Üstadımızdan Emirdağ’da parayı alıp bir gün sonra, Eskişehir’de arkadaşım Ayhan Apartlı’nın evinde kaldım, aynı sabah işittim ki Üstad Eskişehir’e gelmiş. “Fırsat bu fırsat Üstad’ı tekrar ziyaret edeyim,” dedim. Eskişehir’de bir Çerkez vardı -Şimdi İstanbul’da bulunuyor, yaşlı birisi, Abdulvahit Tabakçı ağabey- Onun oteli vardı. Üstad Hazretleri Eskişehir’de onun evinde kalırdı. Biz oraya gittik. Merdivenlerden çıktık. Evi 2. kattaydı. En üst kat da dershaneydi.
Gittiğimde kapı açıktı. Üstad’a “Türkmenoğlu gelmiş.” dediler. Üstad tanımazlıktan geldi. Hayret ettim.
Halbuki ben Üstadı yıllar önce tramvayda gördüğümden bir kaç yıl sonra ilk ziyaret ettiğim zaman, kapıdan girer girmez “Ben seni tanıyorum.” demişti. O kadar kuvvetli bir hafızası vardı. İlk gördüğüm yıl 1952 idi. Isparta’da ilk ziyaretim 1957’nin son aylarıydı. Yani beş yıl sonra ilk ve tek bakışta beni tanımıştı.
Şimdi bir gün evvel Emirdağ’da görüşmüşüz; bana iki bin beş yüz lira da para vermiş; bir gün sonra ziyaretine gidiyorum; Üstad beni tanımazlıktan geliyor.
Bu tavrının sebebini şöyle yorumlamıştım: Üstad bana bir gün evvel demişti ya, “Derhal Ankara’ya matbaaya git” diye. Ben ise Eskişehir’de oyalanmıştım. Emrini yerine getirmemiştim. O da bana yaptığımın yanlış olduğunu anlatmak istemişti.
Kapı açık olduğu için, “Ne olursa olsun diyerek” daldım içeriye. Salon gibi bir yer vardı. Üstad orada idi. Gittim, tabi ki Üstad’ın elini öpmeye. Elini öpmek için eğilir eğilmez bir anda enseme tokat indirdi.
Dedim ya “Biz hep Üstad’ın teşvikkâr sözlerine alışmıştık.” Teşvikkâr söz beklerken onun zıttı ile karşılaşmıştım.
...
İşte bakınız bu durum hizmeti aksattığımızdan dolayı oldu. Üstad, bu eserlerin bir an evvel basılmasını her şeye tercih ederdi. Çünkü bir an evvel birisinin eline geçer ve onun imanını kurtarır. Bu, Üstad’ın nazarında milyarlardan daha önemliydi. Bir kişinin imanını kurtarmak, Üstadımızın nazarında çok ehemmiyetliydi.
(Dâvâya Adanan Bir Ömür, s. 65-66)
Bu haftaki mektubumuza geçiyoruz.
«««
MEKTUP
Pek Muhterem Hasan Muharrem Okur Ağabey,
Allah’ın selâmı, rahmet ve bereketi üzerinize olsun. Size ve bütün Yeni Asya çalışanlarına Cenâb-ı Hak (gerek neşriyat, gerekse diğer) hizmetlerinizde muvaffakiyet ihsan eylesin.
Fakir, El-aziz Medrese-i Yusufiyesinde tutuklu bulunmaktayım. İsmim Ahmet Hasan. 3 yıllık evliyim. Yasin Emre isminde 2 yaşında bir çocuğum var. 10 aya yakın bir süredir tutukluyum. Cenâb-ı Hakk’a hamd ü senalar olsun buradaki günlerimiz günahlarla değil, elimizden geldiğince, Kur’ân, Cevşen, Tesbîhat, Risale-i Nur ve Arapça dersleri ile geçiyor. Rabbimizden niyazımız bu fani dünyada, kısa hayatta, az olan ömür sermayemize burada bir şeyler ekleyebilmek faidesiz gitmesine engel olmak.
Burada tutukluyum, ama sürekli Allah’a hamd ediyorum. Şükürler olsun ki masumuz, şükürler olsun ki mazlûmuz. Ya zulmeden olsaydık? Mahkemede hâkim huzurunda şu sözleri söyledim. “Efendim, babam devlet memuruydu. Ve bize devlete ait kalemle çizgi bile çizdirmedi.” Hayatta elime silâh almamış, hatta kavga etmemiş bir insan olarak nasıl terörist olabilirim? Bayrağım, vatanım, milletim ve dinim için seve seve canımı verebilirim. Hayatındaki tek gayesi vatan sathını bir mektep yapmak olan bir öğretmen bu vatana ihanet edebilir mi?
“Biz muhabbet fedaileriyiz, husûmete vaktimiz yok.” Kimseye kin ve husûmet beslemiyoruz. Bu da bizim için bir imtihan süreci. İnşaallah en kısa sürede masumiyetimiz ortaya çıkar. Çektiklerimiz ise günahlarımıza kefaret olur.
Koğuşumuzda Risale-i Nur Külliyatı var bol bol okuyoruz Elhamdülillah. Sizden istirhamım bize Peygamber Efendimizin Hayatı (M. Oğuz Reha Bey’inki), Büyük Cevşen, Namaz Tesbihatı ve uygun gördüğünüz kitaplardan bize göndermeniz. Allah sizden razı olsun.
Çok kusurlu kardeşiniz
Ahmet Hasan OKÇU, T Tipi Kapalı Cezaevi, Elazığ
NOT: Mektuptaki isim ve adresler değiştirilmiştir.
Bizimle irtibat için; Tel: (0532)471 53 52