeli bir haber beklerken Nurçe’yi ameliyat eden doktor acı haberi verdi. Hepimiz sarsıldık.

Bu olay niye beni bu kadar etkiledi diye sorarsanız, Nurçe 22 yaşında İstanbul’un güzel bir üniversitesinde güzel bir bölüm okuyan genç bir kızdı. Babasına çok bağlıydı. Babasının önce açığa alınıp sonra tutuklanmasına çok üzülüyor. Gün geçtikçe okul çevresinin baskısıyla sinirleri altüst oluyor ve yüksek dozda antidepresan hapları kullanmaya maruz kalıyor. Babasının önce açığa alınması sonra cezaevine konulması bütün aile fertlerine çok büyük olumsuz tesir ediyor. Olay günü annesi ile gece sahura kalkan Nurçe sadece hapları alıp yatmış. Bir süre sonra 9’a doğru Nurçe apartmanın 5. katına çıkıp intihar ediyor. Bunu gören komşuları düştü zannederek yanına gidiyorlar. Durumu anlayınca “Bunu niçin yaptın” diyorlar. O da “Artık dayanamıyorum.” cevabını veriyor.

Ey bu memleketin yetkilileri, yukarıdaki satırları Nurçe gibi 3 tane genç evlâdı olan bir babanın yanan yüreğinin feryatları olarak kabul edebilirsiniz. Nurçe’nin annesi, ablaları, hapisten bir manga askerle 2 saatliğine izin verilen babası olsanız ne hissedersiniz? Büyük bir tehlike bizi bekliyor. Eğer bu adaletsizlikler devam ederse Nurçe’lerin sayısı artarak devam edecektir. Adaleti hızlandırmazsanız, Allah korusun, sık sık bu günlerde hissettiğimiz deprem gibi bir felâket başımıza gelebilir.

Nurçe’ler bize hakkını helâl etsin...

«

MEKTUP

Selamûnaleyküm

Sevgili Hasan abim nasılsın? Cenâb-ı Hak senden ve emeği geçen herkesten binlerce kez razı olsun. Abi ben daha önce de dediğim gibi uzun zamandır cezaevindeyim. Daha yatacak 20 yıl cezam var. O kadar kötü biriydim ki, fakat Allah Teâlâ Hazretleri bana iman, İslâm nasip etti. Ahireti, ebedî dünyayı kazanma fırsatı verdi. Cezamın hiçbir önemi yok. Rabbime teslim oldum. Abi yolladığın kitapları aldım. İnşallah hem kendim hem başkaları faydalanacak. Keşke ben de sizin gibi insanların hidayetine faydalı olabilsem. Bir şeyler öğrenmeme vesile olduğun için sağol. Sen ve emeği geçen herkes ve ailen için duâ edicem. Her şey için sağol. Allah razı olsun.

Hasan Emin TAŞÇI, İzmit Kapalı Cezaevi

Not: Mektuptaki isim ve adresler değiştirilmiştir.